Aşk Benim Hakkım# TAMAMLANDI#

17.BÖLÜM

Bir saat önce

Birce saatlerdir yatağında bir o yana bir bu yana dönüp duruyordu. Günlerdir içi içini yiyor ama dili söze düşüp cümlelere akamıyordu. Yine o lanet gün aklına geldi. Barkın'dan ne kadar uzaklaşmaya çalışsa da bir türlü izin vermiyordu. Telefonlarını açmıyor, mesajlarını okumadan siliyordu ama adam bir an olsun vazgeçmiyor, pes etmek nedir bilmiyordu. Emre'nin yanında olmadığı bir gün kafeterya da otururken karşısına çıkma yüzsüzlüğünü göstermişti. Ve belki de hayatında asla duymak istemeyeceği zehirli cümleleri adam ona bahşederken an be an kızın yıkılıp yerle yeksan olan güvenini keyifle izlemişti.

"Emre benim Beril ile olan ilişkimi en başından bu yana biliyordu." Demişti tüm soğukkanlılığıyla. Oradan uzaklaşmaya çalışan kızın bir an soluğu kesildi. Gözlerini istemsizce kapatmıştı. Bu defa açılan gözlerde nefretin zehirli tınısı duyuluyordu.

"Şimdi de utanmadan iftira mı atıyorsun?" diye karşılık verdi. "Senin hayal dünyanda uydurduğun saçmalıkları dinleyecek vaktim yok benim. Benden de Emre'den de uzak dur." Diyerek az önce yarım bıraktığı gitme eylemini gerçekleştirmek için harekete geçti. Ta ki " Bana inanmıyorsun git Emre'ye sor. Senin o çok sevdiğin, üzerine toz konduramadığın arkadaşının aylarca senden sakladıklarını öğrenmeye gücün varsa git sor. Gerçekten merak ediyorum dürüstlüğe bu kadar önem veren sen beni ilk hatamda hayatından silip atmaya yeltenen sen, hatayı yapanın hatasına göz yumanı da silip atacak mısın?" Birce duydukları karşısında dumura uğramıştı.

"Sa-sana inanmıyorum." Dedi fısıltı halinde çıkan güçsüz sesiyle.

Barkın tehlikeli bir gülüş atıp masadan yavaşça kalktı. Ellerini cebine yerleştirip Birce'nin müptelası olduğu kokusunu içine çekmek adına kulağına doğru yaklaştı. Aptaldı Barkın, ömrü hayatında gerçekten sevdiği kızı kaybetmenin acısı ile olmaz işlere giriyor, debelendikçe daha fazla çamura batıyordu. Onu geri kazanayım derken daha fazla yaraladığını göremiyordu. Kendi acısını ve kaybını o kadar yüceltmişti ki, yüreği sevdaya o kadar bencildi ki görmüyordu kızın ne hale geldiğini. Kapatmıştı gözlerini onun ıstırap içinde yanaklarından aşağıya akan yaşlarına.

Birce, tenine yaklaşan mide bulandırıcı nefesten o kadar çok tiksinmesine rağmen duyduklarının gerçek olma ihtimali ile yanıp kavruluyor ve adamı kendisinden uzaklaştıramıyordu.

"Git sor." Diye çınladı adamın sesi kulaklarında "Ona git sor Birce." Dedi her bir kelimesinin üzerine tek tek vurgu yaparak. Işıl ışıl gözlerle bir anda adama döndü kız ve gözlerinde küçük de olsa bir yalan aradı ama o bakışlarda gerçeğin sert tokadı ile karşılaştı. Barkın gözlerini bile kırpmadan ona bakıyordu. Birce, hiçbir şey söylemeden eline aldığı çantasıyla ayağa kalktı. Burun buruna gelen ikili artık birbirine meydan okuyordu.

"Her ne olursa olsun hiç kimse senin yaptığın şerefsizliğin önüne geçemez. Senin basit hata diyerek küçümsediğin kavram namustur. Erkeğin de kadının da namusu gözleridir, yüreğidir, elleridir. Her kim sevdiğim var diyorsa o gözler sevdiğinden başkasını görmez, o yürek harama ev sahipliği yapmaz, o eller yardan öteye gitmez. Sen şimdi tutmuş bana Emre'de biliyordu diyorsun. Emre'nin bilmesi, saklaması, anlatmaması senin yaptığın ahlaksızlığı ört bas eder mi sanıyorsun? Zavallısın Barkın, kuduz köpek gibi kime saldıracağını bilmiyorsun. Dikkat et de akrep gibi kendi sonunu hazırlama, bu bir oyun ya da yarış değil, sonunda kendi kendini sokarak yok etme." Dedi onun yanından geçerken omzunu sertçe onun omzuna vurdu.

Barkın ilk defa Birce'nin kendisine olan bu çıkışına şaşırtmıştı. Bugüne kadar naif, ne dese inanan, sevgisine güvenen, aşkı için herkesi silip atacak kız gitmiş yerine uzak mesafelerin ardından ölümcül bakışlarını atarak kendince tehditler savuran bir kız gelmişti. Şaşkındı Barkın ve ilk defa Birce'nin bu tavrı deli gibi korkmasına sebep olmuştu. Farklı bir korkuydu bu, belki de sağlam temelleri olduğuna inandığı egosunun şiddetli bir depremde sallanması gibiydi. Ve bu gidişat adamı derinden sarsmıştı.