Family (Once Upon A Time)

*Hoofdstuk 11*

Emma

Regina en ik zijn net een uurtje weggeweest dus Hook moet zich wel zorgen maken. 'Er is vast niks gebeurd. En bovendien is Regina bij Emma. Zij zal Emma beschermen, Killian,' klinkt mam's stem bezorgd. Regina legt haar hand zachtjes op mijn schouder. 'Laten we maar naar ze teruggaan. Killian en je ouders maken zich zorgen,' fluistert ze en ik knik. We lopen verder naar de rest. De stemmen klinken nu nog dichterbij en ik weet zeker dat we er bijna zijn. 'Ik ga haar zoeken!' Klinkt Hook's gestreste en bezorgde stem. Op het moment dat hij zich omdraait botst hij tegen mij aan. Door deze onverwachte beweging van Hook val ik bijna om, maar Regina houd mij tegen. 'Killian,' fluister ik als we bij mijn ouders, de tweeling, Henry, Robin en Hook zijn. 

Pap en mam hebben de spullen grotendeels al ingepakt zodat we na het ontbijt verder kunnen lopen. Hook kijkt mij met tranen in zijn ogen aan. 'Emma... Ik maakte me zorgen,' zegt hij met een trillende stem en ik krijg mijn rechterhand iets omhoog zodat ik de haak van zijn linkerarm beet kan pakken. Hook glimlacht als mijn vingers zich verstrengelen om de haak. 'Er is niks gebeurd. We waren eten zoeken,' fluister ik en hij slaat zijn armen om me heen. 'Ik maakte me gewoon zorgen, Swan. Jullie waren opeens weg... Ik was bang dat Hades jou of jullie allebei te pakken had gekregen,' zucht hij en ik laat mijn hoofd op zijn borst rusten. 'Er is niks gebeurd. Bovendien, als Hades ons had gevonden had Regina mij kunnen beschermen. Ik kan mezelf niet eens beschermen doordat ik mijn magie niet kan gebruiken,' zucht ik en er rolt een traan over mijn wang. Hook veeg zachtjes de traan weg en legt heel voorzichtig zijn hand op de band om mijn armen en buik. Ik kijk hem angstig en met tranen in mijn ogen aan. 

'Ik weet het, Swan. We verzinnen wel iets om die band los te krijgen,' beloofd hij me en ik glimlach somber met tranen in mijn ogen. Zachtjes druk ik een kus op zijn lippen. 'Ik hoop het maar. Dan kunnen we hier eindelijk weg,' zeg ik zacht en Hook laat me voorzichtig los. 'Ik hou van je, Swan. Vergeet dat nooit,' fluistert hij en hij legt zachtjes zijn hand op mijn wang. 'Ik ook van jou, Killian,' fluister ik met een lieve glimlach. Hook glimlacht en legt zijn hand op mijn schouder. Dan kijk ik naar Henry en de tweeling. Henry is met Fenna en Mirna aan het praten en heeft mij niet in de gaten. Na even twijfelen loop ik naar hen toe. 'Hey mam,' heeft Henry al in de gaten dat ik bij hem en de tweeling sta. 

'Hey... Hoe gaat het met jullie?' vraag ik lief en ik kijk naar hem en de tweeling. Mirna kijkt mij angstig aan. 'Kom maar, Mirna,' fluister ik en ik strek moeizaam mijn hand naar haar uit. Het doet veel pijn, maar ik negeer het. Ik moet er nu voor mijn kinderen zijn. Mirna twijfelt even, maar loopt dan toch naar me toe en ze slaat haar armen om me heen. Ik leg mijn hand moeizaam op haar zij om haar toch een soort van knuffel te kunnen geven. 'Wat is er aan de hand, lieverd?' vraag ik zacht met een trillende stem. 'Ik had een nachtmerrie, meer niet. Je hoeft je geen zorgen te maken, mama,' zegt Mirna zacht en ik slik. 'Dat doe ik wel en dat zal ik altijd blijven doen, lieverd. Dat heb ik altijd gedaan... Waar ging je nachtmerrie over?' vraag ik bezorgd en er rolt een traan over Mirna's wang. Ik zucht zachtjes als ik de traan niet weg kan vegen. 'Over jullie adoptieouders?' vraag ik zacht met een trillende stem. Mirna knikt zachtjes en er beginnen nog meer tranen over haar wangen te stromen. 

'Kom maar,' fluister ik en ik ga op de grond zitten. Mirna twijfelt weer, maar dan komt ze toch op mijn schoot zitten. 'Ik vertrouw jou wel, mama. Mijn adoptieouders heb ik nooit vertrouwt,' zucht ze en ik slik. 'Dat begrijp ik,' fluister ik en ik laat mijn kin zachtjes op haar hoofd rusten. Fenna komt naast mij zitten en legt haar hoofd tegen mijn schouder aan. Ook Henry komt naast ons zitten en hij legt zijn hand zachtjes op mijn rechterhand. Ik glimlach trots naar hem en verstrengel mijn vingers met die van hem. 'Hoe wist je eigenlijk dat ik Mirna niet was toen papa ons aan jou voorstelde?' vraagt Fenna zacht en ik kijk haar aan. 'Gevoel... Maar ik wist het niet echt zeker. Ik zou jullie altijd herkennen. Ik ben jullie moeder,' zeg ik zacht en ze knikt. 'Daar heb je gelijk in, mam. Onze adoptieouders konden ons ook nooit uit elkaar halen,' mompelt Mirna en ik druk zachtjes een kus op haar kruin. 

Na een halfuurtje hebben we allemaal gegeten en lopen we weer verder. Ik loop langzaam, omdat ik nog steeds nauwelijks kracht heb in mijn benen. 'Kom op,' zucht ik als ik weer bijna door mijn benen zak. 'Gaat het wel, Swan?' komt Hook naast mij lopen. Ik zeg niks en loop stug door. Ik heb een hekel aan medelijden... Hij bedoelt het goed, dat weet ik maar toch ik er een hekel aan. 'Kom hier,' fluistert Hook en hij slaat zijn arm om me heen. Ik laat het toe en kijk hem met tranen in mijn ogen aan. 'Het komt goed. Je lichaam moet weer aan deze inspanningen wennen. Het komt goed,' probeert hij me gerust te stellen en ik slik. 'Dat weet ik,' mompel ik en dan kijk ik naar mijn ouders, Regina, Robin, de tweeling en Henry. Ze lopen een stuk verder dan Hook en mij. Angst overspoelt me en ik begin over mijn hele lichaam te trillen. 'Rustig maar. Als er iets gebeurd bescherm ik je,' beloofd Hook en ik probeer met mijn linkerhand zijn hand vast te pakken. Dit lukt echter niet door de band om mijn armen en buik die nog strakker is gaan zitten dan eerst. Hierdoor raak ik nog erger in paniek. 'Regina, Snow!' roept Hook hard als hij ziet dat ik in paniek begin te raken. Iedereen komt naar ons toegerend en mam kijkt mij bezorgd aan. Dan voel ik dat er nog iemand naar ons kijkt. Iemand die achter mij staat... Ik hoopte dat ik hem nooit meer zou zien, maar ik wist dat ik niet veilig zou zijn zolang wij hier nog zouden zijn. Ik ben niet veilig. Niet hier. Misschien wel nooit meer...