They Took Me - 1 (Afgerond)

Hoofdstuk 21

 1 1/2 jaar later

Het is onze 18e verjaardag. Ik heb nu sinds dat ik een jaar thuis ben nog niemand gebeld of bezocht. Ik kon het gewoon niet, ik moest het achter me laten van mijn psycholoog, maar ik denk nog iedere dag aan ze. Ik word wakker gemaakt door onze tante, ze heeft croissantjes en sinaasappelsap op een dienblad, de flashbacks komen weer terug stromen

Oelalala, ik krijg een dienblad met croissantjes en sinaasappels-

"Schoonheid, kattige, wakker worden."

Ik schudt de gedachtes weg, en neem het dienblad aan. Ik begin te eten, ik pak mijn telefoon en begin Netflix te kijken. Na 2 uur kleed ik me aan, een high-waisted floral rokje aan met een wit turtle-neck shirt. Ik doe een setje witte hakken aan en loop de kamer uit, ik heb inmiddels mijn rij-bewijs, "Kelly?" Vraag ik opdringerig, "Ja?" Antwoord ze zeikerig terug, "Mag ik de auto vandaag gebruiken, ik ga naar een oude vriend." Ze knikt, "Is goed." Ik knik en pak de sleutels. Ik heb nog geen hoi gezegd tegen James, maar ik wil naar Adam toe. Het is voor ons nu legaal om een relatie te hebben, ja het klinkt gestoord, maar ja. Ik rij naar het adres toe dat hij me die avond had gegeven. Ik had het briefje zo veilig mogelijk opgeslagen. Ik rij zo'n 20 minuten en kom dan aan bij een groot huis, ik zie de bekende busjes, dit moet het zijn. Ik pakkeer de auto en stap uit, ik zie een jongen voor het raam staan. Ik klik de auto op slot en loop naar de voordeur toe. Ik wil op de deurbel klikken wanneer de deur al word open gemaakt, ik zie Niels de deur open doen, "En wie mag jij wel niet zijn, schoonheid?" Ik zucht, "Je weet heus wel wie ik ben." Hij opent de deur en laat me naar binnen, hij leidt me naar de woonkamer toe wanneer ik de jongens zie zitten, ze praten. Oliver ziet me een geeft een duwtje aan Adam, ik slik. Adam staat op en seint dat ik naar buiten moet komen. We lopen naar buiten en het is redelijk awkard. "Dus, fijne verjaardag." Ik lach, "James heeft je gebeld." Hij lacht, wat heb ik die lach gemist. "Ik heb je gemist." Hij slikt, shit heb ik iets verkeerd gezegd? Opeens stapt hij op me af, hij trekt me dichtbij en je weet wel wat er daarna gebeurd, ik duw hem meteen weg, ik heb hem al zo lang niet meer gezien. "Sorry." Zegt hij, ik knik, "Zullen we gewoon weer een keer koffie halen en bij praten?" Vaag ik, "Dat lijkt me leuk." Hij kijkt beschaamd naar de grond. "Hey Sophie!" Ik kijk verrast achter me, ik zie James er staan met Jasmin, tuurlijk. Dat had ik kunnen verwachten. Ik ben redelijk jaloers op hun, Jasmin en James zijn inmiddels al één jaar een koppel, ze zijn zo close en vertrouwd. Ik wil weer naar 'mijn' auto toe lopen, om weg te gaan wanneer ik word tegengehouden door James, "Zeg tenminste even hoi tegen iedereen." Ik ben eerlijk gezegd een beetje overweldigd, maar ja. Ik knik en draai me om, ik adem diep in. Ik probeer alle herinneringen uit te sluiten en we lopen met z'n vieren naar binnen, het is redelijk awkward tussen mij en Adam, aangezien ik sinds die avond dat we in Nederland waren aangekomen en hij hun adres had gegeven, en ik nooit hun had opgezocht. Niet dat het zou mogen van tante, of van mijn psychiater. James moest nooit een psychiater omdat hij niet geaffecteerd was door de kidnapping, maar het had wel wat inpact op mij. 

~
We lopen  het huis binnen en ik zie  jongens overal me aanstaren, maar ze zeggen niets. Ik probeer te schuilen achter James en Jasmin. Ik kijk om en zie Niels naar me staren, ik mag hem echt niet. We lopen de woonkamer binnen en ik schiet vol, ik zie iedereen zitten, Oliver, Jay, Dennis etc. Het is te veel. Ik excuseer mezelf "Ik kan dit niet." En ik storm het huis uit, ik word tegengehouden door Niels, "Rustig schoonheid, kom maar met mij mee." Ik schrik van z'n reactie en probeer uit z'n greep los te komen, ik geef hem een knietje en ren het huis uit, uit complete stress zoek ik in mijn schoudertasje voor mijn sleutels, lipstick, kauwgom, huissleutels, autosleutels! Ik pak ze en stap snel de auto in, ik doe de auto op slot en zie James op me af komen rennen, ik probeer de auto op te starten en na 2x proberen lukt het. "Sophie, Sophie je mag nu niet rijden!" Ik weet het, in een paniek aanval mag je niet rijden bla bla bla. Ik zie iemand naar een van de auto's toe rennen en ik  zet plankgas. Ik rijdt naar een park toe en parkeer, mijn hart bonkt als een gek, ik begin te huilen, de wereld word kleiner en donkerder. 'Je kan dit niet aan', ik word gek. Ik realiseer me dat ik op dit moment niet mag auto rijden. Opeens zie ik de auto die ook bij het huis me achterna ging naast me parkeren, het is Niels. Hij stapt uit en begint te bonken op de ramen en te schreeuwen, "Schoonheid kom gewoon naar buiten." Hoor ik hem een paar keer zeggen, "We kunnen samen wat plezier hebben." Rillingen gaan mijn ruggengraat naar beneden, ik ben nog steeds maagd, en ik zit er niet op te wachten. Ik zoek in mijn tas naar mijn telefoon, ik zoek in mijn contacten naar iemand waarmee ik kan praten, of die me kan helpen. Ik kijk in volle angst naar de ramen waar Niels op bonkt, ik weet niet hoe lang ze het nog houden. Ik zie in mijn contacten mijn psychiater staan en bel, ze neemt meteen op; "Sophie, wat is er? Ik zit midden in een sess-" Ik onderbreek haar, "Ik-ik... ik heb een" Ik kan niet ademen, ze zegt dat ik rustig moet ademen maar het lukt niet aangezien de ramen bijna kapot zijn. "Jongen.. Niels.. Inbreken... Verkrachten..." Ik zeg het woord en ik hoor de psychiater zeggen; "Sophie waar ben je? Ik ga je helpen." Ik zeg waar ik ben en ik hoor haar naar buiten rennen, "Sophie, ik wil dat je 112 belt oké?" Ik knik en hang op, ik bel 112 en leg de situatie uit. "Sophie, doe gewoon open! Ik kom sowieso binnen!" Uit blinde angst hang ik op, ik word gebeld door James maar ik laat hem overgaan, ik ben verstijfd in angst. Ik hoor het raam breken, en getrek aan me, hij probeert me uit de auto te trekken maar ik klem me vast en ik schreeuw, ik hoor politie aankomen en meerdere auto's. Hij trekt me uit de auto maar ik stribbel tegen en ik schreeuw, ik zie mensen uit het park omkijken, maar het zijn allemaal kinderen en senioren. Ik schreeuw maar hij doet zijn hand voor mijn mond, ik begin moe te worden.