My Wolf

Chapter 18

Το επόμενο πρωί έφτασε. Πάντα οι τελευταίες ώρες στο κολλέγιο είναι οι πιο κουραστικές. Ο Τζον  θα έρθει να με πάρει από εδώ σήμερα και μετά θα πάμε σπίτι μου. Δεν μπορώ να τον αποφεύγω έτσι απότομα. Θα νομίζει ότι έκανε κάποιο λάθος ή ότι θα φταίει το ότι είναι λύκος. Πρέπει να του το εκφράσω αλλιώς...

Το κουδούνι χτύπησε και βγαίνω έξω. Βλέπω τον Τζον με το αυτοκίνητο του να με περιμένει. Κοπέλες που περνάνε από κει τον σχολιάζουν, είτε επειδή δεν τον ξέρουν και είτε επειδή είναι όμορφος. Τον παρατηρώ και εγώ. Αυτά τα μελαχρινά μαλλιά του, και αυτά τα υπέροχα μάτια του. Πως μπορώ να αποχωρηστώ;; Πως μπορώ να πουλήσω έτσι απλά έναν άνθρωπο που τόσο αγαπάω;;

Μα δεν υπάρχει άλλη λύση... βάζω σε κίνδυνο τις ζωές πολλών άλλων. Μερικές φορές σκέφτομαι πως θα ήταν αν μπορούσε να με κάνει και εμένα σαν αυτόν. Αλλά μην κάνω όνειρα που δεν επρόκειτο να πραγματοποιηθούν.

   -Γειά σου μωρό μου, μου λέει καθώς μου ανοίγει την πόρτα και μου δίνει ένα φιλί.

Εγώ του χαμογέλασα και μπήκα στο αμάξι. Δεν είπαμε πολλά στην διαδρομή. Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στο σπίτι μου. Κατέβηκα και περιμενα να παρκάρει ο Τζον το αυτοκίνητο.

Όταν μπήκαμε μέσα η Ρόξι γάβγιζε συνέχεια. Έπειτα έτρεξε και κρύφτηκε σε κάποιο δωμάτιο. Το κακό όμως είναι πως ο μπαμπάς μου, τα παρατηρούσε όλα αυτά...

Πάμε να ανέβουμε τα σκαλιά, αλλά ο πατέρας μου με φωνάζει. Κάνω νόημα στον Τζον να ανέβει.

   -Τι έγινε μπαμπά μου;; τον ρωτάω υποψιασμένη για το τι θα ακολουθήσει.

   -Αυτός ο Τζον...πολύ περίεργος μου φαίνεται. Σαν να κρύβει κάτι, φαίνεται ξέρεις...επικίνδυνος.

   -Έλα καλέ μπαμπάκα μου τώρα, άκου επικίνδυνος... του λέω γελώντας, προσπαθώντας να το παίξω άνετη και ανηξερη.

   -Δεν ξέρω καρδούλα μου, για 'σενα το λέω

   -Μην ανυσιχεις βρε.  του λέω και ανεβαίνω και εγώ πάνω στο δωμάτιο μου.

Ο Τζον καθόταν στην καρέκλα του γραφείου μου και έβλεπε κάτι βιβλία που είχα βάλει εκεί πέρα.

   -Τι έγινε;Όλα καλα;; με ρωτάει και γυρνάει την καρέκλα ώστε να με βλέπει.

Εγώ πάω και κάθομαι στο κρεβάτι μου.

   -Έχω την εντύπωση πως αρχίζει να υποπτεύεται.

   -Ωραία, τέλεια. λέει καθώς  σηκώνεται  και κάθεται δίπλα μου. Αργά ή γρήγορα θα γινόταν και αυτό. συνεχίζει.

Ανέβηκα πάνω του και άρχισα να τον φιλάω. Κοίταγα πάλι αυτά τα μάτια, που κάθε φορά με παρασέρνουν και με κάνουν να βυθιστω μέσα τους. Αυτό με κάνει να τον θέλω περισσότερο.

Άπλωσε πίσω την πλάτη του, πάνω στο κρεβάτι. Όλα τα ένιωθα τόσο ωραία. Το άγγιγμα του, τα φιλιά του...Είμαι πραγματικά μπερδεμένη.

Έιχα ξαπλώσει στο στήθος του. Εκείνος πέρασε τα δάχτυλα του μέσα από τα μαλλιά μου, πράγμα που με κοιμίζει.

   -Ξες, υπάρχει και κάτι ακόμα για τους λύκους που δεν σου έχω αναφέρει ακόμα. μου λέει.

   -Τότε πες μου.

   -Οι λυκάνθρωποι. κάνει μια εισαγωγή και συνεχίζει. Μπορούν να ζήσουν έως και 150 περίπου, μπορεί και παραπάνω.

   -Αληθεία;; Τέλειο.

Δεν ξέρω αν είναι όντως τέλειο, απλά ούτως ή άλλως δεν έχουμε πια μέλλον μαζί. Μου ξανάρχεται η σκέψη στο μυαλό που είχα προηγουμένως. Να υπήρχε δυνατότητα να γίνω έτσι. Φυσικά η ζωή μου θα γκρεμιζονταν, όπως και τα όνειρα μου για το μέλλον. Επίσης θα έπρεπε να αποξενωθώ και εγώ. Μην πω για τον πατέρα μου... 'Δεν θα έχουμε μέλλον πια μαζί'. Αυτή η πρόταση ηχεί στα αφτιά μου, με αφορμή αυτό που ήθελα να του πω.

   -Εμ... Αυτή θα είναι η τελευταία μου βδομάδα στο κολλέγιο και πρέπει να κάτσω να διαβάσω πολύ. Και ξέρεις ίσως να μην βρισκόμαστε αυτον τον καιρό. Λόγω αυτού όχι τίποτε άλλο. του λέω περιμένοντας απάντηση.

   -Ναι μωρό μου, σε καταλαβένω μπορείς να πάρεις όσο χρόνο θες. Ωστόσο μετά θα έχουμε όλο τον καιρό δικό μας.

   -Ναι... του λέω μουρμουρίζοντας.

Τι είναι δύο βδομάδες; Τίποτα. Θα περάσουν ήσυχα και ωραία και ύστερα θα φύγω για Βραζιλία. Δεν ξέρω ακριβώς πώς θα το διαχειριστώ αυτό αλλά, κάτι θα βρω και εγώ...

Ανέβασα καινούργιο κεφ., ωραίο εεε;❤️Λέτε όντως να φύγει η Έμμα;;🤔Το επόμενο κεφάλαιο θα είναι πιο αποκαλυπτικό γιατί αυτό δεν λέει και πολλά 🤣😎...!