They Took Me - 1 (Afgerond)

Hoofdstuk 17

Ik word hardhandig in het busje geduwd. Ik word nagefloten, normaal zou James er wel wat aan doen, maar ja. Ik word in het hoekje gedrukt tussen twee jongens in. Ik kijk naar de grond, "Waarom zo sip, mis je je vriendje al?" Ik kijk de jongen kwaad aan, "Miauw!" De jongens lachen me uit, ik kan ze zo neerschieten als ik een geweer had. "Ze komen me wel weer terug halen." Fluister ik aan mezelf, de jongen lachen, shit hoorden ze dat? "In je dromen kattige." Kattige? Wat is dat nou weer voor een bijnaam. "Oh kom op schoonheid, niet zo boos, staat je niet mooi." De jongen rechts naast me slaat zijn arm om me heen en ik probeer zijn arm weg te slaan, wanneer de jongen aan mijn linker kant mijn arm vast pak "Nee schoonheid, gewoon doen wat we willen dat je doet." Ik voel een doekje tegen me neus aan word gedrukt, alles word zwart.

~

Ik doe mijn ogen open, "In je dromen, 'schoonheid'" Zeg ik terug. Hij lacht, "Ik mag haar wel" Opeens hoor ik de banden die worden leeg geschoten. Yes! Dit moeten de jongens wel zijn. Ik wil opstaan uit mijn stoel maar ik word meteen weer neergezet. "Jullie houden haar  tegen, ik ga kijken wat er aan de hand is." Hij doet de deur open en de warme vochtige lucht komt binnen. Ik spiek naar  buiten en zie niets. Mijn hoop zinkt in de schoenen. 3 van de 4 jongens uit het busjes lopen naar buiten, om de banden te vervangen. Er zit nog één jongen naast me, wat ik nu ga doen gaat dom klinken, maar hopelijk werkt het wel. Ik kan niet geloven maar, ik zoen hem. Mijn 2e kus met NOG een kidnapper. Ik trek me terug en hij kijkt verrast. "Niet slecht." Zegt hij, viezerik. Vervolgens sla ik hem knock-out. BIEM lekker Sophie! Ik ren snel het busje uit, en ren gewoon ergens heen. Ik zie een paar auto's rijden en schreeuw voor hulp. Ik hoor een paar jongens achter me aan rennen, maar ik ren zo hard als ik kan. Mijn voeten doen pijn van de kleine steentjes en zandkorrels, maar ik ren voor mijn leven. Ik zie meerdere auto's die stoppen, thank god! Ik ren eropaf en zie één auto met een man rond de 60 en een vrouw van dezelfde leeftijd. Ze doen de deuren snel open en ik klim naar binnen. Wow wat aardig van ze, ik kan dit niet geloven. "Ride, please!" Ik heb geen idee uit welk land ze komen, dus Engels it is. Ze doen de deuren op slot en we scheuren weg. "Thank you so much, I can't thank you enough." We rijden door, wie hadden die banden leeggeschoten? "What country are you from? You have an accent." Vraagt de vrouw voorin. "I'm from the Netherlands, I moved here with my boyfriend and my brother, and a copple of other friends." De vrouw lacht, "Altijd goed om Nederlanders tegen te komen, leg uit lieverd, wat is er gebeurd?" Ik kijk naar de grond, hoe raar zou dit wel niet zijn voor hun? Ik zie dat hun telefoon af gaat, "Schat, een amber-alert. Een of ander meisje, Sophie Jackson." Ik kijk op, "Dat ben ik..." Hoe raar zou dat wel niet klinken! De vrouw kijkt verrast op, "Sophie, waar moeten we je heen brengen?" Hm, goed punt. "Ik weet het adres niet uit mijn hoofd, maar ik wil niet onbeleefd zijn maar zou ik even mogen bellen?" De vrouw knikt en geeft me haar telefoon, ik bel James en hij neemt op, "Met wie spreek ik?" Hoor ik hem zeggen, "James, ik ben het, wat is het adr-" Ik hoor hem ineens door ratelen, maar ik stop hem. "James, wat is het adres?" Hij noemt het adres, "Ik kom er zo aan." Ik hang op, "Hoe kan ik jullie ooit bedanken?" Zeg ik tegen de man en vrouw. "Niets, je hebt genoeg doorgemaakt." Zegt de man achter het stuur. Ik bedankt hun nog 15x wanneer ik hun het adres vertel, "Oh, dat is heel dichtbij!" We rijden nog 5 minuten, ik vertel hun over mijn neppe leven, en zij over hun echte leven. Ik moet natuurlijk liegen, anders kom ik nooit meer terug bij James enzo. We komen aan en ik stap uit, ik geef de man en vrouw een dikke knuffel en loop richting het huis, ik bel aan en zie Adam rennend naar de deur. Hij knuffelt me, "Ik stik nog." Hij lacht een geeft me een kus. Ik zie James aangerend komen en geeft me ook een dikke knuffel, en Jasmin daarna natuurlijk. "Mijn beurt!" Ze trekt me dichtbij wanneer ik de man en vrouw die me hadden gered achter me staan, ik zie Adam en James met hun praten, hun ook weer bedankend, "We moeten weer naar huis." Ik geef ze nog een knuffel en ze lopen terug naar hun auto. Ik loop het huis binnen en doe snel even een jurkje aan, en loop naar de woonkamer, ik hoor een paar jongens die gewoon 'hoi' zeggen, maar een paar lieten me bijna stikken door de knuffels. "Oh man, Niels die krijgt echt problemen met de politie." Zegt Dennis. We knikken allemaal. "Dit had hij niet mogen flikken, dit ging echt té ver." Zegt Jasmin. Ik kijk op de klok en ik zie dat het al weer 22:00 is. "Ik ga naar bed, het was echt een event-volle dag." "Ik ook" Zegt Adam. We lopen samen naar onze slaapkamer en hij omhelst me nog een keer, "Wat hij wel niet had gedaan als die man en vrouw je niet hadden gered." Zegt Adam. Ik schrik een beetje, het klopt wel. "Over het ontsnappen..." Hij kijkt me aan, "Wat heb je gedaan?" Vraagt hij verdacht. "Nou kijk..." Ik leg uit wat ik had gedaan en hij applaudisseert, "Ge-ni-aal!" Ik lach, "Ik wil nu echt even douchen" Ik pak wat een bordeaux oversized trui en wat ondergoed. Ik kleed me uit en stap onder de douche, ik neem mijn tijd om mijn haar te wassen en na te denken. Na 40 minuten ben ik klaar. Ik loop de badkamer uit en zie Adam shirtless staan, jemig wat ben ik lucky. Hij kijkt duidelijk ook naar mij, volgens mij denkt hij het zelfde. Ik ga in bed liggen en val snel in slaap. Ik word wakker met James naast mijn bed me wakker maken, ik ruik de geweldige geur van croissants. Oelalala, ik krijg een dienblad met croissantjes en sinaasappels-

