Family (Once Upon A Time)

*Hoofdstuk 12*

Regina

Mijn blik gaat naar de man die voor ons staat. Het is Hades. Kan hij ons, en dan vooral Emma, niet eens met rust laten? Emma staat als verstijfd naast Hook die zijn armen beschermend om haar heen heeft geslagen. Emma heeft haar hoofd op Hook's borst gelegd en staart angstig naar Hades. 'Niemand zal mijn Emma kunnen beschermen. Ik ben nog altijd sterker dan jullie bij elkaar. Of alleen sterker dan Regina? Jij kan natuurlijk niks, Redder,' grijnst Hades en Emma rolt met haar ogen. 'Ik kan meer dan je denkt,' sist ze. Ik glimlach. Ze is haar vechtlust blijkbaar nog niet verloren en dat is maar goed ook. 'Volgens mij niet. Je bent zo zwak. Je hebt je vriendje zelfs nodig om je vast te houden, maar dat hoeft nu niet,' lacht Hades en met een zwaai van zijn hand zorgt hij ervoor dat Emma een paar meter verderop terecht komt op de grond. Ik zie dat Hades er ook voor heeft gezorgd dat er weer een band om haar polsen zit waardoor haar handen weer vastzitten op haar rug. Het doet me pijn om te zien hoe bang Emma is. Zo kennen we haar helemaal niet. 'Laat haar met rust!' sis ik en ik richt mijn handen naar Hades. Magie gaat richting zijn buik, maar hij houd het tegen met zijn eigen magie. 'Hmm... Ik kom nog wel terug. Misschien dat ik dan wel de kans heb om mijn Emma weer terug te brengen naar mijn kasteel.' Met een zwaai met zijn hand is Hades weg. Mijn blik gaat naar Emma en ik schrik als ik zie dat ze doodstil op de grond ligt...

Fenna

Mirna, Henry en ik zitten bij mama op de grond. Sinds de man met zijn magie ervoor zorgde dat mama terecht kwam op de grond is ze nog niet wakker geworden. Zachtjes leg ik mijn hand op de nieuwe band om mama's polsen. Ik probeer hetzelfde te doen als de vorige keer toen de band ook los ging, maar dit keer gaat hij niet los. 'Hij heeft ervoor gezorgd dat de banden de magie absorberen. Dit betekend dat we Emma niet los kunnen krijgen met onze magie.' Regina komt op haar hurken bij ons zitten en kijkt naar mama. Ze ligt doodstil op de grond en haar gezicht is nog witter dan dat het al was. Mary Margaret, Hook en David komen ook bij ons staan. 'We moeten haar helpen. We kunnen haar niet zo aan haar lot overlaten,' fluistert Hook en hij hurkt naast mam's hoofd neer. Liefdevol legt hij mam's hoofd voorzichtig op zijn schoot. Mam kreunt even zachtjes, maar word niet wakker. Haar handen bewegen een klein beetje waaruit wij kunnen opmaken dat ze weer bij bewustzijn is, maar te zwak is om meer dan dit te kunnen doen. 'Rustig maar, Emma,' zegt Mary Margaret geruststellend als mam begint te trillen als ze merkt dat ze haar handen niet meer kan bewegen door de strakke band om haar polsen. 'Nee... Niet weer,' klinkt er bijna onhoorbaar uit mam's mond. 'We verzinnen wel iets om je te helpen. Er moet een manier zijn en wij gaan die vinden,' beloofd Regina aan mam. Mam kreunt weer en Hook zet haar voorzichtig op zijn schoot. Mam laat haar hoofd op zijn borst rusten met haar ogen nog steeds gesloten.

