Family (Once Upon A Time)

*Hoofdstuk 6*

Mary Margaret / Sneeuwwitje

Ik heb het gesprek tussen Emma en Hook zo goed mogelijk geprobeerd te volgen. De angst in Emma's stem deed me zo ongelofelijk veel pijn, en Hook ook zo te zien. Verslagen geeft hij de walkietalkie terug aan mij. 'Ze is zeker niet meer de oude. Hades heeft haar meer dingen aangedaan dan dat wij te weten zullen komen,' zegt hij met een diepe zucht. Ik kijk van Hook naar David. 'Dan zullen we er alles aan doen om Emma te helpen. Ze is onze dochter. Ze heeft ons nu harder nodig dan ooit,' zeg ik vastbesloten. We moeten Emma en Regina bevrijden uit de handen van Hades. 'Natuurlijk helpen we haar. Laten we gaan dan,' zegt David snel en we lopen richting het kasteel waar Hades zich nu in bevind. Het is Regina's oude kasteel. Emma had gelijk, ik weet inderdaad waar de cellen in het kasteel zijn. En hierdoor kunnen we Emma en Regina helpen. 

Regina

Emma had gelijk. Niet veel nadat ze zei dat Hades zou komen, kwam hij inderdaad ook. Hades komt naar ons toegelopen en Emma krimpt ineen van angst. 'Regina, laat mijn Emma eens los,' zegt hij met nadruk op ''mijn''. 'Ze is niet van jou, Hades. Emma is van niemand. Alleen van zichzelf,' zeg ik gelijk. Met een knip in zijn vingers zorgt Hades ervoor dat Emma naast hem staat. Ze staat met haar rug naar mij toe en weer zie ik het witte vonkje in haar handen. Het is iets sterker sinds de vorige keer dat ik haar magie hier zag. 'Hmm. Dat bepaal ik nog altijd zelf wel,' sist Hades. 'Oh nee hoor, echt niet.' Ik sta op en Emma kijkt mij angstig aan. Het vonkje in haar hand word steeds groter, maar het verzwakt ook iedere keer weer. Ik denk na en weet wat haar zal kunnen helpen. 

'Je moet haar loslaten, Hades. Emma is niet van jou en dat zal ze ook nooit worden.' Ik zie dat het vonkje in Emma's handen weer iets groter word. Het helpt. Hades grijpt Emma's boven arm hardhandig vast. Ze staat even als verstijfd op de grond, maar zet dan haar voet achter Hades' been. Vervolgens laat ze hem weer struikelen. 'Nu, Emma!' moedig ik haar aan. Emma gaat met haar rug naar Hades toe staan en richt haar trillende handen op hem, maar er gebeurd niks. Het vonkje is weg. Trillend zakt Emma op de grond neer. Ik begrijp het niet... Ze was toch sterk genoeg om haar magie te gebruiken ondanks de band om haar armen en buik en om haar polsen? Ik denk toch dat de banden sterker zijn dan haar magie. Hades lacht gemeen. 'Je kan je magie niet gebruiken, Emma. Daar ben je te zwak voor.' Hij geeft Emma een harde trap in haar buik en ze krimpt ineen van de pijn en angst. 'Blijf van haar af,' sis ik en ik duw Hades bij Emma vandaan. 'Absoluut niet. Ik zal jullie even alleen laten, maar ik kom terug,' lacht Hades waarna hij zichzelf de cel uit tovert. 'Rustig maar, Emma. Het is goed.' Ik hurk voor haar neer en help haar heel voorzichtig om te gaan zitten. 'Ik kan helemaal niks, Regina. Ik dacht dat ik mijn magie kon gebruiken, maar toch niet...' zucht Emma en ze kijkt mij met een vermoeide blik in haar ogen aan. Haar gezicht is nog witter dan dat het al was. Het gebruiken van magie heeft haar nog erger verzwakt. 

Na twee uur hebben we nog niks van Hook, Robin, Sneeuwwitje, Henry en Charming gehoord. Emma is weer in een ondiepe slaap gevallen. Een uur geleden is Hades weer langsgekomen. Hij heeft Emma weer heel veel pijn gedaan, maar dit keer op een manier dat ik niet had verwacht. Hij heeft haar misbruikt en ik kon niks doen om Emma te helpen doordat Zelena mij had vastgebonden. Nu zit ik nog steeds vastgebonden en ligt Emma ineengedoken op de grond vlakbij mij. Emma schrikt na een paar minuten wakker. Even kijk ik haar verbaasd aan, maar als de celdeur word geopend begrijp ik waarom ze wakker is geworden. 'Rustig maar. Het komt goed. Misschien zijn het Hook en de rest wel, Emma,' fluistert Regina en er komt een gestalte in de deuropening staan. Het is David. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en kijk hem verbaasd aan. De rest is er niet. 'Regina, Emma!' hij komt snel de cel ingelopen en hurkt voor ons neer. 'Pap..?' fluistert Emma met een gebroken stem. 'Ik kom jullie helpen.' Ik vertrouw hem op de één of andere manier niet. Waarom is David alleen? Waar is de rest? Dan zie ik achter David's rug een zweep. 'Emma, nee. Ga bij hem weg, nu!' Maar Emma luistert niet en laat het toe dat David zijn armen om haar heen slaat. Ze denkt echt dat het haar vader is. Maar het is James, David's tweelingbroer. James houd Emma nog even vast in zijn armen, maar duwt haar dan hardhandig op haar rug op de grond. 'Pap? Wat doe je?' Emma probeert rechtop te gaan zitten, maar James houd haar tegen en duwt haar terug op de grond. Ze kreunt zachtjes en sluit haar ogen. James haalt achter zijn rug de zweep vandaan. Hij gaat staan en heft de zweep. 'Nee!' schreeuw ik. Hij mag Emma geen pijn doen. Ze heeft al genoeg pijn geleden in al die jaren dat ze hier opgesloten zit. James luistert niet en laat de zweep op Emma vallen. Ze gilt het uit van de pijn en sluit haar ogen weer. 'Dit wil ik al zo lang bij je doen, Emma. Ik kreeg alleen nooit de kans om het te doen,' grijnst James gemeen. Emma opent haar ogen nog een keer en kijkt mij aan. Dan sluit ze haar ogen en staat James op. Hij heft de zweep nog een keer en laat hem dit keer op mij terecht komen. Ik gil het uit van de pijn. 'Hoe kun je ons dit aan doen?' vraag ik met een kwade stem. James geeft hier echter geen antwoord op en verlaat de cel.