Family (Once Upon A Time)

*Hoofdstuk 19*

Mirna

Fenna en ik liggen samen op één slaapkamer. Ik kan horen aan Fenna's rustige ademhaling dat ze al slaapt, maar ik kan maar niet in slaap komen. Mijn gedachten zijn bij mama en wat ze allemaal heeft moeten doorstaan. Het doet me pijn dat iemand haar zoveel pijn heeft kunnen doen. Ik weet niet hoe mama was voordat Fenna en ik geboren waren, maar ik weet wel dat ze veel meer zelfvertrouwen had dan dat ze nu heeft. Met een diepe zucht draai ik me nog een keer om in bed, maar na een paar minuten zo gelegen te hebben begin ik het zat te worden. Ik kan niet in slaap komen wat ik ook probeer... 

Ik ga rechtop zitten en staar naar mijn handen waar rode striemen om mijn polsen zitten. Mijn gedachten gaan weer terug naar hoe vaak Fenna en ik vastgebonden hebben gezeten in de slaapkamer van onze adoptievader. Hij heeft ons veel pijn gedaan, maar dit hebben we nog aan niemand verteld. Mama weet wel dat onze adoptieouders ons pijn hebben gedaan, maar ze weet niet hoe en op welke manier. Bijna dagelijks kwamen er vrienden van onze adoptievader langs die Fenna en mij misbruikten. Het putte ons heel erg uit en we zijn allebei heel erg blij dat we eindelijk van hem verlost zijn. 

Na nog twee uur wakker gelegen te hebben word onze slaapkamerdeur zachtjes geopend. Ik kijk op en kijk recht in de ogen van mama. 'Hey, lieverd,' fluistert ze en ze wenkt mij naar zich toe nadat ze een blik op de slapende Fenna heeft gericht. Ik sta op van mijn bed en loop zachtjes naar mama toe die de deur achter mij dicht doet zodat we buiten de slaapkamer staan. 'Kan je niet slapen?' vraagt mam bezorgd en ik schud zachtjes mijn hoofd. 'Nee,' zucht ik en mam slaat voorzichtig haar armen om mij heen. Ik krijg tranen in mijn ogen en niet veel later voel ik de eerste paar tranen al over mijn wangen stromen. Geïrriteerd veeg ik ze van mijn wangen af. 'Laat de tranen maar komen, Mir... Het is goed. Bij mij kan je laten zien wat je voelt,' fluistert mam alsof ze weet waar ik bang voor ben... 'Ik...' de tranen blijven maar over mijn wangen stromen en ik doe niet meer de moeite om ze weg te vegen. Alle angst van de afgelopen tijd moet er uit. De angst om onze echte moeder te verliezen in de pijn die ze heeft moeten doormaken.

'Dankjewel, mam,' mompel ik en ik maak me voorzichtig los uit haar armen. 'Geen probleem. Ik ben er voor je, dat weet je,' zegt mam met een lieve glimlach en ik knik zachtjes. 'Zullen we naar beneden gaan?' stelt mam voor en ik knik waarna ik achter haar aan naar beneden loop. Het is inmiddels vier uur 's ochtends. Ik ga op de bank zitten en volg al mama's bewegingen die ze maakt. 'Chocomel?' vraagt ze lief en ik bijt op mijn lip. Dan knik ik heel zachtjes waarna ik ineen krimp, bang dat ze boos zal worden. 'Ik zal het voor je maken.' Mam loopt naar de keuken en ik merk aan de manier waarop ze loopt dat ze pijn heeft. Dit zal ik zo wel even vragen. Na een paar minuten komt mam weer terug met twee mokken warme chocomel in haar handen. 'Kijk eens.' Mam geeft één van de mokken aan mij en dan gaat ze zelf, met de andere mok in haar beide handen geklemd, naast mij op de bank zitten. Na even twijfelen ga ik tegen mam aan zitten en ze slaat haar arm om mij heen. 

'Heb je ergens pijn?' vraag ik zacht terwijl mam een paar slokjes van haar warme chocomel drinkt. 'Nee hoor,' reageert ze iets te snel waaruit ik kan opmaken dat ze wel dergelijk pijn heeft. 'Echt wel, ik zie het aan je,' zeg ik zacht en mam kijkt mij met tranen in haar ogen aan. 'Het maakt niet uit, lieverd,' mompelt ze en ik slik. 'Het maakt wel uit! Ik weet niet wat er met jou is gebeurt in de dertien jaar tijd, maar ik kan wel aan je zien dat je pijn hebt en dat je bang bent... Vertel me alsjeblieft gewoon de waarheid,' mompel ik en er rolt een traan over mijn wang. Mam lijkt te schrikken van mijn woorden en wend haar blik af. 'Ik heb gewoon pijn in mijn benen en mijn armen... Verder niks bijzonders,' geeft mam zachtjes toe en ik leg zachtjes mijn hand op haar buik, precies op de plek waar de band heel strak omheen zat. Mam krimpt lichtelijk ineen en er rollen tranen over haar wangen. 'Mag ik kijken?' vraag ik zacht met een trillende stem en mam begint sneller adem te halen. 'Hé... Rustig maar.' Ik haal gelijk mijn hand weg van mam's buik en ik pak haar hand vast. 'Rustig, mama,' fluister ik en mam word iets rustiger. 'Het spijt me,' zucht mam zachtjes en ze begint te hoesten. Mam blijft langer dan een minuut hoesten en haar ademhaling versnelt weer. 'Ik ga papa halen!' Ik slik. Dit is de eerste keer dat ik Killian papa noem. Daar denk ik later wel aan. Ik ren naar boven toe, naar de slaapkamer van pap en mam. 'Pap!' Ik schud hem zachtjes heen en weer in de hoop dat ik hem wakker krijg. 'Hmm... Wat..?' vraagt hij slaperig als hij zijn ogen heeft geopend. 'Er is iets met mama... Ik krijg haar niet rustig, ze is in paniek,' mompel ik en pap schiet gelijk overeind in bed en gaat op de grond staan. 'Is ze beneden?' vraagt hij bezorgd en ik knik waarna we naar beneden rennen. 

Killian

'Emma!' Ik hurk voor Emma neer op de bank en wrijf zachtjes over haar knie. Haar hele lichaam trilt heel erg en ze haalt veel te snel adem. Haar handen heeft ze om haar buik geslagen terwijl ze blijft hoesten. 'Mirna, wil jij wat water halen?' vraag ik aan mijn dochter en ze knikt zachtjes waarna ze naar de keuken loopt. Ik ga naast Emma op de bank zitten en wrijf zachtjes over haar rug. 'Rustig maar...' Dit blijf ik een paar keer herhalen. Na een paar minuten komt Mirna weer terug gelopen met een glas water die ze aan mij geeft. Emma kijkt mij met een angstige blik in haar ogen aan en ze probeert iets bij mij vandaan te gaan zitten. 'Ik ben niet boos op je,' fluister ik en Emma kijkt naar haar benen. Ik streel zachtjes door haar lange blonde haren die heel erg in de klit zitten in de hoop dat ze hierdoor gaat merken dat ik niet boos ben en dat ik haar geen pijn zal doen. Na vijf minuten kijkt Emma mij weer aan en haar ogen gaan naar het glas water dat ik nog steeds vasthoud. Ik glimlach lief en houd het glas dan voor haar lippen. Zodra ze gulzig begint te drinken weet ik dat ze minder bang is.