Family (Once Upon A Time)

*Hoofdstuk 4*

Fenna

Pap was inderdaad kwaad toen Mirna en ik thuiskwamen. Mam heeft ons nog geprobeerd te beschermen, maar dat lukte haar niet waardoor we weer de volle laag kregen. Mirna ligt trillend van angst naast mij op bed. 'Ik wil dit niet meer,' mompelt ze met een trillende stem. Ik knik zachtjes en kijk haar moe aan. 'Ik weet het, maar het komt vast goed,' beloof ik haar, ook al weet ik zelf niet of ik het wel moet geloven. We hebben nog geen enkel spoor naar onze echte ouders en totdat we wel een spoor hebben, zitten we hier vast. Wat nou als we onze echte ouders nooit vinden..? Dan gaan Mirna en ik denk ik op onze 18e weg. Dan zijn we vrij om te gaan en staan waar we willen, omdat we volgens de wet dan volwassen zijn. 

'We kunnen aan mam vragen of we bij Nina of Amy mogen logeren?' stel ik zachtjes voor aan Mirna en ze haalt langzaam haar schouders op. 'Lijkt me erg leuk, maar pap gaat dat nooit goed vinden,' zegt ze zacht. 'We vragen het gewoon aan mama,' glimlach ik en na een paar minuten komt mam onze kamer ingelopen. 'Gaat het een beetje?' vraagt ze meelevend en we knikken langzaam. 'Mogen we misschien naar Nina of Amy toe om te logeren?' vraag ik zacht en mam gaat naast ons op bed zitten. 'Van mij wel. Als jullie je spullen bij elkaar zoeken dan lijd ik jullie vader af,' beloofd mam en Mirna en ik geven haar omstebeurt een knuffel. 'Dankje, mam,' glimlacht Mirna en mam knikt. 'Geen probleem. Jullie verdienen het om eens wat leuks te gaan doen. Hoe lang willen jullie blijven logeren?' vraagt mam. 'Is twee dagen goed?' vraag ik en mam knikt. 'Tuurlijk. Tot zo beneden,' glimlacht ze en dan loopt ze onze kamer uit. Mirna begint met het inpakken van onze spullen terwijl ik Nina en Amy omstebeurt bel. 

Na vijf minuten heb ik ze allebei gebeld. 'Het kan bij Amy en Nina komt daar ook naar toe,' deel ik Mirna mee. 'Gezellig,' glimlacht ze en ik geef haar een knuffel. 'We hebben twee dagen de tijd om onze echte ouders te zoeken, Mir. Nina en Amy kunnen ons helpen,' zeg ik zacht en Mirna kijkt mij geschrokken aan. 'Echt? Maar hoe? We hebben al zoveel geprobeerd,' mompelt ze en ik haal mijn schouders op. 'We moeten gewoon iets verzinnen. Ik denk dat pap en mam wel onze geboorteaktes en adoptiepapieren zullen hebben. Daar kunnen de namen van onze echte ouders in staan.' Ik heb hoop dat we onze echte ouders zullen vinden. Alleen moet ik Mirna nog overhalen om mee te helpen zodat we hier eindelijk weg kunnen komen. We hebben ons hier nooit thuis gevoeld. Vroeger, voordat pap en mam ons hadden verteld dat we geadopteerd waren, voelde dit ook al niet als ons thuis. Het heeft altijd gevoeld alsof we iets misten... En nu weet ik het. We misten onze familie. Onze echte familie. Mensen die wel van ons houden... Maar wat als die er niet zijn? Ik denk het wel, want ergens diep vanbinnen voel ik dat er nog mensen zijn die om Mirna en mij geven. En wij moeten die mensen vinden.

Na een klein halfuurtje zijn Mirna en ik klaar met het inpakken van onze spullen. We hebben afgesproken dat we eerst naar de slaapkamer van pap en mam gaan om te kijken of daar onze adoptiepapieren liggen. 'Kom op, we moeten snel en zachtjes zijn,' zegt Mirna gehaast en ik knik. We lopen snel naar de slaapkamer van pap en mam en ik open de deur. Zachtjes lopen we naar binnen en sluit ik de deur weer achter ons. 'Oké, waar zouden ze die papier kunnen hebben?' vraag ik me hardop af. Mirna denkt na en kijkt om zich heen. 'Ik kijk in de kledingkast, kijk jij in hun nachtkastjes?' stelt ze voor en ik knik waarna ik op de nachtkastjes afloop. Ik doorzoek allebei de nachtkastjes, maar kan niks vinden. 'Fenna, kom eens?' hoor ik Mirna's zachte stem vanuit de grote inloopkast van pap en mam komen. Zachtjes loop ik op haar af. Mirna zit gebukt in de inloopkast voor een soort doos met allerlei papieren erin. 

'Ik denk dat ik het heb gevonden,' fluistert ze en ze geeft mij een stapel papieren. Ik doorzoek ze snel en zie informatie over ons en over onze ouders. 'Dit nemen we mee.' Mirna knikt en we lopen snel de slaapkamer van pap en mam uit nadat we alles weer terug hadden gezet zoals het stond. De adoptiepapieren stop ik in de logeertas van Mirna en mij en dan lopen we zachtjes naar beneden toe. Ik hoor mam met pap praten over ons. Ik weet dat dit de afleidingsmanoeuvre van mam is. 'Kom, dan gaan we hier weg,' zeg ik op fluistertoon en Mirna knikt. Snel lopen we naar de voordeur en sluipen we het huis uit. Mirna en ik rennen zo ver mogelijk weg van huis en uiteindelijk komen we aan bij het bos vlakbij ons huis. Hier zijn we even veilig. 'Oké, laten we die papieren bekijken,' zeg ik en ik ga op een bankje zitten met de adoptiepapieren in mijn handen. Mirna komt naast mij zitten en kijkt me aan. 'Ik... Ik ben bang,' mompelt ze en ik knik zachtjes. 'Ik weet het, Mir... Dat ben ik ook. Maar misschien komen we er nu eindelijk achter wie onze echte ouders zijn en dan kunnen we hier weg,' glimlach ik en Mirna knikt. 'Laten we het hopen,' ze glimlacht lief en kijkt dan mee hoe ik de stapel adoptiepapieren doorzoek. 

Het is een best grote stapel en ik vraag me af hoe lang het gaat duren voordat we iets vinden over onze ouders. Nog nooit zijn we zo dichtbij de waarheid gekomen. De waarheid maakt me bang. Wat nou als onze echte ouders net zo zijn als onze adoptieouders? Als dat zo is, is deze hele zoektocht voor niks geweest... 'Fenna, kijk!' Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk naar de papieren. De pagina's bewegen en gaan naar een bepaalde pagina toe. Ik heb niks gedaan. Het enige dat ik deed was kijken naar de pagina's in mijn handen... 'Dit is echt raar...' Ik laat bijna de stapel uit mijn handen vallen, maar het lijkt alsof het vastgeplakt zit aan mijn handen en dat het niet wil dat ik het laat vallen. 'Misschien... Misschien heeft het zelf de juiste pagina's gevonden?' Mirna kijkt mij met grote blauwe ogen aan en ik kijk naar de pagina waarop mijn hand nu ligt. 'Je hebt gelijk,' fluister ik en staar naar de namen en foto's op de pagina van de stapel adoptiepapieren. Ietwat angstig kijk ik naar de namen en laat het tot me door dringen.