Το Άστρο που έδυσε 1 (Tys2019 winner)

Eν μέρει καλός....ή εν μέρει κακός?/part 4

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Προσπαθούσα ξανά και ξανά να συγκεντρωθώ, ώστε να βρω κάτι κατάλληλο για να φορέσω. Η επίσκεψη του Αλάστορα με είχε αναστατώσει, καθώς με θράσος με κατηγορούσε έμμεσα, πως ήμουν έτοιμος να διαπράξω το αμάρτημα της λαγνείας με την Αντέϊρα. Φυσικά και γνώριζα τους ουράνιους νόμους και φυσικά και ήξερα, ποια θα ήταν η κατάληξή μου, σε περίπτωση που ενέδιδα στον πειρασμό. Ωστόσο, τέτοια περίπτωση ούτε που αχνοφαινόταν στον ορίζοντα.

΄΄Εξάλλου, ποιος να σε ερωτευτεί εσένα, με αυτήν την εμφάνιση; Εδώ δεν σε αγάπησε ο ξεχωριστός αδερφός σου, όταν τη στιγμή της επανάστασής σου, τάχθηκε εναντίον σου. Παραδέξου το. Είχε εμφανέστατα επιλέξει τον Πατέρα και εσένα γραμμένο σε είχε εξ αρχής΄΄ σκέφτηκα υποσυνείδητα .

Κατόπιν, στάθηκα μπροστά από έναν καθρέπτη, ο οποίος αντανακλούσε την κατάρα και την ασχήμια μου. ΄΄Ποιόν κοροϊδεύεις; Τα έχασες όλα και τώρα είσαι έτοιμος να χάσεις και το αναγκαστικό σου καταφύγιο που είναι η Κόλαση. Το άνδρο της μιζέριας και της δυστυχίας. Εσύ που κάποτε διηύθυνες την ουράνια χορωδία, που έδινες την πρώτη νότα, κοίτα τώρα πώς κατάντησες. Ωστόσο, ούτε την Κόλαση τη νιώθεις σπίτι σου, ποτέ σου δεν την ένιωσες. Σπίτι σου θεωρείς αυτό εδώ το διαμέρισμα και τη μικρή σου ζωή στη Γη, καθώς εδώ αγαπήθηκες γι'αυτό που είσαι και όχι γι'αυτό που θα ήθελαν οι άλλοι να είσαι΄΄ σκέφτηκα και οι σκέψεις αυτές με τρομοκράτησαν, καθώς ένιωθα να χάνω τον έλεγχο. Τότε, μου ήρθε μία τρελή ιδέα. Να επισκεφτώ τη γειτόνισσα της Αντέϊρα. Τη γενναία γυναίκα που είχε αντικρίσει το αληθινό μου πρόσωπο και δεν είχε αηδιάσει ή δεν είχε νιώσει λύπηση για εμένα, όπως ένιωθαν οι φωτεινοί αδερφοί μου. Πρώτα όμως, έπρεπε να ετοιμαστώ. Το μπλε κοστούμι μου πήγαινε, καθώς φώτιζε τα κυανά μου μάτια. Χτενίζοντας παράλληλα τα μαύρα μου μαλλιά ελαφρώς προς τα πίσω, αδιαφορώντας για τις ουλές μου και φορώντας, ένα κόκκινο μαντήλι στην τσέπη του σακακιού, πήρα το δρόμο για το σπίτι της.

Ισιώνοντας για τελευταία φορά το κόκκινο μαντήλι μου, χτύπησα διακριτικά την πόρτα, καθώς οι άνθρωποι της περασμένης ηλικίας, τέτοιες ώρες βρίσκονται συνήθως στην αγκαλιά του Μορφέα. Με λίγα λεπτά καθυστέρηση, η πόρτα άνοιξε τρίζοντας και η ηλικιωμένη, ρακένδυτη γυναίκα φάνηκε στο κατώφλι, όλο ζωντάνια.

«Να πω, καλώς τον;» με ρώτησε μισογελώντας.

«Εμφανέστατα και όχι, γενναία μου κυρία. Η υποκρισία δεν σας ταιριάζει, ωστόσο, σας έφερα αυτά ως ένδειξη καλής καρδιάς και θελήσεως και ελπίζω να μην αντιμετωπίζετε θέματα με το ζάχαρό σας» της είπα, προτάσσοντας ένα κουτί με σοκολατάκια σε σχήμα Άγιου Βασίλη. «Χαριτωμένα δεν είναι;» συνέχισα μόλις την είδα να τα ανοίγει έκπληκτη και να δοκιμάζει ένα με λαχτάρα.