Το Άστρο που έδυσε 1 (Tys2019 winner)

To Δέκατο Τάγμα /part4

Κατάφερε με δυσκολία να σηκωθεί, ενώ το θέαμα που αντίκρισε, ήταν αποκρουστικό. Το μισοξεραμένο γρασίδι του πάρκου, είχε κατά τόπους νοτιστεί με αίμα. Ο Αλάστωρ μπορούσε να αισθανθεί την έντονη, διαπεραστική, μεταλλική μυρωδιά του άλικου κολλώδους υγρού. Η καταραμένη μορφή φαινόταν να το διασκεδάζει, καθώς πετούσε ανάλαφρα γύρω του, μην έχοντας υιοθετήσει πλήρως την ανθρώπινη ή δαιμονική του όψη. Ώρες- ώρες ο άνεμος έπαιρνε σχήματα φριχτά, αποκαλύπτοντας κομμάτια της παραμορφωμένης φιγούρας που τον περιγελούσε απροκάλυπτα. Ένα απόκοσμο, κοκαλιάρικο χέρι, τεντώθηκε μπροστά του, για να του υποδείξει το σημείο που βρισκόταν η κοπέλα πεσμένη. Γύρω της στέκονταν σιωπηλές, ακόμη τρεις μαυροφορεμένες φιγούρες.

Τη στιγμή εκείνη, ένιωσε πως έπρεπε να δράσει άμεσα. Τινάχτηκε πίσω και υιοθέτησε την δαιμονική του όψη, ενώ το ίδιο ακριβώς έκανε και η μορφή που τόση ώρα έπαιζε μαζί του. Το παραμορφωμένο σώμα του Ασμοδαίου, αναδεύτηκε, ενώ το πρόσωπό του ήταν ό,τι πιο ζοφερό είχε συναντήσει στη ζωή του. Έμοιαζε με μία μάσκα. Μία μάσκα έτοιμη να σκορπίσει τον θάνατο. Η ψυχή του είχε διαφθαρεί σε τέτοιο βαθμό, που ήταν αδύνατον να την αγγίξει το φως. Γύρω τους, είχε αρχίσει να σχηματίζεται μία ελαφριά ομίχλη, σαν πάχνη, λόγω της νυχτερινής υγρασίας. Στη γειτονιά δεν κυκλοφορούσαν πολλοί άνθρωποι, ενώ ο Ασμοδαίος, με τα φλογερά, διαπεραστικά του μάτια, παραμέρισε για λίγο τους άλλους τρεις, αποκαλύπτοντας το θέαμα μίας Αμέλια, που βρισκόταν κυριολεκτικά στα πρόθυρα της κρίσης πανικού. Ιδρωμένη και με τα μαλλιά της να έχουν κολλήσει στο πρόσωπό της, προσπάθησε να συρθεί μακριά από τις φιγούρες που στέκονταν γύρω της, όταν το χέρι της έσπρωξε κατά λάθος ένα αντικείμενο, το οποίο έμοιαζε με οστό. Η μία φιγούρα έσκυψε και αφού το πήρε στα χέρια της, το έσπασε επιδεικτικά μπροστά της, επιβεβαιώνοντάς της πως επρόκειτο πράγματι για ανθρώπινο οστό. Κατόπιν το έγλειψε αργά και εν συνεχεία το πέταξε μακριά.

«Τι είδους πλάσματα είστε;» σχεδόν ψιθύρισε εκείνη.

«Είμαστε αληθινοί Δαίμονες μικρή και όχι χαρωπές πεταλουδίτσες, όπως κατάντησε ο πρώην αρχηγός του Σκότους, Εωσφόρος. Για την ακρίβεια, είμαστε οι τέσσερις Πρίγκιπες της Κόλασης και πίστεψέ με, σε αντίθεση με τον φίλο σου εκεί στο βάθος, εμείς δεν διαθέτουμε ίχνος τρυφερότητας στην ψυχή μας, μήτε ανθρωπιάς. Την απόφασή μας να φύγουμε από τον Παράδεισο, θα την στηρίξουμε μέχρι το τέλος, καθώς ο πρωτεργάτης της αγγελικής πτώσης, μας πρόδωσε και τώρα βρίσκεται στον ουρανό, καρτερώντας σαν το πεινασμένο κατοικίδιο, την απόφαση του Γαβριήλ. Κατάντια...» γρύλισε ο Ασταρώθ, μα την Αμέλια διόλου δεν την ένοιαζε πια η σωματική της ακεραιότητα.