They Took Me - 1 (Afgerond)

Hoofdstuk 18

"Haar heeft ook een naam." Zeg ik. Ik hoor even alleen gefluister van de andere lijn, en dan hoor ik Jasmin duidelijk de telefoon afpakkend "Sophie, ben jij dat?" Er tovert een lach op mijn gezicht. "Ja dat ben ik." Ik hoor ze het herhalen voor de rest van de mensen. "Sophie is bij James." Ik hoor wat gejuich, "Hoe ben je eigenlijk ontsnapt?" Hoor ik Jasmin vrolijk vragen; "Dat leg ik zo wel uit, volgens mij zijn we bijna thuis." James knikt, ik wil nu zo graag gewoon slapen, maar ja, wanneer wil ik niet slapen? Ik ben de laatste tijd zo moe. Ik zie ons de bekende heuvel oprijden en ik zie het huis, ik adem uit en voel de zware druk op mijn borstkas verdwijnen. "Ik denk niet dat Niels en de andere jongens nog komen om ook maar iets te doen." Ik knik instemmend "Ze denken volgens mij echt dat ik loko-loko ben." We rijden de oprit op en ik zie iedereen staan wachten, ik stap uit de auto en zie de reflectie van mezelf in het raam, god wat draag ik? Ik zie Jasmin in tranen op me af rennen, dit is echt zo'n long-lost reünie. Ik knuffel haar heel hard en zie Adam schreeuwend te bellen, "Hoe kan je dit flikken?! Puur vanwege die ene fout die ik had gemaakt ben je bereidt om haar te vermoorden?" Ik schrik, wouden ze me vermoorden? "Oh ik geloof 100% dat je haar had vermoord als ze niet een aanval had gehad." Hij hangt op en ziet mij, die naar hem staar. "Gingen... gingen ze me vermoorden?" Hij loopt op me af en schudt van nee, "Dat had jij, of ik, nooit toegestaan." Ik hoor Jasmin achter me roepen "Ik ook niet!" En ik lach, "Ik heb je gemist." Hij trekt me in een warme knuffel. "Ik jou ook." Antwoord ik. Ik hoor James mijn naam roepen en ik duw Adam weg, als ik hem niet had losgelaten, dan stonden we daar nog wel een paar minuten te knuffelen. Ik loop naar James toe en hij slaat een arm om me heen, we lopen naar de badkamer toe en hij geeft me één pilletje. Ik moet eerlijk toegeven, die stemmen waren er wel, maar niet zo dramatisch als dat ik reageerde. "Dus gaat het goed tussen jou en Jasmin?" Vraag ik terwijl ik een slok water neem en ik neem het capsule-pilletje in. Ik voel mezelf rustiger worden, waarschijnlijk is het psychisch dat ik me beter voel vanwege het pilletje, want fysiek kan het niet zo snel inwerken. James heeft nog steeds niet mijn vraag beantwoord, ik wacht rustig af, ik leun tegen de wastafel aan. "En?" Hij kijkt naar de grond, "Ja, je bent niet goed met gevoelens, bla bla bla. Maar ik ben nieuwsgierig!" Hij lacht en antwoord, "Het is gecompliceerd." Ik trek één wenkbrauw omhoog. "Vertel, we hebben nu een moment met z'n tweeën." Hij begint uit te leggen, "Ik heb nog nooit iemand gehad die zo om me geeft." "Hé!" Zeg ik, hij lacht, "Nou ja, jou natuurlijk ook. Maar ze is gewoon zo zorgzaam, en down-to-earth. Ik weet niet of ik daar goed mee om kan gaan." Denkt hij nou serieus dat hij niet zeker weet of hij haar leuk vind, he is in love! "Ik denk dat je haar TE leuk vind."  Hij kijkt me nog steeds niet aan, "Ik denk dat je dat haar moet laten weten, niet mij." Hij knikt, "En ook echt doen!" Dring ik aan, "Ja, ja, en hoe gaat het tussen jou en Adam?" Er komt een lach op mijn gezicht, "Goed dus." Zegt James, ik knik. "Hij had het even moeilijk met het Niels gedoe, maar het is nu hopelijk weer goed." James en ik kijken op wanneer we buiten geschreeuw horen, Adam en een onbekende stem. James rent naar buiten, waarschijnlijk om te checken of het goed gaat met Jasmin. 

Adam p.o.v

"Ben je helemaal doorgetikt?" Schreeuw ik, Niels staat tegenover me, hoe durft hij? Sophie meenemen om mij te treiteren, wat een kleuter! "Waarom ben je hier!?" Dring ik aan, als ik nu een geweer had, dan zou Niels niet meer één keer lucht inademen. "Ik kwam om sorry te zeggen." Fluistert Niels, ik denk dat hij er achter kwam hoe gestoord hij is om hier te komen om 'sorry' te zeggen, zijn we een stelletje Teletubbies die in harmonie moeten leven? Dacht het niet. "Ik denk dat je dat tegen Sophie moet zeggen klootzak." Hij knikt, "Nou, waar is ze?" Ik begin te lachen, "Denk je serieus dat ik je in de buurt van haar haalt." Ik kijk om, en schrik "Jezus Sophie, hoe lang sta je daar al!?" Sophie lacht, haar lach is betoverend. Ze doet als of ze een horloge om heeft, "Sinds 'Waarom ben je hier?'." Ik kijk beschaamd naar de grond. "Nou Niels, schiet los." Zegt Sophie. Ik vind het knap van haar dat ze hem niet een trap geeft ofzo. "Het spijt me, heb je je pillen al?" Grapt Niels, oef, geen goeie grap. Sophie kijkt nu ook boos, ze gaat naast me staan. "Oh kleine domme jongen. Ik speelde het allemaal. Niet leuk om te grappen over medische dingen hoor." Ze duwt hem naar achter, hij valt op de grond. "Waarom ben je hier überhaupt? Om weer vriendjes te worden?" Vraagt Sophie, heel uitdagend. Ze is 16, maar heeft toch pit om zo'n jongen van ruim 4 jaar ouder zo aan te spreken. "Kijk." Niels staat op en ik trek Sophie naar achteren, voor de zekerheid. "Mijn groep heeft me eruit ge gooit." Ik lach, "En nu kom je voor onderdak naar ons toe?" Vraagt Sophie, gek genoeg knikt Niels, wie denkt hij wel niet dat hij is. Ik draai me om en zie de hele club achter ons staan, hoe lang stonden die hier al dan!? Nou ja, "Oh dat kan wel, we hebben volgens mij nog wel één slaapkamer vrij! Komt dat even goed uit, kom maar mee." Huh? Zei Sophie dat nou serieus? Ik zie James op Sophie afstappen maar ze geeft het teken dat het goed is, Niels loopt op haar af, en ze slaat hem recht op z'n neus. "In je dromen, kattige." Hoor ik Sophie nog zeggen, ik hoor mensen achter ons grinniken. Niels kijkt verward, waarschijnlijk door de punch op zijn neus. "Niels, zoek ergens anders onderdak." Zeg ik, en ik meen het compleet. We draaien ons om en willen het huis inlopen, wanneer we nog een keer 'alsjeblieft' horen. "Oké dan..." Hoor ik James zeggen, wat is er mis met die tweeling?!

Lezers gaan best snel omhoog, blij dat het verhaal goed bevalt. Nogmaals, als je problemen hebt met de inhoud van het verhaal, bericht me gewoon. Ik sta ook open voor tips! Xx Sky