Family (Once Upon A Time)

*Hoofdstuk 16*

Hook

Ik merk aan Emma dat haar veel dingen dwars zitten waarover ze het niet wil hebben en daarom stop ik maar met dit onderwerp ook al wil ik wel weten wat Hades haar heeft aangedaan. 'Emma... Misschien kan je het Hook beter vertellen?' Regina komt naar ons toegelopen en kijkt Emma bezorgd aan. 'Nog niet,' mompelt Emma en ze legt haar trillende hand zachtjes op mijn arm waarna ze haar ogen sluit. 'Ik ga je niet dwingen om het te vertellen, lief... Maar weet wel dat ik er voor je ben als je mij nodig hebt,' zeg ik geruststellend en Emma knikt zachtjes. 'Dat weet ik,' fluistert ze en na nog geen vijf minuten voel ik hoe ze langzaam weg valt in een onrustige slaap.

Emma

Het is vroeg in de ochtend, tenminste dat denk ik en ik kan niet meer slapen. Ik weet dat Hades zo weer de cel in zal komen en daar moet ik voorbereid op zijn... Het duurt inderdaad niet lang voordat de deur van de cel word opengemaakt en er een gestalte in de deuropening komt staan. Ik ga moeizaam rechtop zitten en kreun zachtjes door de pijn in mijn armen en polsen. 'Emma.' Het is lang geleden dat Hades mij bij mijn naam noemde. 'Hades,' sis ik en hij komt op mij afgelopen. Ik kijk hem angstig aan, maar probeer mijn angst zo min mogelijk te laten merken. 'Je ziet er niet uit vandaag. Eigenlijk nooit,' grijnst hij en ik kijk weg. 'Door wie zou dat nou komen,' mompel ik bijna onverstaanbaar, maar Hades heeft het toch gehoord en geeft mij een klap tegen mijn wang. Ik kreun zachtjes, maar meer dan dat laat ik niet merken. 'Misschien moet je maar eens douchen.' Ik kijk Hades met grote ogen aan. 'Dat zou fijn zijn...' fluister ik. 'Maar je gaat niet alleen,' lacht hij en hij trekt mij hardhandig overeind. Ik kreun zachtjes en hij neemt me mee naar de badkamer. Dit wil ik niet... Niet weer.

Met een gil word ik wakker uit de nachtmerrie die zo echt leek... Hij was echt. Het is namelijk echt gebeurd, meerdere keren zelfs. Niemand weet over de vele dingen die Hades mij heeft aangedaan en dit wil ik ook zo lang mogelijk geheim houden. 

Hook

Emma schiet plotseling overeind en gilt. Waarschijnlijk werd ze wakker uit een nachtmerrie, maar waarover ging het? Ze heeft mij nog niks verteld over wat Hades haar in die dertien jaar heeft aangedaan. 'Swan, rustig...' Ik sla mijn armen voorzichtig om haar heen, maar hier word ze juist onrustiger van. 'Nee! Nee!' gilt Emma en ik schrik van de angst die te horen is in haar stem. Meteen laat ik haar los. Haar ademhaling gaat snel, te snel. Na een paar minuten word de deur hard open gedaan en komt Mary Margaret de kamer ingelopen. 

'Wat is er gebeurd?' vraagt ze bezorgd en ze komt op het randje van het bed zitten. 'Ze werd wakker uit een nachtmerrie en laat mij niet in haar buurt,' leg ik uit en Mary Margaret knikt zachtjes en kijkt naar Emma. Voorzichtig komt Mary Margaret dichter bij haar dochter die nog steeds te snel ademhaalt. Emma's hele lichaam trilt en schokt als Mary Margaret haar armen om haar heen slaat. 'Het is voorbij, lieverd... Er kan je niks meer gebeuren,' fluistert ze en ze zet Emma voorzichtig op haar schoot en drukt haar dochter dicht tegen zich aan. 'Mam...' mompelt Emma bijna onverstaanbaar en er beginnen tranen over haar wangen te stromen. Mary Margaret drukt een kus op Emma's kruin en streelt zachtjes door haar lange blonde haren die helemaal in de klit zitten. 'Hades kan je geen pijn meer doen, lieverd. Echt niet,' zegt Mary Margaret geruststellend en ik zie dat Emma langzaamaan weer een beetje begint te ontspannen. Na een paar minuten word de deur zachtjes geopend door één van de tweeling. Ik weet nog steeds niet wie wie is en dat irriteert me heel erg. 'Mama?' vraagt het meisje zacht en Emma kijkt op en glimlacht.

Emma

Mam laat me voorzichtig los. Ik had de veiligheid van haar armen om me heen even heel hard nodig na de nachtmerrie die ik had gehad. 'Hey lieverd,' glimlach ik lief en ik zie de tranen in haar ogen. Ik kijk haar bezorgd aan en strek mijn armen naar haar uit. Mirna twijfelt geen moment en slaat haar amen om mij heen. Voorzichtig kruipt ze op mijn schoot en ik sla mijn armen om haar heen. Mam legt zachtjes haar hand op mijn schouder. 'Ik ga weer, goed? Als er iets is roep je maar,' zegt ze lief en ik knik. 'Doe ik. Dankjewel voor net.' Mam glimlacht en drukt een kus op mijn kruin waarna ze de kamer verlaat. 'Wat is er, Mir?' Vraag ik bezorgd en ik streel zachtjes een pluk van haar blonde haar dat voor haar oog zat, terug achter haar oor. 'Ik kan Fenna niet vinden,' mompelt Mirna met tranen in haar ogen. Ik denk na, maar weet eigenlijk zelf ook niet waar ze is. 'Zal ik Fenna gaan zoeken?' stelt Hook voor en Mirna knikt heel zachtjes. Ik glimlach. Ze begint hem eindelijk iets meer te vertrouwen. 'Ben zo terug,' zegt Hook en ik knik waarna ook hij de kamer verlaat.

'Ben je moe?' vraag ik aan Mirna als Hook een kwartiertje weg is. 'Een beetje, maar...' Mirna stopt met praten en er rolt een traan over haar wang. 'Maar..?' vraag ik door. Ik weet dat haar iets dwars zit, maar ik weet niet wat. 'Ik wil en kan niet slapen zonder Fenna,' mompelt ze bijna onverstaanbaar en ik druk een kus op haar kruin. 'Wil je anders even bij mij slapen?' stel ik voor en Mirna knikt zachtjes. 'Graag.' Ik ga op het bed liggen en trek Mirna dicht tegen me aan. 'Ik hou van je,' fluister ik en Mirna sluit haar ogen. 'Ik ook van jou, mam,' fluistert ze. 'Je bent een stuk liever dan onze adoptiemoeder... Zij gaf ons nooit een knuffel of kus...' mompelt Mirna en ik slik. Waarom moeten mijn dochters dat en nog veel meer meegemaakt hebben? Als Hook en ik de tweeling gewoon bij ons konden houden was dat nooit gebeurd... 'Gelukkig wel. Ik zou jullie nooit pijn doen en Killian ook niet,' beloof ik haar en na nog geen vijf minuten merk ik dat Mirna in slaap is gevallen.