Hook

Het duurt even voordat Emma in slaap is gevallen. Haar lichaam hangt slap tegen mij aan. 'We moeten hier zo snel mogelijk weg. Hades weet dat we op deze plek zijn,' zegt Regina en David knikt. 'Goed plan,' zegt hij en ik kijk naar Emma die haar hoofd iets beweegt in haar slaap. Ze is onrustig, maar dat begrijp ik wel. Zachtjes leg ik mijn hand op de band om haar polsen. Emma beweegt haar vingers richting mijn hand en ik leg mijn hand op haar beide handen. Hier lijkt ze iets rustiger van te worden in haar slaap. Ik kijk naar de band om Emma's armen en buik. Er lijkt iets op te staan... 'Wat is dit?' vraag ik me hardop af als ik zie dat er tekens in een vreemde taal op de band die haar armen tegen haar buik aan klemmen. Regina en Mary Margaret hurken bij ons neer. 

'Dat komt me bekend voor, maar ik weet niet waarvan,' zegt Mary Margaret. Ik kijk haar vragend aan. 'Waarvan ken je het? Als we weten waar dit vandaan komt kan diegene Emma misschien helpen,' zeg ik en Regina kijkt mij bedenkelijk aan. 'Het lijken wel Elfentekens. De Elfen waarvan deze tekens kunnen zijn leven in Arendelle, maar we kennen wel iemand die hier misschien meer over weet,' zegt ze. 'Elsa?' vraagt Mary Margaret en Regina knikt. 'Dit lijken of op Elfentekens of op tekens van de koninklijke familie van Arendelle. Dit betekend dus dat Anna en Elsa hier misschien meer over weten,' zegt ze en Mary Margaret streelt zachtjes door Emma's lange blonde haren die helemaal in de klit zitten. 

'Maar hoe komt Hades hier dan aan?' vraag ik aan Regina. 'Ik heb geen idee, maar wat ik wel weet is dat hij dit doet om Emma pijn te doen. Die banden zorgen ervoor dat ze haar magie niet kan gebruiken. Het absorbeert haar magie, dus als ze probeert het te gebruiken dan zal het haar alleen maar meer verzwakken,' fluistert Regina meelevend. 'Dan kan het misschien ook alleen weggehaald met de magie waarmee het gemaakt is,' zegt David en Regina knikt. 'Dat denk ik wel, maar we hebben een probleem. Vanaf hier naar Arendelle is het minstens twee dagen reizen. Ik denk niet dat Emma dit red. Als we op een afstand zitten van een dag kan ik ons ernaartoe brengen met mijn magie,' zegt ze en David denkt na. 'Als die banden om Emma's armen, buik en polsen magie absorbeert dan zal dit kunnen betekenen dat dat ook gebeurd als jij jouw magie gebruikt. Dat zal Emma dus alleen maar kunnen verzwakken,' zegt hij en Regina denkt na. 

'Als dat zo is zit er niks anders op dan om er twee dagen over te moeten doen,' zegt ze. Mijn blik gaat weer naar Emma. Ze heeft haar ogen tot spleetjes geopend, maar zodra ze ziet dat David kijkt sluit ze haar ogen gelijk weer. 'Is ze nog steeds bang voor jou, David?' vraagt Regina aan hem en hij haalt zijn schouders op. 'Geen idee... Ik heb er met haar over gepraat, maar haar angst zal niet in één keer weg zijn. Daarvoor heeft ze teveel meegemaakt in de dertien jaar dat ze opgesloten heeft gezeten,' zegt David met tranen in zijn ogen. Emma's hand beweegt een klein beetje richting David. 'Pap...' komt er bijna onhoorbaar en schor uit haar mond. Ze heeft haar ogen geopend en kijkt David met tranen in haar ogen aan. De vermoeidheid is duidelijk te zien en ik weet vrijwel zeker dat ze over nog geen minuut weer in slaap zal vallen. David hurkt naast ons neer en legt zijn hand op Emma's handen. 'Het is goed. Ik ben bij je,' fluistert hij en hij geeft een zacht kneepje in Emma's hand. 'Dankje, pap...' mompelt Emma en ze verstrengelt haar vingers moeizaam met die van haar vader. Het duurt dan ook niet lang voordat ze weer in slaap valt.