Το Άστρο που έδυσε 1 (Tys2019 winner)

Εν αρχή ην η Αγάπη/ part 2

Το βράδυ εκείνο είχε μία αίσθηση βαριά και αποκαρδιωτική. Η Κάιλα βρισκόταν μαζί με την Αμέλια στο διαμέρισμα της αδερφής της και μάζευαν σιωπηλές τα πράγματά της. Βαθιά μέσα τους, ένιωθαν μία αμηχανία που τις έκανε να πιστεύουν, πως αν έσπαγαν τη μεταξύ τους σιωπή, θα ήταν σαν να μην σέβονταν τη μνήμη της Αντέϊρα. Η Μπουμπού, βρισκόταν κουρνιασμένη κάτω από το κρεβάτι και αρνούνταν πεισματικά να βγει, ενώ στα χέρια της Αμέλια, έπεσε τυχαία μία οικογενειακή φωτογραφία. Η κοπέλα, εστίασε τη ματιά της στα πρόσωπα της οικογένειάς της. Τότε, ήταν όλοι τους χαμογελαστοί και ξέγνοιαστοι, μία αληθινά ευτυχισμένη οικογένεια. Θυμόταν τα χειμωνιάτικα σαββατόβραδα, που έχοντας τρέξει από το πρωί με τον πατέρα τους στο κοντινότερο μαγαζί ταινιών, απολάμβαναν οικογενειακώς στιγμές θαλπωρής, τρώγοντας ζεστή πίτσα και πίνοντας τσάι τριαντάφυλλου. Το αγαπημένο της μητέρας της. Τώρα πια, ο ίδιος καναπές, ήταν κενός, νοητά σκονισμένος και άχρηστος, ενώ η μόνη της παρηγοριά ήταν η σκέψη πως ίσως η οικογένειά της, είχε επανασυνδεθεί σε ένα καλύτερο μέρος.

Γυρνώντας το βλέμμα της αργά, είδε τον Γαβριήλ να στέκεται σιωπηλός στο κατώφλι της πόρτας. Μικρές γρατσουνιές στόλιζαν το πρόσωπό του, μα η Αμέλια γνώριζε καλά πως ήταν προσωρινές. Με μία ανάσα, βάδισε τρεκλίζοντας προς την μεριά του και χώθηκε στην αγκαλιά του.

«Είσαι καλά;» τον ρώτησε.

«Είμαι μία χαρά και έτοιμος να μείνω δίπλα σου για λίγο, αν φυσικά το επιθυμείς» της απάντησε, ενώ είδε την Κάιλα να φεύγει από το διαμέρισμα διακριτικά.

«Μείνε απόψε μαζί μου, σε παρακαλώ. Δεν έχω κανέναν πια στον κόσμο, μονάχα εσένα και ας γνωρίζω πως ακόμη και εσύ θα βρίσκεσαι κοντά μου μερικές μονάχα στιγμές» τον παρακάλεσε και προχώρησε προς το ανοιχτό παράθυρο.

Το βράδυ εκείνο ήταν γλυκό, ενώ το μόνο που ακουγόταν μέσα στην παράδοξη σιγαλιά της μεγαλούπολης, ήταν οι μηχανές κάποιων περαστικών οχημάτων. Ένιωσε τα χέρια του Γαβριήλ να τυλίγονται γύρω της απαλά. Αργά στράφηκε προς τη μεριά του και ένιωσε την μύτη της να ακουμπά στη δική του. Εκείνος της χαμογέλασε και σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια της με την ανάστροφη του χεριού του. Τα δάχτυλά του κινήθηκαν αέρινα, οργώνοντας τρυφερά τα μαλλιά της, δίχως να διακόψει λεπτό την οπτική τους επαφή. Δεν χόρταινε να την κοιτά μέσα στα μάτια και να προσπαθεί ταυτόχρονα να αποκρυπτογραφήσει τα συναισθήματά της. Ήθελε να φτάσει στο σημείο να κατανοήσει, τι ήταν εκείνο το συναίσθημα που τον ωθούσε τόσο, να θέλει να βρίσκεται διαρκώς δίπλα της. Εναποθέτοντας ένα γλυκό φιλί στο μέτωπό της, της ψιθύρισε μονάχα ΄΄θα ήθελα να έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας΄΄.