Karanlik Hayat

Bölüm 13 Kuralsız yarış

Umarım Seher olanları öğrenir de bana haber verir.

Gerçekten neler olduğunu? Orta da ne döndüğünü? Merak ediyordum. Okuldan ayrılalı 15 dakika olmuşken henüz ikimizden de tek bir kelime çıkmamıştı. Aslında ben de konuşmamıştım.

Rüzgar'ın aklı her neyle dolu ise benim aklım kendisiyle doluydu.
Bu sessizlik uzun sürmüştü ve bu benim canımı fazlasıyla sıkmıştı.

Bu içimizdeki sıkıntıyı ve tepemizde dolanan kara bulutları kendim bozmak isteyerek;

" Nereye gidiyoruz?" Diye sordum.

Aslında keşke sormaz olaydım. Çünkü Rüzgar'ın verdiği cevap;

" seni eve bırakacam. biraz işlerim var, onları halledip yanına gelecem " demişti.

5 dakikalık kalan yolu da sesimizi etmeden bitirmiş dairemin önüne gelmiştik.

O kadar ki Rüzgar'a sinirliydim, kendisini öpmeden , sarılma dan ve tek kelime etmeden arabadan indim ve daire kapısına doğru yürüdüm. Hızlı ve geniş olan adımlar atarak kapının önüne gelmiş kapıyı açmıştım. Rüzgar ordamı hala merak ederek arkama baktım. Sert ve soğuk bir bakış attım ve içeri geçtim. Rüzgar henüz orda benim içeri girmemi bekliyordu. Her ne işi varsa da benim içeri girmemi bekledi.

Asansör meşgul olduğun dan dolayı merdivenlerden ikişer, ikişer çıkarak evime varmıştım.

Anahtarları çantamın küçük cebin den çıkartarak kapıyı açtım ve içeri geçip kapıyı kapattım. Ayakkabılarımı ayaklarından çıkartarak direk yatak odama geçtim.

Yatak odamın kapısını açmamla , gözlerimin gördükleriyle şaşırmam biran da olmuştu. Yatak odam, odadan ziyade çarşamba pazarına dönüşmüştü.

Tamam. Pasaklı olabilirim, dağınık olabilirim ve hatta pinti olabilirim ama , bu kadar da değil.

Odamın böyle pazar olması Rüzgar'ın eseriydi. Tamam, kabul ediyorum benim de payım vardı.

Çantamı yere bırakarak etrafı toplamaya başladım. Her şeyi düzeltsem dahi yatağımın dağınıklığına karışmadım. Rüzgar ile uyumuştuk bu yatakta. Kendisinin baş döndüren kokusu yatağıma sinmişken elim düzeltmeye gitmemişti.

Yatağıma bakarken Salon aklıma geldi.

" Kesin orası yatak odamdan da beter halde" aklımdan geçirerek odam dan çıkıp salona geçtim.

Aklım dan geçenler doğruydu. Yatak odamdan da beterdi.

Çerezlikleri mi desem! Koltuk yastıkların yerdeyim diye bağırmalarını mı desem! Hatta koltuğun yerinden oynayıp balkondan çıkacam demesini mi desem! Bilemedim. Bütün bunlar benim kendi kendime gülmeme sebep olmuştu.

O akşamı unutmak mümkün değil.

Rüzgar ile yaşadıklarımı unutmak mümkün değil.