Family (Once Upon A Time)

*Hoofdstuk 24*

Emma

Als de meiden weg zijn wend ik me weer tot Killian. 'Ik vind het verschrikkelijk om te zien hoeveel pijn hen is aangedaan,' mompel ik en er rolt een traan over mijn wang. 'Ik weet het... Ik ook,' zucht hij en hij veegt zachtjes de traan van mijn wang. Ik laat mijn hoofd op zijn schouder rusten en staar voor me uit. 'Weet je... Hun leven had er zoveel anders uit gezien als die vloek dertien jaar geleden niet was gekomen,' zeg ik zacht en Killian knikt. 'Dat klopt, maar zonder die vloek was er waarschijnlijk ook wel wat gebeurd in die tijd. Ik had ook niet gewild dat de meiden zoveel pijn zouden lijden, maar door die vloek heb jij ook heel veel pijn geleden in die dertien jaar tijd. Dat mag je echt niet vergeten,' zegt Killian met een meelevende blik in zijn ogen en we gaan allebei op de bank zitten. Ik kruip dicht tegen hem aan en hij slaat zijn arm om mij heen. 'Dat weet ik, maar nu is alles voorbij gelukkig,' mompel ik en hij drukt een kus op mijn kruin. 'Gelukkig wel. Ik zou niet willen dat iemand de tweeling, Henry of jou nog pijn zou doen. Nu zijn we eindelijk veilig, we zijn eindelijk gelukkig,' zegt Killian met een glimlach en ik knik. 'Eindelijk,' zeg ik opgelucht. 

Ik kruip nog wat dichter tegen Killian aan en laat mijn hoofd weer terug op zijn borst rusten. Ik luister naar zijn rustige, regelmatige ademhaling en ik sluit mijn ogen. Dan voel ik hoe Killian met zijn hand zachtjes door mijn haren gaat en hierdoor word ik nog rustiger en uiteindelijk val ik in slaap.

Nadat ik drie uur heb geslapen word ik pas weer wakker. Dit keer niet uit een nachtmerrie gelukkig. De afgelopen paar weken ben ik iedere nacht wakker geworden uit een nachtmerrie en daarna kon ik zelfs niet meer slapen tot mijn ergernis. De angst dat Hades terug zal komen en de tweeling, Henry of mij weer pijn zal doen blijft in mij zitten. En ik weet zeker dat die angst ook nooit meer weg zal gaan. Het zal een deel van mij blijven net zoals de dingen die Hades mij, in de dertien jaar dat ik opgesloten zat, heeft aangedaan. Geen van allen zal ik dit ooit kunnen vergeten, ook al zou ik dat wel willen. 

Killian kijkt op als ik moe rechtop ga zitten. 'Heb je lekker geslapen?' vraagt hij lief en ik knik. 'Ja... Ik ga eten koken, want de meiden en Henry zullen zo wel thuis komen,' zeg ik zacht nadat ik een blik op de klok heb geworpen. Het is inmiddels al half zes. 'Dat is een goed idee. Fenna heeft mij net een berichtje gestuurd met dat ze onderweg zijn hiernaartoe,' glimlacht Killian en ik knik opgelucht, alsof Killian wist dat ik me daar druk om maak. 'Ik ben allang bij dat hen niks is overkomen,' zucht ik en ik sta op van de bank waarna ik naar de keuken loop. Ik begin met het maken van avondeten en zodra het eten klaar is hoor ik de meiden en Henry binnen komen. 'We zijn thuis!' roept Henry hard en ik glimlach. Na een paar minuten komen hij en de tweeling de woonkamer ingelopen. 'Hoe was het?' vraag ik nieuwsgierig en Fenna glimlacht vrolijk. 'Heel leuk! We durfden alleen niet in die enge, hoge attracties,' grinnikt ze en ze geeft mij een knuffel. 'Dat snap ik. Dat durf ik ook niet hoor. Jullie vader durft dat wel.' Ik kijk met een ondeugende blik in mijn ogen naar Killian. 'Wat durf ik wel?' vraagt hij en hij doet alsof hij niks heeft gehoord. 'Niks hoor,' lacht Fenna en ze laat mij los waarna ik ook Mirna en Henry een knuffel geef. 'Gaan jullie vast aan tafel zitten? Dan zet ik het eten op tafel.' Iedereen stemt hiermee in en ik zet het eten op tafel neer. 

Na een halfuurtje zijn we klaar met eten en de tweeling en Henry gaan op de bank zitten. Ik ruim samen met Killian de tafel af en zet de vieze vaat in de vaatwasser neer. Zodra de tafel leeg en weer schoon is gaan ook Killian en ik op de bank zitten. Ik ga dicht tegen Killian aan zitten en kijk naar mijn kinderen. Ik ben gelukkig nu, meer dan dat ik ooit ben geweest. Het gevoel van veiligheid is weer grotendeels terug. Dit is ook zo bij de tweeling en ik merk dat zij ook beter in hun vel zitten nu Hades is verslagen. Eindelijk zijn we veilig en kunnen we gaan beginnen aan het opbouwen van ons gezinnetje, maar ik weet zeker dat dit goed zal komen.

---------------------------------------------------------------------

Einde!

Ik blijf het nog steeds heel erg moeilijk vinden om eindes te schrijven aan verhalen en daarom doe ik het ook liever niet. Maar aan ieder verhaal komt een einde, zo ook aan dit verhaal. Ik weet nog niet zeker of hier een vervolg op zal komen, maar zodra dit komt dan zal ik het jullie laten weten!

Hopelijk vonden jullie dit een leuk verhaal. Mochten jullie nog ideeën hebben voor een volgend verhaal over once upon a time of iets anders, mogen jullie dit altijd laten weten in de reacties. Laat ook even weten of je dit een leuk verhaal vond :)

Liefs Deemsie <3