They Took Me - 1 (Afgerond)

Hoofdstuk 4

Herschreven op 3 Januari 2019 

Ik word wakker en realiseer me dat ik nog steeds hetzelfde jurkje aan heb, ik draai me om en zie dat Dennis naast me ligt, hij zit achter z'n telefoon. Hij kijkt opzij en ziet me, "Hey schoonheid, ik heb pijnstillers voor je." Ik draai me om en er schiet een scheut van pijn door mijn lichaam heen. Ik begin massaal te huilen, het maakt me niet uit of Dennis erbij is of niet. Mijn broer heeft me geslagen, mijn moeder is weggegaan omdat ze niet meer wou, en mijn vader, tja, dat spreek voor zichzelf. Ik voel Dennis naar me staren en ik kijk hem aan, hij ziet de pijn in mijn ogen en schuift naar me toe, hij slaat zijn arm om mijn middel en trekt me dichtbij. Zijn shirt word nat van mijn tranen maar het maakt hem niks uit. "Ik wou je helemaal niet meenemen, het spijt me dat ik je leven heb verpest." Het voelt oprecht wat hij zei, maar wat kan ik geloven? Ik besluit hem te geloven en houdt hem stevig vast. "I-ik..." Hij pakt me nog steviger vast. Ik voel me veilig, en niet meer alleen. Ik snap dat het niet slim is, maar als ik hier voor een tijdje blijf, dan ben ik liever met Dennis dan dat ik met James of Oliver ben... Tja. Mijn tranen beginnen op te raken. "Rustig maar." Ik sta op en negeer mijn pijn, ik pak twee pijnstillers en slik ze met moeite naar binnen. "Goed, kan je lopen?" Vraagt Dennis rustig. Ik sta op en loop mank naar de badkamer; "Ik ga even douchen." Ik kleed me uit, stap met pijn onder de douche en kleed me aan. Ik pak snel een oker-gele trui met high-waits sweatpants. Ik doe mijn haar in een staart en kijk in de spiegel en schrik, ships ik had mijn make-up van gister nog op... uitgelopen en alles. Ik maak haal alle make-up eraf en doe een beetje lipstick op en mascara. Ik loop de badkamer uit en zie Dennis achter zijn telefoon. "Ik wil je wat vragen, en je hoeft niet eerlijk te antwoorden, maar, wil je eigenlijk ontsnappen?" Ik denk na, wil ik eigen ontsnappen? Thuis heb ik een vader die tja... mentaal onstabiel is, mijn broer hetzelfde. Hier heb ik Dennis en tja... Dennis voelt enig sinds oprecht. "Ik weet het niet..." Dennis kijkt naar me. Word ik serieus verliefd? Ik bedoel... hij heeft me wel gekidnapt, maar dat was niet eens zijn plan, en hij wou het niet! Of was dat een leugen? "Je lijkt verward. Kom laten we gaan ontbijten, dan kan je er over nadenken." Ik blijf dicht bij Dennis. Wanneer ik James zie, op de bank zittent met de andere jongens, maken oogcontact. Ik schiet vol met tranen, en hij lacht, wat een psychopaat. Voor het eerst zie ik Oliver met de andere meiden die waren meegenomen. We zijn inmiddels doorgelopen naar de keuken. Sky vliegt in mijn armen en ik kreun van de pijn. "Oops! Sorry..." Ze lijkt niet heel moe, eigen ziet ze er prima uit. Bij haar thuis loopt het ook niet op rolletjes, ik denk dat ze hetzelfde erin staat als ik. Ik fluister "Wil jij hier weg?" ze schudt nee. Dacht ik al. Ethan loopt op me af en strekt zijn hand uit, "Ik ben Ethan, ik verzorg Sky." Ik kijk naar Dennis "Ja, iedereen heeft één meisje uitgekozen, en ik heb jou gekozen." James komt de kamer binnen en Dennis slaat zijn arm om mijn heup, en trekt me dichtbij. Hij fluistert in mijn oor, "Blijf dicht bij me." James kijkt me doods aan. "Heeft je prinsesje bescherming nodig Dennis? Sophie is gewoon te zwak." Ik kijk naar mijn schoenen. "James, stop, ze is al door zoveel heen gegaan." James begint steeds bozer en enger te lijken.