Letters to Chan ° Stray Kids

45: NARRATION

"Tungkol saan yung pag-uusapan natin?" halos di ako huminga ng ilang minuto para lang maayos ko yung sarili ko. Kelangan mong maging seryoso kahit ngayon lang Sydney.

Andito kami sa tabi ng railings ng ilog. This river is so long I don't know where it ends. Kumikislap kislap ang tubig dahil sa sikat ng papalubog na araw. Walang masyadong tao kaya yung privacy na gusto namin, nakuha.

"I'll go straight to the point. Is it okay with you?" sabi nya habang nakangiti sakin. Tumango lang ako. Imwinestra nya yung damuhan. Tinanggal nya ang kanyang coat at inilatag iyon doon. My heart pumped so hard it almost break my ribcage. "Sit here." utos nya at para akong robot na agad ay sumunod. Nanahimik ako pagkaupo at ibinaling na lang ang tingin sa tubig na kumikislap. "Sorry, I sound bossy earlier. Ayoko lang ng.." napalingon ako sa kanya. Di nya na dinugtungan pa. Ng ano, Chan? Bumuntong hininga sya ng malakas bago tumango tango. "Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan." sabi pa nya. I was stunned. Kaya pala para syang sinisilihan kanina pa. I just stared at him. Amazed by his face and his presence. Parang dati lang, hinahangad kong magkaroon ng time na ganito. At ngayong nandito na, parang hindi totoo. Feeling ko isang kurap ko lang, mawawala sya. Pero hindi eh, kahit pa siguro matulog ako dito, pagkagising ko andyan pa din sya eh. It feels like a dream. And if it is a dream, I don't want to wake up. Kahit na kinakabahan ako, ayokong gumising. Never.

"Sydney. Hwang Sydney, diba?" he became serious all of a sudden. Para kong nalunok ang sariling puso sa kaba. How did he.. "I know you." binasa nya ba yung utak ko? Or talagang halata sakin na gulat na gulat ako? He knows me. But how long did he know me?

"You're one hell of a popular girl in our department." panimula nya. I still stare at him. Hindi ko alam kung saan ko nahuhugot lahat ng lakas ng loob ko ngayon para tumitig. I'm just amazed. I'm popular? Ni hindi ko alam iyon! "P-Paanong popular? Eh hindi nga a-ako pansinin..." nangangarag yung boses ko sa kaba. I smiled a bit to hide the tension forming inside my chest. "So totoo nga. Hindi mo alam na maganda ka and you don't push yourself to be one." tumingin sya ulit sakin. Parang natutuwa sa nangyayari samin. Napangiti na ako dahil hindi ako makapaniwala sa nangyayari.

I've dreamt of this before pero hindi ko inakalang ganito yung mangyayari. Na ganito yung mga maririnig ko sa kanya. My heart stopped when his expression become serious. He grabbed his bag and open it. Hindi ko makita yung ginagawa nya dahil nakatalikod sya sakin ngayon. After a few moments, halos mapatayo ako sa gulat. "Sorry I wasn't true to my words nung sinabi kong, I'll go straight to the point. But seeing your reaction right now, confirms that this box is yours." nginitian nya ako. Nanlalabo ang paningin ko sa kanya. Nakaluhod ako sa harapan nya dahil sa gulat. Nakangiti pa din sya sa akin.

My tears fell. Para iyong ilog na patuloy umaagos. Hindi ko maexplain ang nararamdaman ko. I wiped them away. Chan looked so worried pero mas pinili nyang manahimik. Kinalma ko ang sarili ko. "Sinong nagbigay sayo ng mga iyan?" my voice cracked on the last word. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko pero one thing's for sure. I'm happy. Sa hindi ko malamang dahilan, masaya ako.

