My New Parents//One Direction//☑

Bonushoofdstuk 1

Surprise Surprise. Ja je leest het goed! Ik dacht: Dit boek gaat zo lekker, eigenlijk moet er een afterstory komen. Maar, als je mij kent, weet je dat ik heel veel dingen tegelijk schrijf en een heel nieuw boek zou te lang worden en te lastig voor mij om bij te houden (aangezien ik al met 3 boeken nu bezig ben en zo'n 8 concepten heb :)  ). Dus conclusie: Dit is bonushoofdstuk 1. Er zullen er een stuk of 5/6 bij komen, denk ik. Ik hoop dat jullie het leuk vinden! 

Bonushoofdstuk 1.

~Emma pov~

'Nee Cole. Je mag niet naar dat feestje!' Hij kijkt me nog een keer boos aan. 'Maar Jackson gaat wel, mam!' Ik zucht nogmaals en rol mijn ogen. 'Jackson heeft zijn eigen auto. Jij niet Cole.' Dat is niet de echte reden waarom ik hem niet wil laten gaan. 'Maar Bram zal echt heel verdrietig zijn, mam. Wat zou jij zijn als Romy niet komt op jouw feestje?' Ik haal diep adem en duw de 16 jarige jongen terug op zijn stoel. 'Ik ga je een verhaal vertellen, okay?' zeg ik tegen hem, voordat ik ook plaats neem. 'Wat ga je hem vertellen?' Ik kijk in de diep blauwe ogen die net de keuken binnen wordt gedragen. De brunette man voor me glimlacht zacht. 'De reden waarom onze Cole niet naar zijn vriend Bram mag.' Ik zei het met een glimlach, maar zo grappig was het allemaal niet. Niall kijkt me vragend aan. 'Wil je naar...?' richtte hij zich vervolgens op Cole, die zachtjes knikte. Niall schoof snel een stoel naar achter en ging zitten. Hij pakte een sinaasappel van de fruitschaal en begon hem te pellen.

'Okay, de reden waarom je niet naar dat feestje mag is.....' Ik keek kort naar Niall, niet wetend hoe ik dit het beste kan vertellen. Hij keek al kauwend terug, afwachtend wat ik zou zeggen, maar ik kreeg het niet over mijn hart. Nialls haar zat wild, alsof hij net heeft geslapen, en zijn blauwe ogen stonden een beetje bezorgd 'Okay, zeg jij het maar,' kaats ik het onderwerp snel door. 'Okay Cole....,' begon hij. 'Papa en Brams papa hebben ruzie gehad en papa daarom in gevangenis,' ratelde hij ineens in jip en janneke taal. Ik wachtte met spanning Coles reactie af, wat uiteindelijk bestond uit een rollend stel ogen en een: 'Doe niet zo kinderachtig, pap! Vertel me gewoon de waarheid!' Ik keek van Cole, naar Niall, die naar me terug keek voordat hij een stukje sinaasappel in zijn mond propte. 'Het is waar, Cole. Brams vader, Liam, heeft mij, ik weet niet of je weet wat dat is, verkracht en daar papa de schuld voor gegeven...' bekende ik zacht, maar ratelend. Coles ogen gingen naar zijn vader. "Is dit waar, papa?!' vroeg hij, met een blik vol ongeloof. Ik begrijp hem maar al te goed. Als ik soms naar Liam kijk bij ouderavonden of als ik hem tegenkom in de stad, zou ik niet kunnen inzien dat die man mij heeft verkracht. Hij is gegroeid tot een ware wereldman die alles wat hij aanraakt omtovert in goud. Niall keek naar mij en knikte voorzichtig. 'Als ik de beelden nog had, dan...-,' Ik moest even beseffen wat hij zei, maar toen kwam het binnen. 'Dan niets! Je laat je zoon geen beelden zien van de verkrachting van je vrouw, sukkel!' Cole keek me even aan. 'Hoezo niet?' vroeg Niall vervolgens met een klein, speels glimlachje op zijn lippen. 'Ik bedoel, je bent hartstikke knap daar!' voegde hij er snel nog aan toe. Cole stak zijn hand op, wat ons gekibbel liet stoppen. 'Mam? Knap? Nee, dat kan niet.' En bedankt, Cole. 'Nee, serieus, meneer Horan. Je moeder was echt het mooiste meisje wat ik ooit had gezien. Geloof mij.' Cole keek even naar zijn vader. 'Nee en hou nu maar op met dat kleffe gedoe!' Ik zuchtte diep. 'We leiden van het onderwerp af, Horans!' Niall keek even van zijn zoon naar mij en propte weer een stukje sinaasappel in zijn mond. Waarom eet hij eigenlijk bij zo'n belangrijk gesprek. Misschien verlicht het de stres. 'Hij moet ook nog leren, schatje,' ging hij al snel verder. 'Als hij nou gewoon die video had gekeken, was hij nu al ontma-,' Cole sprong in eens op en drukte het laatste stukje sinaasappel in Nialls mond. Seksuele onderwerpen probeert hij vaak te ontlopen, begrijpelijk. Even was het stil in het huis. Zachtjes begon ik mee te neuriën met Just hold on van Louis. 'Wil je ophouden, mam?' Ik zuchtte diep en stopte. 'Oké, maar dat is de reden dat je niet naar Brams feestje mag. Snap je?" Bram keek ons beide onbegrijpelijk aan. Het duurde niet lang voor hij opstond, richting de zuidtrap liep en naar zijn kamer stormde met één laatste zin schreeuwend door de woning heen: 'OMDAT JULLIE RUZIE HEBBEN MET HUN, BETEKENT DAT NIET DAT IK RUZIE MOET HEBBEN MET MIJN BESTE VRIEND!' Hij had gelijk, was mijn eerste gedachten, maar Niall onderbrak hem meteen. 'Je gaat hem geen gelijk geven, Emma!' Ik keek hem aan. Zijn ogen stonden gespannen, maar ja, logisch met een puberzoon die kwaad is. Ik liet mijn blik vallen op de fruitschaal en besloot maar om ook maar iets te eten. Een appel leek me dus de beste oplossing.

'Wij moeten hem beschermen. IK LAAT ZOIETS NIET NOG EENS GEBEUREN BIJ IEMAND DIE IK LIEF HEB, EM!' Ik keek kort van de appel in mijn hand naar de diepe blauwe ogen van mijn mannetje. Ze stonden vol tranen, zijn handen bevonden zich in zijn haar en langzaam zakte hij door, tot hij op zijn knieën zat. Ik gooide de appel terug in op de fruitschaal en drukte zijn hoofd tegen mijn buik. 'Dat gaat ook niet gebeuren, lieverd. En anders sleep ik hem voor de rechter.' Ik keek kort naar boven. 'Wist jij dat Cole met hem omging?' vroeg hij vervolgens, waarna zijn ogen de mijne doorboorde. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik wist wel dat ze goed met mekaar konden opschieten op school, maar Cole zei altijd dat het niet verder kwam dan naast elkaar zitten. Ik wist niet dat ze beste vrienden waren.' Hij knikte. Hij kende het verhaal. 'Zullen we vandaag anders even larry uitnodigen voor een dinertje?' Ik keek hem kort aan en fluisterde: 'Dat lijkt me erg verstandig.'