Hopeless Playboy

Chapter 29

A day until the day turn into week and months. 4 months to be exact. Apat na buwan ko nang iniiwasan si Tyler. 4 damn months. Hindi ko rin alam kung pano ko natatagalan.

Nagsimula sa hindi na ako sumasabay sa kanya pagpasok dahil ginagamit ko na na rin ang kotse ko. Tuwing break lagi kong sinasabi na may tatapusin ako. Hindi ko na rin pinaalam sa kanya yung schedule ko para hindi niya alam kung anong mga oras ang mga bakante ako but he always find a way para malaman ito.

Every weekends nagkukulong ako sa kwarto ko para iwasan siya. I always make an excuse. School works or whatsoever para lang maiwasan siya.

Lahat ng pwedeng excuse nasabi ko na. Kulang na nga lang ipagtabuyan ko siya. And it damn hurts me seeing Tyler get hurt everytime I asked him to leave. And I hate myself even more for continue doing this to him.
Alam ko tama si Papa Rommel sa sinabi niya na dapat sabihin ko na kay Tyler hangga't maaga pa pero damn! I can't. I can't bear to watch Tyler get hurt. Ayoko makita na nasasaktan siya. Wala siyang ibang ginawa kung hindi pasayahin ako. Wala siyang ibang ginawa kundi ang masiguro na ayos ako. And I can't just reject him as easy as that!

But I know I have to do this. I am thorn between the two. Hindi ko talaga alam gagawin ko. Pag hindi ko siya nakikita, lagi kong iniisip na sasabihin ko na talaga. Nagpapraktis pa ako ng sasabihin pero pag nasa harap ko na siya parang umuurong ang dila ko. Fuck what will I do? Magkano ba ang lakas ng loob? I'm sure my account is bigger enough para makabili nito!

"Charlotte." I was about to leave at iwasan siya pero huli na nang makita ko siya na papalapit sa akin.

Fuck. Kakaisip ko hindi ko namalayan na papapunta pala siya sa direksyon. Kaya wala akong choice kundi harapin siya.

I heaved a deep sighed before I faced him. Parang tambol ang puso ko sa pagbilis ng tibok nito. Fuck Charlotte calm down.

"Yes?" I said trying my very best to act normal.

He frowned. Napakaseryoso ng mukha niya at para bang sinasabi niya gamit ang ekspresyon na ito na alam niya yung ginagawa kong pag-iwas sa kanya. Pero syempre hindi ako papatalo.

"Ano may sasabihin kaba? Marami pa kasi akong kailangan tapusin alam mo na graduating." Aniko at isa-isang nilagay sa bag ang mga gamit ko.

Good thing na marami talaga kaming ginagawa kasi graduating kami, nagagamit ko laging excuse sa kanya tuwing lalapit siya sa akin and I am sure he understands me kasi graduating student din siya.

"I know what you're doing," seryosong aniya.

"h-huh?" aniko na animoy nagulat sa sinabi niya.

"Huwag mo nang itanggi pa charlotte. I am not stupid to not to notice that you're avoiding me." He stated.

Siguradong sigirado sa hinala. And here I am looking for words para isalba ang sarili pero hindi ko mahigilap ang mga salita. Tila ba nagtatago at ayaw magpakita. Fuck! This is bullshit! ilang beses na ba akong magmumura para sa araw na ito?

"Ano bang pinagsasabi mo?" Inosenteng balik tanong ko.

Hoping that he believes in me again.

"Charlotte please don't play some games. Ano bang problema?" Nangungusap ang mga ulap niyang mata.

Nasasaktan siya. Kita sa mga mata niya. Damn.

"Why do keep avoiding me this past few months?" Seryosong tanong niya.

"I am not avoiding you ano kaba busy lang ako." aniko at sinukbit na ang bag,"Sige mauna na ako marami pa kasi akong gagawin."

"Charlotte please," pagsuko at pagsusumamo ang mahihimigan sa boses niya.