Το Άστρο που έδυσε 1 (Tys2019 winner)

Στο πνεύμα των Χριστουγέννων/part1

Κυκλοφορεί ένα σοφό ρητό στην ανθρωπότητα, το΄΄εσύ κοιμάσαι και η τύχη σου δουλεύει΄΄. Κατά πως φάνηκε, εγώ πράγματι κοιμόμουν και κυριολεκτικά και μεταφορικά, καθώς είχα αρχίσει να ξεσηκώνω περίεργες θνητές συνήθειες. Μετά από ένα συνεχές οκτάωρο εργασίας, ένιωθα τα βλέφαρά μου βαριά, ενώ ταυτόχρονα, είχα πλήρη άγνοια για το γεγονός πως κατά τη διάρκεια της ολιγοήμερης απουσίας μου από τα γνωστά, ζοφερά λημέρια, η Κόλαση κόχλαζε, ενώ στον Παράδεισο παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα την κάθε μου κίνηση.

Εγώ από την άλλη, ζούσα μακάριος, έχοντας μαύρα μεσάνυχτα, ενώ είχα ξεπέσει στο σημείο να ακολουθώ μία θνητή στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Δίχως να το γνωρίζει, μπήκα μαζί της στο μετρό, αποχωριζόμενος το ανθρώπινο σώμα μου και πραγματικά ένιωσα υπέροχα με την έξυπνη επιλογή μου, καθώς οι θνητοί στοιβάζονταν κατά δεκάδες μέσα σε αυτό το υπόγειο κουβούκλιο. Εκείνη, είχε στριμωχτεί σε μία άκρη, βαστώντας στα χέρια της ένα βιβλίο με τίτλο ΄΄ Η καρδιά του ανθρώπου΄΄. Από την περίληψη, κατάλαβα πως αναφερόταν στην γνώση του καλού και του κακού. Τη στιγμή εκείνη μου ξέφυγε ένας σιγανός συριγμός στη θέση του γέλιου. Τι τα χρειαζόταν τα βιβλία, όταν δίπλα της είχε το ίδιο το κακό και μπορούσε να μάθει γι' αυτό από πρώτο χέρι; Όσο για το καλό, ας ρωτούσε καλύτερα τον αδερφό μου τον Μιχαήλ. Δέκα λεπτά αργότερα, κατεβήκαμε στην στάση Brooklyn Bridge City Hall, και εκείνη βάλθηκε να περπατά κατά μήκος της γέφυρας, στη μεριά της διάβασης για τους πεζούς. Ο ήλιος μπροστά μας βούλιαζε στη θάλασσα, μα ο θόρυβος της μεγαλούπολης δεν έλεγε να σταματήσει.

Αυτή η πόλη διέθετε έναν παράδοξο ρυθμό και μία δόνηση. Είχε μία στάλα ομορφιάς μέσα στην απεραντοσύνη της. Ο ουρανός προσπαθούσε να κυριαρχήσει ανάμεσα από τα γυάλινα θεριά, ενώ ο ήλιος αντανακλάτο επάνω στους καθρέπτες των κτηρίων που φιλοξενούσαν τη ρουτίνα των εκατομμυρίων θνητών. Σκέφτηκα για λίγο την ανθρώπινη κατάντια, για την οποία υπεύθυνη ήταν η περιέργεια και η βουλιμική διάθεση της Εύας. Αν ζούσαν τώρα στον Παράδεισο, θα ήταν ελεύθεροι. Στο σήμερα όμως, χειραγωγούνταν από τα χρήματα, που δεν ήταν τίποτε άλλο από πλαστικά χαρτιά ή μεταλλικά κέρματα. Εξαιτίας τους αφαιρούσαν ζωές, εργάζονταν ώρες ατελείωτες, χάνοντας προσωπικές στιγμές και κατέστρωναν μεγαλόπνοα πολεμικά σχέδια. Ακόμη και το σενάριο της ελεύθερης βούλησης φάνταζε πλαστό. Ναι, σαφώς είχαν την επιλογή να μην εργαστούν, μα η κατάληξή τους θα ήταν σχεδόν μονόδρομος. Ίσως γι' αυτό κάποιοι επέλεγαν να υπηρετήσουν δήθεν τον Πατέρα. Ώστε να έχουν για πάντα ένα πιάτο φαΐ, σε αντάλλαγμα με παράφωνες και επίπλαστες δοξολογίες. Κοινώς, εμμέσως, επέλεγαν τον δρόμο που οδηγούσε μετά θάνατον απευθείας σε εμένα.