Family (Once Upon A Time)

*Hoofdstuk 8*

Emma

Met veel moeite krijg ik mijn hoofd iets omhoog zodat ik Regina aan kan kijken. Ik kan zien dat pap haar ook heeft geslagen met de zweep. Hoe kon hij dit doen? Ik begrijp het niet... Pap is veel vaker langs gekomen de afgelopen dertien jaar en toen deed hij me ook pijn. Waarom zou hij dit doen? Ik dacht dat hij van me hield... 'Gaat het, Emma?' vraagt Regina bezorgd en ik slik. 'Ja hoor... En jij? Ben je oké?' vraag ik met een gebroken stem en Regina glimlacht. 'Ik kan wel wat hebben. Als de band om mijn pols weg is kan ik de wonden genezen, ook bij jou,' beloofd ze mij en ik kijk weg. 

'Ik wil hier gewoon weg. Verder maakt het me niks uit,' zucht ik zachtjes en ik ga moeizaam rechtop zitten. Met nog meer moeite leun ik naast Regina tegen de muur aan. 'Wat hebben ze allemaal bij je gedaan, Emma?' Regina kijkt me bezorgd aan en er rolt een traan over mijn wang. 'Ik vertel het je nog wel een keer, maar niet nu. We moeten hier weg zien te komen. Hoe laat is het?' vraag ik en ze haalt haar schouders op. Ik zucht diep en denk na. 'Hades gaat altijd op een bepaald tijdstip weg, tenminste dat hoor ik hem altijd zeggen tegen Zelena,' mompel ik met een trillende stem. Regina kijkt op de walkietalkie die bij haar been ligt. Hierop is de tijd te zien. Het is half drie. Ik denk na en knik dan. 'Hij is weg. We moeten hier wegkomen,' fluister ik en Regina kijkt mij aan. 

'Ze zijn onderweg hiernaartoe. Wil je ze echt mislopen door hier zelf weg te gaan? Bovendien komen we hier niet alleen weg, Emma. Dat zou jij moeten weten, want je zit hier al dertien jaar vast,' zucht ze. Ik kijk haar met grote ogen aan. 'Dertien jaar..?' vraag ik zacht met een gebroken stem en ze knikt. 'Ja... Je was al weg op het moment dat we hier met z'n allen aankwamen. Al die jaren hadden we geen spoor naar jou, tot vandaag dan,' legt Regina uit en er rolt een traan over mijn wang. Ik heb mijn ouders, Hook en Henry al dertien jaar niet gezien... Nu ben ik nog banger dat iedereen is veranderd en ik niet. Hook en ik wilden de tweeling gaan zoeken als we uit deze nieuwe vloek kwamen, maar dat heeft dus langer dan dertien jaar geduurd. De tweeling is nu dertien en we kunnen niks doen om hen te vinden. Na een lange tijd nagedacht te hebben sluit ik mijn ogen. Mijn gedachten blijven bij mijn ouders, Hook, Henry en de tweeling totdat ik uiteindelijk in slaap val. 

Ik schrik na anderhalf uur wakker als de celdeur word geopend. Ik ben bang dat het Hades of pap is. Hierdoor krimp ik ineen en begin ik van angst over mijn hele lichaam te trillen. Regina kijkt mij bezorgd aan. 'Het komt goed. Hades zal vast niet weer hier komen, Emma,' fluistert ze en ik haal moeizaam mijn schouders op. De band om mijn armen en buik en om mijn polsen is strakker gaan zitten waardoor ik weer bijna geen lucht krijg. Ik begin sneller te ademhalen en dit word alleen maar erger als er meerdere gestalten in de deuropening van de cel komen staan. 'Bloodyhell, Swan!' Hoor ik Hook's stem gevolgd door voetstappen die snel naar mij toe rennen. 

Ik zie dat Robin op Regina afloopt en haar bevrijd uit de touwen die haar vasthielden aan de muur. 'Killian,' fluister ik met een trillende stem en Hook slaat zijn armen om mij heen. Ik sluit mijn ogen en leg mijn hoofd schuin op zijn schouder. Ik heb dit zo erg gemist... 'Kom, dan maak ik je los,' zegt Hook vastbesloten en ik schud mijn hoofd. 'Dat gaat niet. Regina heeft dat ook al geprobeerd,' zeg ik zacht en Hook streelt zachtjes met zijn hand door mijn lange blonde haren die helemaal in de klit zitten. 'Emma,' hoor ik mam zeggen en ze loopt naar Hook en mij toe. Hook laat mij los en mam slaat haar armen om mij heen. 'Ik heb je zo gemist,' fluistert ze en ze drukt een kus op mijn kruin. 'Ik jullie ook,' mompel ik en bedenk me dan iets, maar ik krijg de kans niet om het te vragen. Pap komt naar ons toegelopen en ik begin gelijk over mijn hele lichaam te trillen. 'Nee...' mompel ik en mam legt zachtjes haar hand op mijn schouder. 'Wat is er, Emma? Vertel me wat er is,' zegt ze snel en ik begin sneller te ademhalen. 

Regina staat op en legt haar hand op pap's schouder. 'Loop even mee. Dit zal niet helpen, David,' zegt ze en pap loopt verbaasd met haar mee. 'Mam, waar is Henry?' vraag ik zacht en ik leg mijn hoofd moe op Hook's schouder. 'Hier,' klinkt de stem van mijn zoon. Ik kijk op en kijk hem met tranen in mijn ogen aan. Hij is wel veel veranderd in de afgelopen dertien jaar, maar dat is natuurlijk ook logisch. 'Mam.' Hij slaat zijn armen om mij heen en drukt me tegen zich aan. Ik sluit mijn ogen en geniet van dit momentje samen. 'Ik heb je zo gemist, knul,' fluister ik en Henry glimlacht met tranen in zijn ogen bij het horen van het woord ''knul''. Dit gebruikte ik vroeger bij hem heel veel. 'Ik jou ook...' Er rolt een traan over zijn wang en ik druk zachtjes een kus op zijn kruin. 'Ik hou van je, Henry. Heel veel,' fluister ik en hij glimlacht met tranen in zijn ogen. 'Niet huilen, hoor. Dan ga ik ook huilen,' knipoog ik en ik kan niet voorkomen dat er een traan over mijn wang rolt. Hook veegt de traan liefdevol van mijn wang en ik leg mijn hoofd weer terug op zijn schouder. Hij slaat zijn armen om mij heen en drukt me dicht tegen zich aan. 'Zullen we hier weg?' vraagt mam en ze legt zachtjes haar hand op mijn schouder. Ik knik. 'Graag,' fluister ik en Hook helpt mij met opstaan. 'Waarom kan dat niet los, mam?' vraagt Henry zacht en ik slik. 'Het is speciaal spul. Hierdoor kan ik mijn magie ook niet gebruiken,' leg ik uit en Hook ondersteunt mij voorzichtig met het lopen de cel uit. We lopen naar Regina toe en ik kijk pap niet aan. Mijn blik is naar twee gestaltes naast Regina en pap gericht. Zijn dit..?