They Took Me - 1 (Afgerond)

Hoofdstuk 11

Herschreven op 3 Januari 2019 :)

"Sophie, ga terug naar onze slaapkamer." Adam duwt me weg, nee! "Hoeveel heeft ze gedronken?" Ik ben niet goed in medische dingen, maar ik sta een 9 op biologie...? Misschien helpt het. "Ik heb haar niet zien drinken de laatste dagen." Ik kijk James aan; "En we hebben onze oorzaak denk ik." Ik voel haar temperatuur en ze is heel heet. Dus ze is koortsig. "Haal even wat water." Adam loopt snel naar de kraan en pakt wat water. Voorzichtig zet ik haar rechtop, en ze kreunt. "Open je mond, je moet drinken." Ze zet haar lippen op het glas met moeite, ze drinkt langzaam. Ze komt weer ietsje meer bij. "Goed zo." Ik kijk naar James, "Leg haar op bed, pak een kan water, ok?" James pakt haar op "Rustig aan!" Ik loop bezorgt achter James en Jasmin aan. Adam legt zijn hand op mijn schouder, "Sophie wacht even." Ik draai me om en hij ziet dat ik onwijs vermoeid ben, "Sophie je moet echt even eten en rustig aan doen." Ik schudt van nee en loop naar Jasmin toe, die inmiddels op bed ligt. "Ik haal wel wat water.." Ik loop naar de keuken toe en vul een kan met water, ik pak een groot glas en loop terug naar de slaapkamer. Ik schenk een glas in en ga naast haar op bed zitten. Adam kijkt me dankbaar aan en loopt naar me toe. Hij tilt me bride- style op "Hey!" Ik kijk hem aan en hij lacht. We lopen naar de woonkamer, en hij legt me op de bank, hij zet de tv aan en geeft me de afstandsbediening. Ik scroll door en zie het nieuws. "Zoektocht naar Sophie & James Jackson gestopt. Moeder dood gevonden in appartement, dader is inmiddels gevonden, Brad Jac-" Ik zet de tv uit. Waarom is mijn leven zo shit? Adam hoort het kennelijk niet, maar ik roep James. "James, kom even, dit is belangrijk" James komt de kamer binnen en kijkt me afwachtend aan "Mam is vermoord" Hij regeert niet echt, weet hij wel wat dat betekend, "Pa-, Brad heeft haar vermoord" Ik schiet vol met het idee, mijn bloedeigen vader een moordenaar. "Huil niet, het is oké, hij is nu uit je leven." James tilt voorzichtig mijn hoofd omhoog, en gaat er zitten. Ik ga rechter op zitten en laat mijn hoofd op z'n schouder rusten. Dit is de James die ik ken, degene die je steunt. 

~

Zit ik nou hem te steunen? Ik sta op en loop weg "Sophie?" Hoor ik James achter me zeggen. Ik hoor hem opstaan, en versnel mijn looptempo. Ik loop richting 'mijn' kamer, ik kijk achteruit en zie James achter me aan lopen. Oeps. Ik loop tegen Adam aan. "Hey, hoe ga-" Ik duw hem aan de kant en loop richting de kamer. Ik voel James mijn arm proberen vast te pakken, maar ik glip de kamer binnen en doe de deur op slot. Ik hoor James op de deur bonken, maar ik doe niet open. "Sophie, doe open! We moeten echt even praten!" Vervolgens hoor ik de voordeur open gaan, "We zijn er weer!" Hoor ik Jay zeggen. Shit zooi, waarom nu? "James f*** off" Roep ik. Adam komt aangelopen en vraagt wat er aan de hand is. Ik hoor James een uitleg geven. "Sophie, kom op, open de deur, je hebt nu iemand nodig." 'Je hebt nu iemand nodig' dat is waar, maar niet iemand die me heeft gekidnapt! Nou ja, Adam heeft me niet gekidnapt. Ik heb nu pas door dat ik ontzettend hard aan het huilen ben, ik kijk in de spiegel en ik zie mijn ogen die knal rood zijn. Tranen lopen van mijn wangen naar beneden. 'Je bent alleen.' 'Je verdient dit.' 'Dit is je eigen schuld.' De stemmen in mijn hoofd herhalen al dat soort zinnen, ik word gek. Ik ga in een hoekje zitten, en probeer me af te zonderen. "Sophie, doe open!" Ik hoor de stemmen van James en Adam op de achtergrond. 'Je bent niemand waard.' 'Niemand houdt van je.' en de ergste van allemaal: 'Niemand zal je missen.' 

~

Ik sta op en loop richting de badkamer. Ik zoek paniekerig door de kastjes voor mijn pilletjes. Ik zie ze liggen en pak het plastic doosje, het rommelt, en ik hoor James te schreeuwen "Sophie, leg het doosje neer! Doe de deur gewoon open." 'Niemand zal je missen.' 'Je bent alleen.' De stemmen galmen door mijn hoofd. Ik probeer één pilletje te pakken, maar er vliegen zo'n 6 of 7 uit, uit paniek pak ik water en probeer ik ze in te nemen. Opeens hoor ik de deur dat word open getrapt. Ik voel de pilletjes met moeite door mijn keel stromen, de stemmen worden rustiger en staan nu op de achtergrond. Voordat ik het weet val ik neer. "Sophie!"