Family (Once Upon A Time)

*Hoofdstuk 23*

Emma

Twee weken later lijkt alles normaal te gaan in ons leven. Killian en ik wonen samen met de tweeling in ons eigen huisje. Henry woont nog bij Regina, maar is dagelijks nog bij Killian en mij te vinden. De tweeling gaat sinds een paar dagen naar de middelbare school hier in Storybrooke. Eerst vonden ze dit heel erg eng, maar nu vinden ze het juist heel erg leuk. Ik ben er achter gekomen dat beide meiden mijn magie hebben geërfd en ergens beangstigd dit mij. Ik ben bang dat iemand hen iets aan zou willen doen doordat ze magie bezitten. Hierbij denk ik gelijk aan Hades. Ondanks dat we al twee weken niks van hem hebben vernomen, blijft de angst in mij zitten dat hij Henry, de tweeling of mij iets aan zal doen. Maar Regina heeft mij beloofd dat hij waarschijnlijk nooit meer terug zal komen. 

Ik ben in de keuken bezig met het maken van pancakes. Ook al komen ze uit een kant en klaar verpakking van de supermarkt, we vinden ze allemaal heel erg lekker. 'Hmm... Dat ruikt lekker,' hoor ik Killian zeggen terwijl hij van achteren zijn armen om mij heen slaat. Ik glimlach. 'De pancakes komen uit een doos hoor...' fluister ik en Killian grinnikt zachtjes. 'Ik heb het niet over de pancakes.' Ik bloos en draai me dan naar hem om. Killian drukt zachtjes zijn lippen op die van mij en trekt mij dicht tegen zich aan. Ik leg mijn hand op zijn wang en kus hem terug. 'Naar de hel met die pancakes,' grinnik ik naar adem happend, waarna ik hem weer begin te kussen. 'Ik hou van je, Swan,' zegt Killian terwijl hij stopt met kussen en ik kijk hem met een glinstering in mijn ogen aan, maar ik zeg niks. Ik kijk hem alleen maar aan en denk aan hoe gelukkig ik nu ben. 'Wat is er? Heb ik iets fout gedaan?' vraagt Killian en ik schud gelijk mijn hoofd. 'Nee, absoluut niet. Ik... Ik moet er gewoon aan wennen dat ik nu gelukkig ben,' fluister ik en hij glimlacht. 'Ik ook, lief.'  Ik laat mijn hoofd zachtjes op zijn schouder rusten en sluit mijn ogen. 

'Mam!' Ik schrik op uit mijn gedachten en Killian en ik laten elkaar snel los als Fenna en Mirna de trap af komen rennen. 'Storen we?' vraagt Fenna met een zachte grinnik terwijl ze haar tweelingzusje ondeugend aan kijkt. 'Nee, zeker niet. Wat is er?' vraag ik en Mirna grinnikt zachtjes als Killian zijn armen weer om mij heen slaat. 'Mogen we met Henry naar de kermis iets verderop?' vraagt Fenna zacht en ze kijkt naar de grond. Ik slik en loop op de meiden af. Ze zijn nog steeds bang dat Killian en ik boos op hen zullen worden als ze iets aan ons vragen waarop ze niet zeker weten of het wel mag. 'Natuurlijk! Dat is toch juist leuk?' geef ik hen gelijk toestemming. Niet dat ik nee zou zeggen hiertegen, want ik weet dat Henry de meiden zal beschermen als er iets gebeurd. 'Ja... Maar we wisten niet of het mocht en...' Ik weet wat Fenna wil zeggen en ik geef haar een voorzichtige knuffel. 'Je weet toch dat jullie vader en ik nooit boos zullen worden? We zullen jullie nooit slaan of pijn doen... Echt niet. Dat beloof ik jullie,' zeg ik geruststellend en zodra Fenna mij loslaat geef ik Mirna een voorzichtige knuffel. Ze heeft nog helemaal niks gezegd sinds zij en Fenna beneden zijn gekomen. 'Geloof je me?' vraag ik zacht en Mirna knikt zachtjes. Ik streel zachtjes door haar lange blonde haren en druk dan een kus op haar kruin. 'Wees voorzichtig, oké?' vraag ik zacht nadat Mirna mij los heeft gelaten en de meiden knikken allebei. 'Tuurlijk! We hebben onze telefoons bij ons,' glimlacht Fenna en dan zeggen zij en Mirna ons gedag.