to the end

06. vinn abott

Vinn Abott nie potrafił się skoncentrować na dłużej niż pięć minut.

Kiedyś rodzice zabrali go nawet do poradni dla dzieci. Spędzili tam prawie cały dzień, bo w kolejce przed nimi było tyle osób, że w pierwszej chwili ojciec Vinna chciał zrezygnować, ale jego mama uparła się zostać. Mały wtedy Vinn myślał tylko o tym, jak bardzo bolało już go całe ciało od siedzenia na niewygodnym plastikowym krześle w poczekalni. Obserwował ludzi przed nimi. Chyba od zawsze miał nieco specyficzne hobby. Kiedy w końcu weszli do gabinetu (w którym jak się okazało spędzili kolejną godzinę) rodzice rozmawiali z lekarką tak, jakby jego tam nie było. Jakby w jednej chwili stał się niewidzialny lub wyparował. Potem czuł się tak coraz częściej. Kiedy w końcu wrócili do domu (okazało się, że Vinn jest całkiem normalnym dzieciakiem i nic nie jest z nim nie w porządku) rodzice zaczęli się kłócić. Potem kłócili się już coraz częściej. A Vinn coraz bardziej zapadał się w sobie, czuł, że jest traktowany specjalnie przez całe otoczenie. I nie było to miłe uczucie. Miał wtedy siedem lat.

Potem kiedy miał lat jedenaście odszedł jego tata. Tak po prostu. Obudził się pewnego dnia, a kiedy zszedł do salonu zastał tam zapłakaną mamę, która siedziała na dywanie. Mieli wtedy duży dom w dobrej dzielnicy, ale z trójki zrobiła się dwójka. To wtedy Vinn po raz pierwszy namalował... coś. Nie był do końca pewny co. Wrócił na górę i usiadł do biurka. Sam nie wiedział dlaczego, ale czuł w środku, że to jest to co musi zrobić. Zabazgrał całą kartkę przypadkowymi liniami, a zrobił to używając jednego koloru- niebieskiego. Był to kolor, który upodobał sobie od zawsze. Czuł, że go określał, to była jego barwa. Vinn Abott był niebieski.

~*~

Siedział zgarbiony nad notatnikiem i delikatnie kreślił linie na gładkiej powierzchni kartki. Słuchał, ale niewiele rozumiał z tego co mówiła nauczycielka. To nie tak, że pani Turner prowadziła lekcje nieciekawie. Wręcz przeciwnie, a uczniowie uwielbiali jej sposób bycia, a dzięki niej wielu zakochiwało się również w biologii. Vinn po prostu nie rozumiał krzyżówek genetycznych, biologii molekularnej a chodził na podstawę. Krótko mówiąc- było mu ciężko. Starał się zrozumieć jak najwięcej, ale po dziesięciu minutach lekcji się wyłączał i nie potrafił się na nowo włączyć. Pracował w domu, po szkole, kiedyś nawet z korepetytorem, ale był coraz bardziej przekonany, że biologia będzie przedmiotem, którego w tym roku nie zaliczy. Właśnie kiedy przekrzywiał głowę starając się dostrzec cokolwiek w nieskładnym bałaganie kresek i linii jakie czynił od pół godziny. Nic mu to nie przypominało, ale gdyby się dobrze przyjrzeć można było zobaczyć coś, co z grubsza przypominało zarys ludzkiej sylwetki. Ktoś dźgnął go w ramię długopisem, a Vinn podniósł nieprzytomnie spojrzenie. Wszyscy uczniowie wpatrywali się prosto w niego, a pani Turner najwyraźniej oczekiwała od niego jakiejś odpowiedzi, bo stała przy tablicy ze skrzyżowanymi na piersiach rękami.

- Panie Abott, czy byłby pan tak miły i odpowiedział na moje pytanie?

