Chapter 13

14 1 0
                                        

What the hell was that? Sa sobrang kahihiyan ko ay mabilis akong tumakbo sa hagdan paakyat sa kwarto ko. It was very embarrassing!

Ano pa bang mukha ang ihaharap ko? Argh! What a piece of idiot I am? This is a result of my rush judgment without balancing everything. It should be serve as a lesson for me. Abrupt judgment is will no good on you.

Habang lumalakad ako sa bulwagan kung saan gaganapin ang birthday party ni Lola ay kinakabahan parin ako. I still wear the embarrassment that I have done yesterday.

Ilang beses kong dinasal kagabi na nasa hindi makadalo ang mga kausap ni Lola kahapon dito kahit na alam ko naman na imposible yun.

When my feet touch the floor where's mom, ate Sheena, ate Aira and Lola standing I kinda feel relieve. I search the place and I heaved a deep sigh when there is no trace of the kid I accused yesterday.

My mind drifted to the things happened yesterday. That is not me. I am a kind of person that will weigh things first before make judgment.

Kung ano ang hinihiling at pinagdarasal mo yan ang laging hindi natutupad. Ironies of life. Kaya nga hindi ako humiling ng kung anu-ano eh lalo na kung alam kong medyo imposible.

Just like now. Ang pinaka kinatatakutan kong mangyari ay naganap na. Mula sa entrance ay kitang-kita ko ang preskong paglakad ni Daniel papasok ng  bulwagan kasama ang lolo at lola niya.

Nang magtama ang paningin namin ay nag-arko ang gilid ng labi niya. Sa iritasyon ko ang inirapan ko siya at mabilis na inalisan ng tingin. He is very proud of himself. Very conceited.

Ang upuan nila ng lola at lola niya ay katabi lamang ng lamesa namin. Meaning, the whole time makikita ko siya. Nang makarating sila sa lamesa nila ay sinalubong sila ni Lola at nakipag-usap na sa kanila.

"Hey." Masama ko siyang tiningnan.

"Are we even close?" The way he said 'hey' seems like we are a long lost friend and it is makes me annoyed.

Baka nakalimutan niya na yung ginawa niya sa aking pananakot kaya ako nagkasugat ngayon? Acting like nothing happened?

"Easy okay?" He chuckled.

His chuckled makes me feel more annoyed than ever. His making fun of me!

"What are you laughing at? Am I a kind of piece of a joke?" I said.

Medyo na napalakas ang boses ko kaya naka-attract kami ng atensyon. Napalingon din sa amin sila lola at ang lolo at lola niya.

"What is this again Charlotte?" Tanong ni lola.

I greeted my teeth in irritation. I hated when someone scolding me. I always tried to act appropriately and act to be mature for them to think that I am not child anymore to be chastised.

Marahan akong pumukit at nagpakawala ng malalim na hininga bago magsalita.

"I am sorry Lola." I apologized,"I just can't control myself to this child..." he is making fun of me.

idudugtong ko pa sana kaso dumating ang isang kasamabahay at may sinabi kay lola.

"Senyora di ba po inutusan niyo akong sabihin sa niyo agad pag nandiyan na po ang mga Buenavista?"

Who's Buenavista family? Oh! The owner of the flower plantation. Sa narinig kong ito ay parang pumalakpak ang dalawa kong tenga.

"Oo nga inutos ko sa iyo yon. Nandyan na ba sila?" Tanong ni Lola.

"Oho senyora, ayon na ho oh!" Turo ng kasambahay ni lola sa isang pamilya na papasok sa loob ng hardin.

Base sa mga kasuotan nilang magagara ay mahahalata mong may masasabi sila sa buhay. Their toxido and dresses scream wealth. Even their gesture is a pattern of elegance. Mr. and Mrs. Buenavista has three children, two boys and one girl.

Hopeless PlayboyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon