Το Άστρο που έδυσε 1 (Tys2019 winner)

Μεταξύ Παραδείσου και Κολάσεως/part5

Στράφηκα για μία τελευταία φορά προς το μέρος του καθρέπτη και ένα λεπτό αργότερα, η γροθιά μου συγκρούστηκε με το γυαλί, σπάζοντάς το σε χιλιάδες, μικρά θρύψαλα. Η ανάσα μου τώρα έβγαινε γρήγορη και κοφτή. Την απόφασή μου την είχα πάρει και για μία φορά στην αιώνια ζωή μου, θα έκανα το σωστό. Θα άφηνα την Αντέϊρα στην ησυχία της, να συνεχίσει τη ζωή της, ακόμη και αν έπρεπε να την κάνω να με μισήσει. Προτού όμως συμβεί αυτό, θα ήθελα να χαρίσω στον εαυτό μου μία και μοναδική ημέρα, για να απολαύσει για τελευταία φορά, κάποια πράγματα που ίσως όλοι οι θνητοί και αθάνατοι του Παραδείσου, τα θεωρούσαν δεδομένα. Τα χρώματα. Ήθελα να δω τα χρώματα αυτού του κόσμου, καθώς από εδώ και στο εξής, θα με περίμενε ξανά το σκοτάδι και ο φριχτός μου θρόνος στο κέντρο της Κολάσεως. Θα άκουγα ξανά τα ουρλιαχτά των ψυχών που θα βασανίζονταν για τα επίγεια αμαρτήματά τους και θα άκουγα επίσης, μέσα στη σιγαλιά της μοναξιάς, τον σιωπηλό λυγμό της δικής μου ψυχής, που αιώνες τώρα επέμενα να αγνοώ παριστάνοντας τον δυνατό.

Ο ήχος του καθρέφτη που έσπασε ωστόσο, φάνηκε να ξύπνησε απότομα την Αντέϊρα.

«Βοήθεια! Σας παρακαλώ, που είμαι; Βοηθήστε με!» ξεκίνησε να ουρλιάζει και εγώ έτρεξα ευθύς προς το μέρος της ταραγμένος. Μόλις με αντίκρισε, στα μάτια της καθρεπτίστηκε ο φόβος, ανάμεικτος με την απορία και τον πόνο.

«Λίαμ; Τι γυρεύεις εσύ εδώ; Εγώ πάλι τι γυρεύω εδώ και μάλιστα....Γυμνή!» ούρλιαξε ξανά και εγώ προσπάθησα να την προσεγγίσω, με καθησυχαστικό τρόπο. «Μην με πλησιάζεις! Πες μου αυτή τη στιγμή τι έγινε!» η βραχνή της φωνή ίσα που έβγαινε από τον λάρυγγά της, ενώ το σώμα της έτρεμε ελαφρώς από το σοκ.

«Αντέϊρα, σε παρακαλώ ηρέμησε. Φαίνεται πως έπεσες θύμα ληστείας. Κάποιος σε απήγαγε τη στιγμή που άλλαζε ο χρόνος. Ήσουν δίπλα μου την μία στιγμή και την άλλη εξαφανίστηκες μέσα στο σκοτάδι. Είχες ένα δύσκολο βράδυ. Εγώ και η δεσποινίδα Μουρ σε βρήκαμε και σε σώσαμε. Ευτυχώς ο ληστής δεν είχε προλάβει να πάει και πολύ μακριά, ωστόσο φαίνεται πως κατάφερε και...έκλεψε τα ρούχα σου» πρόφερα αβέβαια, μα δεν φάνηκε να πείθεται.

«Αδύνατον! Ήμουν μαζί με τον Λεόν και ξαφνικά, δεν γνωρίζω τι συνέβη, αλλά δεν θυμάμαι τίποτε. Έχω ένα τεράστιο κενό μνήμης και μου είναι αδύνατον να ανακαλέσω εικόνες» απάντησε και ανακουφίστηκα ΄΄Τέλεια! Και τώρα πλάσε το σενάριο όπως θέλεις εσύ. Στα ψέματα δεν σε πιάνει κανείς΄΄ σκέφτηκα.