Vinn poczuł jak robi mu się gorąco i był niemal w stu procentach pewny, że cała jego twarz jest czerwona. Nienawidził takich sytuacji, nienawidził być w centrum uwagi. Nienawidził jak ludzie zwracali na niego uwagę, bo musiał wtedy zareagować. Musiał coś powiedzieć, wykonać jakiś ruch. Tego od niego oczekiwano. A w tamtym momencie Vinn nie mógł nawet mrugnąć. Odchrząknął i ukradkiem zamknął szkicownik.

- Przepraszam ale go nie słyszałem. Czy mogłaby pani powtórzyć?

Pani Turner spojrzała na niego, a Vinn nie potrafił wyczytać nic z jej miny. Była na nieco zła? Zawiedziona tym, że znowu nie zna odpowiedzi? Nie potrafił tego stwierdzić. I to doprowadzało go do szału. Przełknął ślinę.

- Pytałam cię, czy wiesz czym jest antropopresja.

Siedział przez chwilę ze wzrokiem wlepionym w nią. Po klasie rozległy się ciche śmiechy, a kilka osób pod oknem zaczęło szeptać. Vinn miał ochotę zapaść się pod ziemię, ale starał się zachować choć pozory tego, że wszystko jest dobrze. Że nad wszystkim panuje.

- No dalej. - pstryknęła palcami popędzając go- Nie mamy całego dnia. Znasz odpowiedź czy nie?

- Przykro mi ale nie.

Pani Turner spojrzała na niego i teraz wyraźnie widział w jej oczach smutek. Z tyłu klasy rozległo się ciche „frajer".

- Gabe, skoro jesteś taki mądry to może wykażesz się swoją biegłością w dziedzinie biologii?

Vinn przez następne cztery minuty słuchał dalszego wywodu nauczycielki. Potem znów się wyłączył.

- Vinn poczekaj.

Miał właśnie wychodzić z klasy, kiedy pani Turner złapała go w drzwiach. Wskazała na niego, dając mu do zrozumienia, że ma podejść. Vinn zamknął drzwi i ostrożnie zbliżył się do kobiety. Miała nie więcej niż trzydzieści pięć lat, ale często się uśmiechała i koło oczu zrobiły jej się drobne zmarszczki. Była typem osoby, która swoim entuzjazmem zarażała wszystkich naokoło, dlatego Vinn uważał ją za świetną nauczycielkę. Do tego była nią z powołania, a to naprawdę się ceniło.

- Powiedz mi, co ja mam z tobą zrobić?

Spojrzała na niego, a Vinn zaczął nienawidzić siebie za zawód w jej oczach.

- Wiesz, że jeśli dalej tak pójdzie to nie będę cię mogła przepuścić. A bardzo nie chcę, żebyś miał kłopoty. Znowu.

- Wiem, pani profesor. To się więcej nie powtórzy.

Pani Turner była jedyną nauczycielką w szkole, która zdawała się go lubić. Jednocześnie była też jedyną nauczycielką, którą lubił on sam. Nie patrzyła na jego przeszłość, ale na to kim był teraz i Vinn naprawdę ją za to cenił. Czuł na sobie jej spojrzenie, ale nie był w stanie spojrzeć jej w oczy.

- Jeśli sobie nie radzisz, to może będę mogła ci jakoś pomóc. Znam świetnego korepetytora, który...

- Nie musi pani tego robić. - jego głos zabrzmiał ostrzej niż zamierzał. - Daję sobie radę.

Zdobył się na to, żeby podnieść głowę. Chciał dać dowód swoim słowom, chciał żeby widziała, że jest silny. Nad wszystkim panuję.

- Dobrze, w takim razie możesz już iść. Ale pamiętaj. Gdybyś miał jakiś problem możesz do mnie przyjść.

Kiwnął głową i uśmiechnął się.

- Dziękuję, ale wszystko jest dobrze.

Z tymi słowami na ustach wyszedł z klasy, a potem ze szkoły. W drodze do domu myślał o tym, jak krótka droga jest od powiedzenia "wszystko dobrze" do załamania. Myślał o tym, kim jest skoro okłamuje osoby, które starają się mu pomóc. Które naprawdę go lubią i widzą w nim... kogoś. Widzą w nim człowieka równego sobie.

Nad wszystkim panuję.