Family (Once Upon A Time)

*Hoofdstuk 3*

Emma

'Ik wil gewoon weer terug naar huis,' zucht ik en ga op één van de stoelen zitten. Ik vind het wel fijn dat Hades Regina en mij alleen heeft gelaten. Regina gaat op de leuning van de stoel zitten en legt haar hand op die van mij. Ik kijk haar met tranen in mijn ogen aan. 'Hook word echt gek zonder je. Je zou hem moeten zien,' glimlacht Regina en ze streelt zachtjes door mijn lange blonde haren. 'Dat zou ik heel graag willen,' mompel ik en er rolt een traan over mijn wang. Regina veegt de traan zachtjes weg, omdat ik dat zelf natuurlijk niet kan doen doordat mijn handen nog steeds vastzitten in de band die strak om mijn polsen zit. 'Ik weet het, Emma. Hij voelt zich precies hetzelfde als jij je nu voelt. Jullie kunnen gewoon niet zonder elkaar en eigenlijk zou niemand jullie moeten scheiden van elkaar. Dat verdienen jullie gewoon niet na alles wat er al is gebeurd,' zegt Regina met een lieve glimlach en ik kijk haar vermoeid aan. 'Ik wil hem gewoon niet kwijt en ik kan niet zonder hem. Laat Hades je weer weggaan? Zo ja, kan je dan alsjeblieft iets tegen hem zeggen van mij?' smeek ik haar en ik ga moeizaam iets meer rechtop zitten, omdat ik weer onderuit gezakt was. 

Regina

Het doet me pijn om Emma zo gebroken te zien. Het is natuurlijk niet niks voor haar om twaalf jaar lang opgesloten te zitten. Wij zijn deze twaalf jaar lang bij elkaar gebleven, maar Emma heeft het alleen door moeten brengen en ook nog eens opgesloten. Het zal waarschijnlijk een grote breuk hebben gegeven in haar zelfvertrouwen en zeker door de manier hoe Hades haar behandeld. 'Hades heeft de ketting meegenomen die Hook aan mij heeft gegeven. De ketting met de ring,' zegt Emma met tranen in haar ogen. Ik kijk haar met medelijden aan. 'We vinden de ketting wel weer terug, maar het is belangrijker dat we jou hier weghalen, Em. Je gaat er aan onderdoor en volgens mij zal je het niet veel langer meer volhouden.' 

Emma zucht diep en kijkt een andere kant op. Haar gezicht is lijkbleek en ze is hartstikke mager. Haar ribben kan je inderdaad letterlijk tellen onder het dunne hemdje dat ze aan heeft. 'Ik kan hier waarschijnlijk niet meer weg, Regina. Ook al zou ik het wel heel graag willen. Ik mis Hook, pap, mam en Henry echt heel erg. Het is gewoon... Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen, maar ik voel me alleen. Ik heb jullie al twaalf jaar niet meer gezien. Voor hetzelfde geld is iedereen heel erg veranderd en ben ik alleen maar hetzelfde gebleven...' De angst is duidelijk te zien in Emma's ogen. 'Dat is echt niet zo, geloof me. Kom hier.' Ik neem haar voorzichtig in mijn armen en Emma legt haar hoofd zachtjes op mijn schouder. 'Ik kan mijn magie niet eens gebruiken. Ik kan gewoon helemaal niks, behalve hier opgesloten zitten en alles over me heen laten komen dan,' zucht Emma en ik schud mijn hoofd. 

'Je kan ongelofelijk veel. Veel meer dan je nu misschien denkt, Emma,' fluister ik en ik sla mijn armen weer om haar heen. Ik weet dat ze dit nu het hardst van alles nodig heeft. 'Dankjewel,' zucht Emma zachtjes en ik glimlach lief. 'Geen probleem. Dat is wel het minste dat ik kan doen voor je... Je hebt al veel te veel meegemaakt,' fluister ik en Emma haalt moeizaam haar schouders op. Ik zie dat het haar veel pijn doet. Zachtjes leg ik mijn hand op de strakke band om haar armen en buik. 'Au...' kreunt Emma zachtjes en ze kijkt mij geschrokken aan. 'Sst... Ik doe het zachtjes, misschien krijg ik het los,' zeg ik zacht zodat Hades, als hij inderdaad alles kan zien en horen, het niet hoort. Ik probeer heel voorzichtig met mijn hand tussen de band en haar arm te komen, maar zelfs dit lukt niet. 'Wat is dit voor raar spul zeg,' zucht ik en Emma haalt haar schouders op. 'Ik weet het niet, maar het zorgt er wel voor dat ik mijn magie niet kan gebruiken,' zucht ze en dan verschijnt Hades weer. Ik voel dat alle spieren in Emma's lichaam zich direct aanspannen. Ze is zo bang voor hem...

'Wat schattig. Helaas zal ik hier een einde aan moeten maken,' zegt hij gemeen en Emma kijkt angstig van mij naar Hades. Ik zie dat haar handen, die vastzitten op haar rug, zich tot een vuist maken en heel lichtjes zie ik een wit vonkje. Haar magie? Ik kijk er verbaasd naar. Dit zou kunnen betekenen dat Emma met veel oefenen haar magie zou kunnen gebruiken, ondanks de band om haar armen en rug en om haar polsen. 'Ik wil niet, Hades...' mompelt Emma bijna onverstaanbaar met een trillende stem. Ik houd haar stevig beet zodat Hades haar niks aan kan doen, maar ik weet dat hij sterker is. 

Hij zal Emma zo weer pijn kunnen doen als ze niet mee werkt. 'Je hebt niks te willen. En ik ben ''meester'' voor jou,' grijnst Hades gemeen en met een knip van zijn vingers zorgt hij ervoor dat Emma naast hem staat. Hij pakt snel Emma's bovenarm beet. Emma staat als verstijfd van angst naast hem en lijkt zich dan iets te bedenken. Ze zet haar been achter Hades' been en duwt dan haar been naar voren waardoor Hades naar voren valt. Ik loop snel naar hem en Emma toe. Opeens voel ik twee handen op mijn schouders en zie ik dat Hades Emma weer naar zich toetrekt. Dit keer doet Emma niks en staart ze voor zich uit, alsof ze door mij heen kijkt. De glazige blik in haar ogen laat me zien dat het echt niet goed met haar gaat. 'Laat me los, Zelena,' wist ik allang dat Zelena mij vast had. 'Je zal wegrotten in je cel, net zoals Emma,' sist ze en ze tovert ons weg. Dan staan we midden in een cel en zie ik dat Hades Emma hard op de grond smijt. Ze krimpt ineen en maakt zich zo klein mogelijk op de grond. Haar hele lichaam begint van angst te trillen en ik kijk haar meelevend aan. Ik moet ervoor zorgen dat we hier allebei weg zullen komen...