Family (Once Upon A Time)

*Hoofdstuk 10*

Emma

Het duurt een tijdje voordat ik weer rustig word. Iedereen slaapt nog. Ik denk dat het inmiddels tien uur 's avonds is. Na een klein kwartiertje begin ik weer moe te worden en sluit ik mijn ogen. Het duurt even, maar dan val ik uiteindelijk toch in slaap. 

Ongeveer twee uur later schiet ik weer wakker. Ik lig nog steeds tegen Hook aan op mijn zij op de grond. Het zal ondertussen wel twaalf uur zijn, of misschien nog wel later. Ik weet bijna zeker dat ik niet meer zal kunnen slapen, omdat ik zo onrustig ben. De rest slaapt nog steeds. Hook heeft zijn beide armen nog steeds om mij heen geslagen waardoor ik met mijn hoofd op zijn borst kwam te liggen. De band om mijn armen en buik zit nog steeds heel strak en ik probeer de pijn te negeren wat nauwelijks lukt. Met veel moeite krijg ik mijn rechterhand iets omhoog en leg ik mijn hand op zijn bovenarm neer. 

Op deze manier probeer ik mezelf weer rustig te krijgen, maar het lukt niet. Angst overspoelt me als ik het opnieuw heel erg benauwd krijg doordat ik bijna geen lucht meer krijg. 'Kan je niet slapen, lieverd?' Ik schrik op uit mijn gedachten bij het horen van pap's stem. Alle spieren in mijn lichaam spannen zich direct aan. 'Nee,' zeg ik zacht met een trillende stem en ik kijk naar Hook die mij in zijn slaap nog dichter tegen zich aantrekt. Hierdoor krijg ik het nog erger benauwd en met een angstige blik in mijn ogen kijk ik naar pap. 'Zal ik je helpen?' vraagt hij lief en ik knik langzaam. Het lukt me zelf niet om op te staan doordat ik nog te zwak ben. Heel voorzichtig helpt pap mij uit Hook's armen. Hij slaapt gewoon door. Trillend blijf ik op mijn benen staan terwijl pap een deken over mijn schouders slaat. Het doet me pijn dat ik nog steeds bang ben voor pap, maar dat komt door zijn tweelingbroer. Door alles wat hij mij heeft aangedaan... En ze lijken zoveel op elkaar. 

'Je weet toch dat ik je nooit pijn zal doen, lieverd?' Ik kijk pap angstig aan. Ik had moeten weten dat hij deze vraag zou stellen. 'Dat weet ik, maar...' Ik slik en er rolt een traan over mijn wang. Pap haalt de traan heel voorzichtig weg. 'Wat James je aan heeft gedaan... Dat is verschrikkelijk. Hij had van je af moeten blijven, Emma. Ik begrijp dat je bang voor mij bent, maar ik zou jou nooit maar dan ook nooit pijn doen,' beloofd pap mij en ik kijk hem met tranen in mijn ogen aan. 'Ik weet het, pap... Het spijt me,' mompel ik en hij slaat voorzichtig zijn armen om mij heen. Zachtjes leg ik mijn hoofd op zijn borst en met veel moeite krijg ik mijn rechterhand op zijn borst. Zo blijf ik even in zijn armen staan. Het voelt fijn. Ik had pap nooit op afstand moeten houden, maar de angst was te groot en ging niet direct weg. 'Wil je nog proberen te slapen?' Vraagt pap met een lieve glimlach en ik knik. 'Graag. Ik ben moe,' glimlach ik en pap helpt mij voorzichtig op de grond. Hij gaat naast mij liggen en slaat zijn armen om mij heen. 'Welterusten, lieverd,' fluistert hij en hij drukt een kus op mijn kruin. 'Welterusten, pap,' mompel ik slaperig en ik sluit mijn ogen. Ik voel hoe pap's hand door mijn haren streelt. Het geeft een geruststellend gevoel en niet veel later val ik uiteindelijk toch in een onrustige slaap. 

Rond acht uur word ik al weer wakker. De zon is net aan het opkomen. Pap is al eerder wakker geworden en heeft mij weer in Hook's armen gelegd. Hook heeft in zijn slaap zijn ene arm om mij heen geslagen, maar zijn andere arm niet. Misschien dat hij al wakker is geworden toen pap mij terug heeft gelegd bij hem. Ik denk dat pap Hook toen heeft verteld over mijn angst, dat ik rechtop wil zitten als ik wakker word en dat dat niet lukte toen Hook zijn beide armen om mij heen had geslagen. Met moeite ga ik rechtop zitten en kijk ik om me heen. Pap en mam slapen naast elkaar onder een deken, Henry ligt aan de andere kant van mij en de tweeling naast elkaar bij pap en mam te slapen. Regina zit ook rechtop met naast zich een nog slapende Robin. Ze kijkt ietwat verward voor zich uit. 'Hey, je bent wakker,' glimlacht ze en ze loopt naar mij toe. Ik glimlach en knik dan. 'Ja... Ik ben het niet meer gewend buiten,' mompel ik en Regina helpt mij voorzichtig overeind. Ik blijf wankelend op mijn benen staan terwijl ze haar hand op mijn schouder houd om me te ondersteunen. 'Snap ik. Gaat het wel met je?' vraagt ze bezorgd en ik knik. 'Iets beter dan gisteren,' glimlach ik en Regina glimlacht. 

'Kom, dan gaan we wat te eten zoeken en zo heb je tenminste iets te doen,' stelt ze voor en ik knik met een glimlach. 'Graag,' zucht ik zachtjes en we lopen weg. De band om mijn armen en buik lijkt iets losser te gaan zitten en dat voelt wel fijn. Het doet namelijk nog steeds pijn en daar heb ik een hekel aan. Ik kijk om me heen tijdens het lopen. Er klinkt geluid van vogels terwijl we door het bos heen lopen. 'Daar,' fluister ik en ik krijg mijn rechterhand iets omhoog en ik wijs naar een struik met rode bessen. 'Dat is wel lekker inderdaad,' glimlacht Regina en we lopen ernaartoe. Regina plukt genoeg bessen voor ons allemaal. 'We hebben ook nog brood in de tas zitten dus dit moet voldoende zijn,' zegt Regina en ik knik. 'Prima.' We lopen terug naar de rest. 'Wat nou als hen iets is overkomen?!' klinkt Hook's stem van dichtbij. Ik krijg tranen in mijn ogen en sta gelijk stil. Hij is waarschijnlijk wakker geworden toen Regina en ik weg waren...