"Hindi na mahalaga kung sinong nagbigay nito sa akin." sabi nya lang at binuksan iyon. He scanned all the letters happily. Lalo akong naiyak sa nakikita ko. Kung sa iba to, ibinalik na ito sa akin at tatanungin ako ng kung ano ano. Pero he's here in front of me while reading it with a smile! Taliwas sa lahat ng naiisip kong magiging reaksyon nya! "Ang mahalaga ngayon, nakumpirma kong sayo galing ang mga ito." umupo na ako at pinahid ang luhang tumulo muli sa pisngi.

He pulled one and opened it. Babasahin na nya sana ng magprotesta akong wag nyang ituloy. He laughed for a bit at umayos ng upo. He shifted to face me. "Since when did you wrote all of these letters? They're too many!" mukha syang batang binigyan ng candy sa sobrang tuwa. Hinalo halo pa nya iyon at parang di makapaniwalang ganoon kadami iyon. Bigla akong napaisip. "Paano mo nalamang, ako ang nagsulat nyan?" kunot noo kong tanong pero nginisian nya lang ako. "Your brother told me. Hindi ako makapaniwala kaya humanap ako ng tiyempo para tanungin ka mismo. But I guess.." tumigil sya at tinaasan ako ng kilay habang nakangiti. "Hindi ko na kailangan pang tanungin sayo kasi napakaevident na ng mukha mo." sabi nya and he even laughed mockingly. Hinampas ko na.

"So, you're making fun of me now?" maktol ko. I was about to walk out dahil sa sobrang hiya but he closed the distance between the two of us. "You can't just run like that now. You just confessed to me using these letters then you're going to escape?" seryoso ang kanyang mukha habang nakatitig sakin. Para akong mahihimatay sa sikip ng dibdib ko. Ang lakas ng tibok ng puso ko. Lumapit pa sya sakin ng kaonti. Medyo umatras ako. Takot na marinig nya ang tibok ng puso ko sa sobrang lakas. Ngumisi ulit sya at lumayo sa akin. "You weren't like the other girls who followed me each and everyday. You're different from them. Waaaaaaay, different." nagpakurao kurap ako sa sinabi nya.

"Chan.." banggit ko at agad sya ulit lumapit sakin at niyakap ako. Para akong kinulong sa kahon na walang butas. Umiling iling ako at di makapaniwala sa nangyayari. Is this real? He's hugging me? Am I dreaming?

"Thank you for these letters. It makes me think that I'm worth it. Na hindi lahat ng tao sasaktan ako. Hindi lahat babastusin ako. You're the only one who made me feel acceptable not just because I got that face, but because you make me feel like I'm a human. I deserve to be respected. I deserve privacy." hindi ko alam kung anong irereact ko. I was running out of words but my heart was pounding so hard because of joy.

He faced me with teary eyes. Nagulat ako doon. I always see him as a strong person. I always see him as the expressionless Chan. But I guess, the sayings are true. The strongest people are the ones who cry the pain away and stand firm again.

Parang may sariling utak ang kamay ko at agad dumapo ang mga iyon sa kanyang pisngi na tinuluan na ng luha. "Di na ako magpapaligoy ligoy pa. I like you, Sydney. I like you so much." my heart pounded more. Agad naman namuo ang luha sa aking mata. Dahilan kung bakit lumabo ang aking paningin. I saw a smile plastered on his face. Tinakpan ko ang mukha sa kahihiyan at sa nararamdamang kakaiba. He did not reject me! My speculations are all bluff. This guy. He likes me.

"Chan.. I like you too." sagot ko habang nakatungo pa din. Napakagat ako sa babang labi para magpigil ng gigil sa pag iyak. "More than you could imagine." susugal ako ngayon. Kahit ngayon lang. Titignan ko kung anong feeling ng gusto ka din ng gusto mo. At magkaroon ng feeling na ganito.

He hugged me tight. Kailangan kong malaman lahat kung paano iyon nakarating sa kanya. Though it gave me a good feedback, still, mananagot si Hwang Hyunjin. Lelechunin kitang bata ka. BWAHAHAHAHAHAHAHAHA

(⌒▽⌒)

OH MY GOD. MALAPIT NA TALAGA HAHAHAHAHA MALAPIT NA AKO MABALIW.