They Took Me - 1 (Afgerond)

Hoofdstuk 6

Herschreven op 3 Januari 2019 :) 

Ik word wakker, James zit naast me. Ik wil weg deinzen maar het doet zo veel pijn. "Ik doe je niks." Hij legt zijn telefoon weg en loopt de kamer uit, hij komt terug met Dennis, en Adam. "Zeg sorry!" Hoor ik Adam tegen Dennis zeggen. "Zijn we vijf ofzo?" Adam knikt. Ik lach maar stop meteen door de pijnscheuten die door me heen schieten. "Ze leeft." Zegt Dennis kortaf, ligt het nou aan mij, of klonk het alsof hij wou dat ik niet meer leefde? Jemig hij is echt een klootzak! "Hey, Sophie, het spijt me, ik hou van je." Zegt Dennis ongelovig. "Is dat genoeg meneer Adam?" Jemig zeg, hij kan niet eens normaal sorry zeggen, hij is echt een kleuter! "Dennis ga maar gewoon weer terug naar de woonkamer, James ga jij maar slapen." Betekend dat dat James hier een hele nacht is geweest om op me te letten? Nee, Sophie, vind hem niet lief! Hij heeft je gekidnapt! Wacht, een hele nacht om op me te letten? Hoe lang ben ik wel niet bewusteloos geweest. "Adam, hoe lang ben ik onbewust geweest?" Ik hoop dat het niet lang is, want dan heeft de politie me nog steeds niet gevonden. "Zo ongeveer 1 dagje maar." 1 dagje maar? 1 dag! 24 uur! 1140 minuten! Ik merk dat ik weer begin in te stressen, "Relax, stress zorgt voor meer pijn." Wow, alsof ik dat nog niet doorhad. "Niet zo bijdehand" Lacht hij, kan hij mijn gedachte nu ook al lezen? Ik doezel in een diepe onrustige slaap. 

_-_-_-_

"Lieverd, lieverd word wakker, je bent thuis." Ik word wakker, mijn moeder staat bij mijn bed, ik ben in mijn kamer. "James is opgesloten, je bent nu veilig." Ik sta op, en voel geen pijn meer. Wat raar, nou ja, ik ben vrij! Ik knuffel mijn moeder zo hard als ik kan, maar laat dan meteen weer los. "Mam... je had ons verlaten, waarom... wat waarom ben je terug?" Mijn moeder kijkt me verdrietig aan. "Ik... ik moest... laten we het daar nu niet over hebben, kom we gaan naar beneden." Ik denk er niet bij na en loop achter haar aan naar beneden. Ik zie mijn vader in de keuken staan. E

n plotseling word ik wakker. Het was een droom... ik begin instantly te huilen. Het valt me op dat Dennis naast me ligt in bed, ik stap meteen uit bed en wil de deur open doen, maar hij zit op slot, ik begin zo hard te slaan als ik kan op de deur. "Relax, Sophie." Ik realiseer me dat ik niet naast Dennis lig maar naast Adam. Ugh dit gaat zo verwarrend worden. "Oh... ik dacht dat je Dennis was..." Hij lacht en wenkt me om terug in bed te gaan liggen. "Wat is er?" Vraagt hij liefjes. "Ik had een stomme droom..." Ik vertel hem over mijn droom, en we komen in een diep gesprek, ik vertel hem over hoe ik werd gekidnapt, "Ik zat in dezelfde situatie als jou." Zegt hij opeens, wacht wat? "Had jouw tweelingbroer je ook erin geluisd en je gekidnapt?" Grap ik. "Nou ja, bedreigd. Als ik hier niet blijf dan maakt hij alle meiden hier af." Ik kijk geschrokken naar hem "Ik had niet gedacht dat Dennis zo iemand zou zijn, hij  was zo aardig in het begin." Hij knikt instemmend. "Ik ben er ook ingeluisd, hij is goed in liegen." Ik hoor stappen op de gang en Adam fluistert: "Doe alsof  je slaapt." Hij stapt op uit bed aan gaat zitten, hij pakt snel z'n telefoon en opent Twitter. James komt de kamer binnen, "Doe niet alsof je slaapt Sophie." Ik probeer nog steeds te doen alsof ik slaap, maar James schudt aan me. "Oké betrapt." Zeg ik. Waarom voelt hij nu ineens zo vertrouwd? Alsof de James die ik kende weer terug is... "Kan ik wat voor je halen?" Ik heb best veel trek, en dorst. "Ontbijt?" Vraag ik onschuldig. "Anders help ik wel even mee." James lacht, "Wat is er zo grappig?" Ik bedoel, wat is er nou weer grappig? "Aslof je kan lopen" Dat is een best goed punt, ik kijk naar mijn benen, "Ik probeer wel..." Op dit moment kijkt Adam geamuseerd om, ik sta op, jemig wat doet dat pijn! Ik probeer het niet te laten zien op mijn gezicht, "Je bent sterk, dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht!" Zegt James verrast. Ik loop pijnlijk naar de keuken,  nou ja, ik waggel wat meer. In de woonkamer zitten allemaal jongens het nieuws te kijken, ik hoor m'n naam opeens en kijk snel naar de tv. "Sophie Jackson & James Jackson nog steeds vermist. De ouders, Brad Jackson en Lily Ja-" Ik word doorgedrukt door James maar ik kijk naar achter "M-mam?" Ik loop langzaam vooruit, ik kijk naar mijn voeten en realiseer me dat ik ineens in mijn pyjama ben, ik schrik, hebben de jongens me nou omgekleed?! Ik loop door naar de keuken, alweer vergeten over het nieuws bericht. Ik en James lopen de keuken in, Oliver en Jay zitten te praten, aan het barretje. Ze hebben beide een biertje in hun handen en lachen. "Waar zijn Sky enzo allemaal eigenlijk?" James kijkt naar de grond, wat hebben ze in hemelsnaam gedaan?! "James, antwoord, please." Hij kijkt me aan, "Verkocht." Zegt hij kortaf. "Aan wi-" Hij kijkt me boos aan, genoeg vragen dus kennelijk. Oliver en Jay drinken hun blikje bier op en knikken naar James, "Adam, Dennis, kom ff hier." Schreeuwt James. "Wat gaan jullie doen?" Oliver kijkt me aan, ik snap het al, ze gaan meer meiden kidnappen. "James, hoe kan je dit doen, je verpest meiden hun leven!" Alle boosheid die ik nog nooit eigenlijk had gevoeld, borrelt nu ineens naar boven. "James! Hoe ka-" Ik loop op hem af en wil hem een klap geven, maar ik voel mijn arm ineens naar achter getrokken worden. "Doe maar niet." Hoor ik Adam van achter fluisteren. Ik wurg mijn arm los en duw James naar achteren, "Waarom James, waarom!? Leg tenminste uit zodat ik jouw logica kan snappen..."