Letters to Chan ° Stray Kids

83: NARRATION

*play the multimedia if you want. enjoy!!*

"hurry up, sydney! bakit ba ang bagal bagal mo?" si mama habang hila hila ang maleta nya saka ipinasok sa loob ng van. and we're back in this place again. ang lugar kung saan huli kong nakita ang umiiyak na si chan.

"sorry po." sambit ko kay mama at pumasok na din sa loob. tumabi ako kay hyunjin para iwas sermon. pero mali ako. kasi kahit nasa front seat si mama at sa likod kaming magkapatid, hindi sya natigil. binato nya pa ako ng nakarolyo na tissue. "one more clubbing and you're grounded for the rest of the month!" simpat nya saka hinilot ang sintido. isiniksik ko ang ulo ko sa may kilikili ni hyunjin para makatago. tinawanan lang ako ni jinjin. i spat him an irritated look.

tinanggal nya ang earphones na nakapalsak sa tenga nya saka ako nilingon ulit.

"ready ka na?" tanong nya lang sakin. he's blank faced at nakatingin lang sakin. nagkibit balikat ako bilang sagot. honestly  i don't know. hindi ko alam kung anong irereact ko. pero sa lahat ng sinabi sakin ni austin, alam kong isa lang ang ibig sabihin nya don.

matuto akong magpatawad.

forgiveness is not a feeling, it is a decision. sabi sa isang librong binabasa ko nitong mga nakaraang araw. tapos nadagdagan pa nga nung mga sinabi ni austin kaya eto ako, mula pa kagabi, pinapakiramdaman ko na yung sarili ko. inaayos ko na din ang feelings ko. nireready ko na lahat. kung sakaling makita ko man sya ngayon at may dalang anak, i won't be surprised. pero alam ko sa sarili kong masasaktan din ako. kasi all those times that I was in new zealand, i know in myself, i never really moved on and that makes me sad. di ko lang maamin sa sarili ko kaya sa huli, nakasakit ako ng isang tao. bago ako umalis ng bansang iyon, di ko nakita si austin. di ako nakahingi ng tawad. last time i heard, he went back to hongkong. wala manlang akong nagawang tama para sa kanya. kahit sorry, wala.

"noona, kaya mo na ba silang makita?" tanong nyang muli ng mapansing hindi ako nagsasalita. "sa totoo lang? hindi ko alam. ngayon naaayos ko yung nararamdaman ko pero baka pag nakita ko sila, lahat ng inipon kong pasensya at pagkakalma sa sarili, mawala. kaya tulungan mo ako." sagot ko sa kanya. hinarap na nya ako. "ikaw at ikaw lang ang makakatulong sa sarili mo." he said seriously. "eh ikaw kaya mo sila makita?" bato ko sa kanya pabalik. tumango naman sya agad agad. "hindi ko ugali ang magtanim ng sama ng loob, noona. alam mo yan." tumango ako bilang pagsang ayon. ako nga lang talaga makakatulong sa sarili ko.

"it's so good to be back!" bungad ni mama pagbukas ng pintuan. agad na gumala ang mata ko sa bahay namin. i'm back o the place where i grew up but why do i feel so empty?

dinarag ko papasok ng kwarto ko yung mga gamit ko. si hyunjin naman, dumiretso na din sa kwarto nya. "sydney, tulungan mo ang mama mo sa paghahanda ng pagkain ha?" utos ni papa bago ako magsara ng pinto. "opo, pa." sinara ko na ang pinto at nagpalit lang ng damit. pagdating ko sa kusina, nagchachop na si mama ng mga gulay at kung ano ano. naghugas muna ako ng kamay saka sya tinulungan.

matagal tagal ding katahimikan naming dalawa hanggang sa hindi na nya kinaya. "anak.." simula nya at itinigil namin ang ginagawa naming dalawa. "ano ng plano mo? i know it must've been hard for you and i'm sorry i wasn't always there for you. pero ngayon, tatanungin na kita. kaya mo na ba silang makita?" padalawang tanong na ito sa akin pero iisa pa din ang sagot ko. "hindi ko po alam mama. baka po pag nagkita kami, dun ko malaman yung sagot ko sa tanong nyo ni hyunjin." tumango lamang sya at di na ulit pa nangulit. nagluto na kami at kumain pagkatapos.

dumiretso ako sa kwarto matapos ang late lunch naming mag anak. i surfed the net and opened my sns account. sabog ang notifications noon dahil ilang araw ko ding hindi nagamit. i scrolled down ang same things are flashed on my screen. not until a few scrolls. a familiar face popped up on the suggested friends section.