Το Άστρο που έδυσε 1 (Tys2019 winner)

Αφήστε κάθε ελπίδα, εσείς που μπαίνετε/ part3

ΜΑΪΑΜΙ

Το μοναδικό φως που αυτή τη στιγμή φώτιζε τον μικροσκοπικό χώρο, ήταν μία λάμπα που βρισκόταν ακριβώς πάνω από το κρεβάτι της. Η Αμέλια κοιτούσε με αγωνία το κινητό της, καθώς η αδερφή της δεν είχε δώσει κανένα απολύτως σημάδι ζωής, καμία ανταπόκριση στις απανωτές της κλήσεις. Προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της, πως όλα τα άσχημα σημάδια ήταν εντελώς τυχαία, πήρε στα χέρια της την πετσέτα της και κατευθύνθηκε στα κοινόχρηστα μπάνια του ορόφου της. Με τους περισσότερους φοιτητές να κοιμούνται, θα απολάμβανε τουλάχιστον ένα ήρεμο, αν και ολιγόλεπτο ντους.

Το αρρωστιάρικο φως των λουτρών, άνοιξε με δυσκολία τρεμοπαίζοντας. Η Αμέλια κοίταξε για λίγο τον εαυτό της, μέσα από τον καθρέπτη των νιπτήρων, απλά για να διαπιστώσει, πως οι μαύροι κύκλοι είχαν εγκατασταθεί μόνιμα κάτω από τα μάτια της. ΄΄Χρειάζομαι οπωσδήποτε ύπνο΄΄ σκέφτηκε, μα τη στιγμή που ήταν έτοιμη να τραβήξει το βλέμμα της μακριά από το κάτοπτρο, μία αχνή σκιά φάνηκε να διασχίζει τον χώρο πίσω της, σαν να ήταν ένα παραστράτημα του μυαλού, ένα παιχνίδισμα της φαντασίας. Γύρισε έντρομη το βλέμμα της προς τα πίσω, μα η ησυχία και η ακινησία είχαν εκ νέου επιστρέψει. ΄΄Για όλα φταίνε τα ξενύχτια και η εξεταστική΄΄ προσπάθησε να αυτοκαθησυχαστεί και με μία δρασκελιά, μπήκε στο ντους, αφήνοντας να κυλήσει πάνω της το ζεστό νερό, κλείνοντας ταυτόχρονα τα μάτια της για να γαληνέψει η ψυχή της. Μολαταύτα, τη στιγμή που τα άνοιξε ξανά, μία δυνατή κραυγή ξέφυγε από μέσα της. Τη θέση του ζεστού νερού που κυλούσε λίγο πριν στο κορμί της, είχε τώρα πάρει το καθαρό αίμα, αφήνοντας την μεταλλική μυρωδιά να κάνει εισβολή στα ρουθούνια της. Στο πάτωμα είχε ξεκινήσει να απλώνεται το άλικο ρυάκι, λεκιάζοντας τα πλακάκια, την πετσέτα και τα πόδια της.

Πνιγμένη στην παραζάλη του αποκρουστικού θεάματος, πετάχτηκε έξω, ενώ το σκηνικό γύρω της θύμιζε ταινία τρόμου για γερά νεύρα. Η σκιά φάνηκε εκ νέου να περνά μέσα από τον καθρέπτη και η Αμέλια λαχανιασμένη, ντύθηκε γρήγορα, παλεύοντας να σκουπίσει άτσαλα τα αίματα που κοσμούσαν το ξεθωριασμένο πάτωμα. Εν συνεχεία, έτρεξε στο δωμάτιό της, προσπαθώντας να θυμηθεί σε ποιόν όροφο έμενε το παράξενο αγόρι του αναγνωστηρίου, που άκουγε στο όνομα Μπράντον, καθώς τώρα φάνταζε ως η μοναδική σανίδα σωτηρίας της. Φορώντας ένα ζευγάρι παλιές σαγιονάρες, βγήκε στον διάδρομο κινούμενη νευρικά προς τις σκάλες, με προορισμό το δωμάτιο με τον αριθμό τριάντα τρία, όπου της είχε αναφέρει πως έμενε. Φτάνοντας, του χτύπησε πολλές φορές την πόρτα, ευχόμενη να είναι μέσα. Έπειτα από λίγα λεπτά, της άνοιξε ένα κορίτσι.