Hopeless Playboy

Chapter 22

"What you have done this time Ms. Perez is not as petty as before."

Tahimik lang akong nakikinig dito sa loob ng guidance. Kanina bago pa kami umuwi ay pinatawag ako sa guidance councilor.

Sky insisted to come with me but I didn't let him. Kakausapin lang naman kami. Kaya kong makipag-usap. And I know he has something to do more important things than this. Ayoko na siyang abalahin pa. Maramu na siyang iniisip.

"This is a serious matter Ms. Perez. This action is a public humiliation and it is an act of bullying and you know that bullying is strictly prohibited in our school."

Tuwing naiisip ko ang kahihiyan na narasan at mararasan ko pa. Pinapanawan ako ng lakas. Isipin ko palang na simula ngayong araw. Araw-araw na akong mabubuhay sa insulto ng mga tao. Araw-araw na akong mabubuhay sa kahihiyan.

There's something inside me that wants to revenge but I didn't let it out. I know that it will not do any good.

"Ms. Corpuz what punishment do you want Ms. Perez do?"

Napatingin ako sa kay Andrea. Isang takas na luha ang bumagtas sa kanyang kanang mata. Nakayuko siya at hindi makatingin sa akin ng diretso.

Ganyan nga. Mahiya ka. Kasi buhay ko ang sinira mo. Pagkatao ko ang winarak mo.

"With this she can't attend moving up if you want to."

Nagulat kami pareho sa suhesyon ni Ma'am. That is a sweet revenge for me. Sigurado akong manghihinayang siya na hindi makaatend ng moving up. At habang buhay niya iyong pagsisisihan.

"Please Charlotte..."

She pleaded. She bit her lower lip. Sabay ng tumulo ang luha ni Andrea sa magkabila niyang mata.

"Ngayon nagmamakaawa ka?" I almost whisper.

Napayuko siya sa sinabi ko. Gumagalaw ang magkabilang balikat niya sa pag-iyak.

"Alam mo kung ano ang ginawa mo sa akin? Ginawa mo akong katatawanan. Anong karapatan mong gawin yon kung si Daddy nga tinatago yon?" Pabulong pero galit kong sabi.

Sinusubukan kong maging kalmado sa mga sandaling ito. Alam ko na hindi ako makakagawa ng magandang desisyon pag galit ako. Huminga ako ng malalim at bumaling kay ma'am Salvador.

"So what do you want?" Tanong sa akin ni Ma'am Salvador.

Hindi na sinubukan pa ni Andrea na magmakaawa pa sa akin. Habang nakatingin sa akin si Ma'am Salvador ay nakayuko na lang siya na para bang naghihintay na lang sa hatol.

"Kayo na po Ma'am ang bahala."

Aniko at agad ng lumabas ng guidance room. As much that I want her to suffer for what she have done to me I let Ma'am do it.

Hindi makakabuti kung ako pa ang magdedesisyon. Somehow I should have thank her for letting me know the truth. Pero sana hindi sa ganitong paraan.

Hindi sa parang pagtatawanan ako ng ibang tao. Hindi sa paraang iinsultuhin nila ang Daddy ko.

Pag-uwi ko ay danatnan ko si Mommy sa sala na naghihintay sa akin. She look at me with a pleasing smile.

Nilapag ko ang bag ko sa sofa at agad na niyakap si Mommy. This is what I need. Isang yakap ng ina. Isang yakap ng may simpatya.

"Mommy please tell me that isn't true."

Humagulhol na ako. Umiiyak na ako sa dibdib ni Mommy ngayon. Patuloy na hinahagod ni Mommy ang likod ko para patahanin.

Narinig ko na rin ang mahinang pag-iyak ni Mommy na lalo kong ikinaiyak. Kaya ba siya umiiyak dahil totoo?

This can't be. Bakit kahit alam ko na hindi ko parin matanggap? Bakit kahit nakita na ng dalawang mata ko hindi ko parin matanggap?