From The Dining Table || styles

Bölüm 1

Clara arabasını yemek yiyeceğimiz restoranın bulunduğu caddeye doğru döndürdüğünde derin bir nefes alıp verdim. Bu geceye sadece onun için katlanıyordum ve fiyasko olmadan tamamlanmasına gerçekten çok ihtiyacım vardı. Damon'ı tanıyordum, eğer sadece üçümüzün çıkacağı bir yemek olmuş olsaydı Clara'ya bu kadar zorluk çıkarmazdım. Fakat onların deyimiyle çifte randevulu bir yemek tarzında olduğundan bu beni geriyordu. İlişkilere olan inancımdan eksilteli neredeyse iki yıl oluyordu. Bu tarz randevu işlerinden elimi eteğimi çekmiştim.

Yani Clara'nın deyimiyle, kendimi yurt odamda bu tipik cuma günlerinde olduğu gibi ömrümü çürüterek harcamaya mahkum etmiştim.

"Şöyle nefes alıp durma." dedi Clara. "Gerginliğimi atlatmama yardımcı olmuyorsun. Aksine beni daha da-"

"Beni biliyor mu?"

Clara'nın sözlerini aniden sorduğum o soruyla kestiğimde duraksadı. Gözünü yoldan ayırmamaya çalışırken diğer yandan da sanki ona gerçekten havadan sudan konulardan biriyle ilgili bir soru sormuşum gibi davranıyordu.

"Kim... biliyor mu Amber?"

"Harry," dedim kaşlarımın tekini havaya kaldırıp. "Beni tanımadığını biliyorum ama ne bileyim, işgüzarlık edip fotoğrafımı falan göstermişsindir."

Clara dudaklarını birbirine bastırdı. Kırmızı ışıkta durup beklemeye başladığında gergin bir şekilde kırmızı ojeli tırnakları direksiyonda ritim tutuyordu. Öfkeyle bir kez daha nefes alıp verdim. O kadar gerilmiştim ki soluklarım ciğerlerim için yetersiz kalıyordu. Kendimi daha önce hiç bu kadar... oyuna düşürülmüş gibi hissetmemiştim. Bu gece gerçekten sağlam bir şekilde bitirilse çok iyi olurdu, aksi takdirde Clara bir daha hayatının aşkı Damon'ı görmesini sağlayacak gözlerini bulamayacaktı.

"Sen beni aklınca görücüye falan mı çıkarıyorsun?" sesimi yükseltmek zorunda kaldım. "Ona onunla evleneceğimi de söyledin mi bari? Çünkü bunun altından başka her şey çıkabilir de!"

Clara sinirimi daha da bozmak için uğraşıyordu sanki. Üzerimdeki tüm gerginliğime rağmen arabanın içinde yankılanacak kadar büyük bir kahkaha attıktan sonra dikiz aynasından rimeli akıp akmamış mı diye kontrol etti. Dilini dişlerinin üzerinde gezdirirken yeşil ışık yanmıştı. Yola kaldığı yerden devam ederken "Bana gerçekten seni bu yemeğe getirmeye zorladığım için teşekkür edeceksin, bundan adımın Clara olduğu kadar eminim." dedi muzip bulduğum bir tavırla.

"Hiç zannetmiyorum."

"Sabaha gözlerini Harry'nin evinde açtığında bana gerçekten minnettar olacaksın."

"Tanrı aşkına," gözlerimi devirdim. "Lütfen bana çektirdiğin şu işkenceye bir son ver."

"Ben iyi bir arkadaşım." dedi Clara. Ses tonu kendinden oldukça emindi. "Ve Harry Styles hayatına girdiğinde bunu anlayacaksın."

"Lanet olası Harry Styles hayatıma falan girmeyecek. Bu yemeğe sadece senin emrivakilerin yüzünden katlanıyorum."

"Tabii, elbette öyle."

Arabayı bir restoranın önünde durdurdu. Benim için fazlasıyla şık, Clara için ise fazlasıyla klasik bir yerdi. Böyle bir mekanda yemek yiyecek olmamıza hiç şaşırmamıştım. Clara gösterişe bayılırdı. Konu Damon olduğundaysa gösterişe daha da bayılırdı.

"Burası senin on yıllık maaşından fazla,"

"Babam ve kutsal kredi kartı denilen bir şey var, tanıdık geliyor mu?"