~

"Schoonheid, kattige, wakker worden." Shit zooi, ik sliep. Het was maar een droom. "Wat heb je met me gedaan?" Ik kijk naar mijn kleding en zie dat ik nu in een ander jurkje lig. Opeens schrik ik wanneer ik zie dat ik in een twee-persoons-bed lig, ik zweer het als ik bij Niels in bed heb gelegen dan ga ik overgeven. 'Ik zei toch, je verdient dit.' God, daar gaan de stemmen weer, ze galmen in mijn hoofd rond, "Sophie, was het toch?" Vraagt hij, ik hoor zijn stem zacht op de achtergrond. 'Die pillen doen niks, dit vind je allemaal zelf.' Nee, ik vind zelf niet dat ik dit verdien, of wel? 'Inderdaad, je verdient dit, je bent waardeloos en alleen. Ik ga rechtop zitten en doe mijn ogen dicht, ik haal mijn knieën tot de hoogte van mijn ogen, proberend mijn tranen te verbergen. "Sophie, wat gebeurd er met je?" Ik hoor hem bijna niet meer, de stemmen nemen over. Ik heb het nog nooit zo erg gehad, ook omdat James altijd bij me is, nou ja, was. "Haal... James... Adam..." Zeg ik tegen de jongen, Niels. Hij lacht, maar realiseert zich snel dat het niet grappig is, "Pillen... medicatie... stemmen" Ik fluister alle woorden, snikkend, ik begin te hyperventileren, en begin licht in mijn hoofd te worden. "Sophie, ik ga iemand halen, ik kom zo weer terug." Hij loopt de kamer uit. Ik zit nu alleen in een donkere kamer, tenminste het voelt donker, alles voelt donker, en alleen. Ik heb James nu echt nodig, maar ja, hij is er nu niet vanwege die klootzakken. Ik ga op mijn zij liggen, en probeer mezelf rustig te maken, maar de stemmen beginnen luider te worden, ik begin te schreeuwen; "Ik ben niet alleen." Ik zie meerdere jongens geschrokken de kamer binnen komen, "Deze chick is doorgedraaid." en "Wat heb je haar gegeven?" Ben ik gedrogeerd ofzo? Nee, dit is eerder gebeurd, maar gewoon niet zo heftig. Ik zie de jongens weglopen uit de kamer, hoe dan? "Volgens mij moet ze gewoon even afkoelen." Zegt een van de jongens. Ze doen de deur achter hun dicht en ik begin erop te slaan, mijn vuisten beginnen te bloeden, ik zie één van de jongens aan de telefoon. "Adam, we droppen haar af in het weiland, ze is getikt." Ik stop met bonken, ze brengen me terug. Thank god. "Jep, oké zie je zo." Mijn deur word opengemaakt en ik word meegetrokken. "Je gaat terug" Ik knik, ik heb echt mijn medicatie nodig. Ik word in een auto gegooid, letterlijk, en ik ga in een hoekje zitten, we zitten zo'n 10 minuten, dat voelt als 10 uur, en we komen aan, zoals de jongen al zeiden; In een weiland. Ik zie James er staan met een auto. We stoppen snel en ik word uit de auto gegooid, ik zie James op me af rennen, hij trekt me vast en kijkt me aan, ik lach, "Tricked em'" Hij lacht, "Jemig, wat kan jij goed liegen, die jongens zaten in volle paniek!" We lopen terug naar de auto, mijn vuisten bloeden nog steeds, maar het was het waard. Ik zie James uit zijn kofferbank een pakje verband halen, hij doet het voorzichtig over mijn hand heen, we gaan in de auto zitten en we rijden naar huis. James word gebeld, hij zet neemt op via de bluetooth van de auto: "Heb je haar?" Ik kan de stem niet identificeren, maar het klinkt sowieso bezorgt. 

Oeps! 1670 woorden, best veel, lang hoofdstuk. Hoe vinden jullie de interseption? (Dat ze eerst sliep over dat ze werd gered, en dan haar weg eruit manipuleert?) Trouwens, als iemand paranoia heeft zoals in het verhaal, mijn bedoeling is totaal niet om gemeen te zijn of iets, ik vond het gewoon een goede toevoeging.  Als je hier problemen mee hebt, overleg dat dan even met me over message's!