My New Parents//One Direction//☑

Part one

Het is 8 uur 's ochtend. Ik hoor hoe mijn vader ons huis binnen komt vallen, dronken, zoals altijd. Ik lig in mijn bed, zoals altijd, en wacht tot hij naar boven komt en uiteindelijk in zijn bed in slaap valt nadat die de hele badkamer onder gekotst heeft. Jeugdzorg is bezig om me uit dit leventje te halen. Ik hoor een gewoon meisje van 17 jaar te kunnen zijn, maar ja, dan heb je ouders als die van mij en omdat ik nog niet 18 ben heb ik nog niks te zeggen en jeugdzorg zijn hulp hard nodig. Proces kan ieder moment afgelopen zijn en dan komen ze me halen. Eindelijk weg uit dit stink hok. Als het allemaal goed gaat hebben ze al een nieuw adres voor me gevonden. De vraag is of die mensen mij willen voor mijn persoonlijkheid of omdat ze medelijden met me hebben. Ik hoop het eerste, maar ik ben stil, verlegen en kan geen ene flikker. Ik ben niet goed in sport, handvaardigheid en school. Het enige wat ik kan is knopen en vuur maken, maar dat is nutteloos! Ik ben nergens goed in en dat heb ik al vaak genoeg gemerkt.

Ik stap uit mijn bed en kijk snel op mijn mobiel of ik een mailtje van jeugdzorg heb gekregen met tijd en datum. Ik heb mijn moeders mail op mijn telefoon gezet, zodat ik alles zelf kan ondernemen zonder hun hulp, want die zou ik toch niet kunnen krijgen. En ja hoor, mailtje ontvangen. "Geachte Jolande, morgen om 10 uur (a.m.) zullen wij uw twee dochters ophalen en hun brengen naar een betere plek om op te groeien...," lees ik zachtjes voor. Ik ren naar mijn zusjes kamer en maak haar langzaam wakker. De schrammen op haar gezicht zijn erg zichtbaar en het doet pijn om haar te zien. "Lynn, wakker worden, meisje," schud ik haar langzaam wakker. Haar kleine handjes pakken de mijne. "Emmahh," kreunt ze zacht voor ze haar ogen opent en lacht als ze mijn lach ziet. "Kom schatje, je moet je aankleden en je spulletjes bij elkaar pakken." Ze gaat recht op zitten en knuffelt me. "Zachtjes?" fluistert ze zacht in mijn oor. "Zachtjes," bevestig ik haar vraag. Ze grinnikt kort en stapt zachtjes uit haar bedje. "Lynnetje, vergeet ook niet je lievelingsspulletjes okay?" Ze knikt lachend en doet haar kledingkastje open. Mijn kleine zusje van 5 jaar oud. Lynn, gek op zingen en dansen, Disney films kijken en knuffelen, heel veel knuffelen. Ze is erg optimistisch, terwijl ik heel pessimistisch ben.

Om 5 voor 10 ligt mijn vader nog diep in coma. Mijn moeder begint vroeg met werken en komt laat terug, dus die is er ook niet. Lynn zit op haar grote koffer en speelt met haar knuffeltje. Ik kijk vanuit een gleufje tussen het gordijn naar de voordeur, om te kijken of er al iemand staat. Ik heb de bel uitgezet, zodat me pa niet wakker wordt. Ik heb een klein zalfje over de schrammen op Lynns gezicht gedaan dat de pijn vermindert. Het busje van de jeugdzorg stopt voor ons huis en er stappen een paar mannen uit die naar de deur toe lopen. Ik sein naar Lynn dat ze met haar koffer mee moet lopen en zo pak ik de mijne ook vanuit de woonkamer. Ik doe de deur open en kijk een man met bruin haar in zijn ogen. "Komen jullie mee?" Ergens knik ik smekend en verlang ik naar het vrije gevoel wat hun me (hopelijk) gaan geven door ons in een ander gezin te plaatsen. Een man met grijze haren pakt onze koffers en langzaam en zachtjes sluit ik de deur achter ons. Lynn pakt mijn hand en ik neem haar mee naar het busje. De man met de bruine haren tilt Lynn in het busje en zegt dat ik voorin mag gaan zitten. Ik knik en stap in en kijk achterom naar Lynn. Ze heeft haar knuffeltje en is weer tegen hem aan het praten. De man met de bruine haar stap naast me in en geef me zijn hand. "James. Ik weet niet of je de mailtjes heb gelezen, maar ik heb ze ook verstuurd." Ik kijk op. "Emma, ik heb ook mailtjes naar jullie gestuurd. Sterker nog, ik heb jullie ingeschakeld." Hij lacht en knikt. "Van de eigen aanpak. Pas maar op in de toekomst, dat je niet eigen plannen gaat trekken zonder je verzorgers in te lichten." Ik kijk hem aan. "Hoe weet je dat?" Hij start de auto. "Jullie krijgen heel bijzondere verzorgers. Ze zijn wel cool, maar ze kunnen streng zijn, hebben ze aangegeven." Ik laat mijn blik vallen. Cool, verzorgers die me als nog niet echt vrij zullen laten.

De deur van het kantoor gaat open en mijn vader komt boos binnen vallen. Er wordt meteen een kalmeringsmiddel in zijn arm gespoten en hij gaat rustig zitten op een van de stoelen. Ik kijk naar James op het moment dat die mij aankijkt. "Hij is gewoon handelbaar nu, het serum verminderd zijn agressiviteit zo dat we gewoon met hem kunnen handelen." Lynn pakt mijn hand weer en drukt haar hoofdje tegen me aan. Met oortjes in zit ze 'the lion King' te kijken op een IPad die ze net heeft gekregen. Een heel gesprek volgt en ik krijg vieze blikken van hem, maar het punt is en blijft dat we naar onze nieuwe verzorgers mogen. Het is half 6 en in de kantine verwacht ons een heerlijke maaltijd. Er is alleen eten voor personeel, maar dit keer is er ook een lapje vlees voor ons meegerekend. Om half 8 worden we opgehaald. Hopelijk valt Lynn dan niet in slaap en houdt ze het nog lang vol, want ik heb geen kracht om haar te tillen. Ik ben moe en heb pijn aan mijn benen van het spelen met Lynn vanochtend. Na de maaltijd worden we terug naar het kantoor van James gebracht waar ik nog even met hem praat over de thuissituatie. James typt een groot deel uit voor mijn verzorgers zodat ze ongeveer weten wat er allemaal is gebeurt.

---Niet bijgewerkt

Nieuw boek, hopelijk vinden jullie dit een beetje leuk.

Likes en comments zijn welkom.

Deel dit boek met je vrienden, misschien dat die het ook leuk vinden.

xxx Ellie