Chapter 18

14 2 0
                                        


Three fast months had been past. These three months is like a break for everything that I have been through. Pains. Stupidity. Wrong judgment and decision.

Para akong muling nabuhay sa mundong ibabaw. Tila ako nakawala sa isang hawla o kulungan. Isang kulungan na ako mismo ang bumuo at nagdisenyo.

Kahit gaano ako kasaya at kapayapa sa panahon na ito alam kong meron paring kulang sa pagkatao ko. Hindi ako magiging buo kung hindi ko to malalaman.

I have to do this for me and Sky. Hindi ko siya pwedeng mahalin kung alam kong sira ako at hindi ako buo. Hindi ko maibibigay sa kanya ang  buong pagkatao ko kung hindi ako buo.

"Mommy what's the update to Daddy? It's been three months." Tanong ko kay Mommy isang gabi sa hapunan.

Isang linggo ko ng gustong itanong ito kay Mommy but I can't find a time she's a very busy person.

I want to talk him as early as now lalo't na malapit na akong makatapos ng grade 10 tatlong linggo na lang and I want him to attend.

Binaba ni Mommy ang kubyertos na hawak niya and she wiped her mouth with table clothe and look at me. She heaved a sigh before  she speak.

"I can't reach him Char its been 10 years the last time I have contact him but don't worry I wouldn't stop to find him. According to my source he's in San Francisco now."

I reached Mom's hand above the table and pressed it. I will forever be thankful that Mom is always there for me. For giving my rants even if it is next to impossible.

Kahit na alam niyang matutuklap ang sugat sa puso niya na gawa ng kahapon titiisin niya ang sakit basta ito ang pagpapaligaya sa akin.

My tears fell unintentionally and I wipe it as fast as I could.

"I am sorry Mommy."

Hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng panibagong luha na bumalong sa aking mga mata. Ang sama ko. Ang sama-sama kong anak para gawin to sa Mommy ko.

"Hush, hush." Tumayo si Mommy sa kinauupuan niya at niyakap ako.

Her soft hand patted my back and somehow it's makes me ease.

"You have nothing to be sorry anak. I know that this day will come. Na darating yung panahon na maghahanap ka ng sagot sa bakit. And I am very prepared for this."

I lifted my head. I am now looking at Mom's eyes. She smile as if this things is nothing to her. Smile to reassure me.

"I am really sorry and very thank you Mom."

Habang naghahantay ako sa mga impormasyon kay Daddy mula kay Mommy I make my own investigation.

I searched Dad in Facebook and other social media accounts but I have found nothing. There's no one. Meron mang akong na-search lumang mga article about Dad's triumph in architecture.

Today I am going to Caticlan, sa mga Lolo at Lola ko na magulang ni Daddy. Mom said that they didn't have any idea of Dad's whereabouts. Simula daw kasi ng maghiwalay si Mommy at Daddy nagalit daw si Lolo kay Daddy at pinalayas. After that wala na raw silang impormasyon kay Daddy and I doubted it.

Alam kong may alam sila and it is impossible that they don't have, its been 10 long years.

"You sure you'd go with me? I can do it alone. You just got in your company."

Nag-aalala akong tumingin sa kanya. He looks really tired. Hindi ko alam bakit ayaw niyang magpapagil sa akin. Noong sinabi ko sa kanya noong isang araw na lilipad ako sa Aklan minadali niya ang mga trabaho niya sa kompanya nila.

Hopeless PlayboyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon