My Wolf

Chapter 19

Οι εξετάσεις τελειώνουν, όμως η στιγμή που πρέπει να πω στον Τζον ότι θα φύγω πλησιάζει. Αυτόν τον καιρό δεν τον έχω δει καθόλου. Γενικά δεν έχουμε επικοινωνίσει με ταξυ μας αυτές τις μέρες. Ούτε καν με μήνυμα, γιατί λέει πως δεν ήθελεε να με ενοχλήσει από την μελέτη μου.

Όχι ότι μελετάω καθόλου, με τέτοια ψυχολογία τι να πρωτοδιαβάσω. Αν και τα έχω πάει αρκετά καλά. Θα φταίει που που πρόσεχα στο μάθημα τον υπόλοιπο χρόνο.

Το τελευταίο μάθημα...δεν το πιστεύω! Σαν ψέματα ακούγεται.

Όλοι σχεδόν είχαμε τελειώσει, αλλά περιμέναμε γκρινιάζοντας το κουδούνι γιατί δεν μας άφηναν πιο νωρίς. Μόνο η Άννα, ο Πέτρος και η Αλεξία δεν έχουν τελειώσει.

Βλέπω τον καθηγητή να κοιτάει προς την μεριά της Άννας και της πετάω ένα χαρτάκι. Την είχε πάρει ο ύπνος. Δεν θα κοιμήθηκε από το άγχος.

Μόλις παραδίνουν τα γραπτά τους και οι υπόλοιποι, ο καθηγητής λέει.

"Καλά λοιπόν. Θα σας κάνω μια τελευταία χάρη." μας ανακοινώνει και περιμένουμε να συνεχίσει με υπομονησία. "Μπορείτε να φύγετε"

Επιτέλους το τελευταίο μάθημα γράφτηκε. Σηκωνόμαστε όλοι από τα θρανία και βγαίνουμε έξω. Μιλάμε για τα θέματα με την Άννα και την Βίκυ.

"Έϊ...θα έρθεις απ' το σπίτι μ; Θα έρθει όλη η τάξη" με ρωτάει ο Ντάνιελ.

Κοίταξα τα κορίτσια, που προφανώς ήταν ενημερωμένες για αυτό.

"Ναι.. γιατί όχι;" λέω αφού βγάλω αυτήν την ανάσα ανακούφισης που ήθελα τόση ώρα και εκείνη την στιγμή τα κορίτσια με πέρνουν αγκαζέ.

Κατευθυνομαστε προς το αμάξι του Ντάνιελ, γιατί θα πηγαίναμε μαζί του.

Είχε βάλει μουσική. Η Βίκυ μιλούσε με τον Ντάνιελ και η Άννα στο τηλέφωνο.

Κάθομαι και τους κοιτάω. Δεν είχα σκεφτεί το πόσο θα μου λείψουν τα κορίτσια, και γενικότερα η παρέα μας. Η Άννα που πάντα είχε τις πιο τρελές ιδέες, αν και είναι λίγο ντροπαλή. Που γινόμασταν συνέχεια ρεζίλι μαζί. Την Άννα την ξέρω πιο πολλά χρόνια, και γενικά έχουμε δεθεί πάρα πολύ μεταξύ μας, δεν ξέρω πως θα την αποχωριστώ. Φυσικά μερικές φορές ήταν λίγο περίεργη. Εννοώ...δεν ξέρω, σαν να κρύβει κάτι. Αλλά τόσα χρόνια κολλητές, τι μπορεί να μου κρύβει;

Και από την άλλη η Βίκυ. Που γινόταν συνεχώς λιώμα στο μεθύσι και μας έπαιρνε και εμάς. Που κάναμε πιτζάμα πάρτι μέχρι τις τρείς το μεσημέρι. Ο μπαμπάς ομως μου ποτέ του δεν την χώνεψε.

Μερικές στιγμές, νιώθω άσχημα που δεν τους έχω πει όλη την αλήθεια. Για τον Τζον, για τον πατέρα μου κ.τ.λ.

Τέλος πάντων, Θα μου λείψουν οι έξοδοι μας, Τα πάρτι μας, οι συζητήσεις μας...

"Έλα Έμμα, φτάσαμε!!" ακούω την φωνή της Βίκυς που με διακόπτει από τις σκέψεις μου.

Μπήκαμε στο σπίτι και βγήκαμε στην πίσω αυλή. Με λίγο έρχεται και η υπόλοιπη παρέα.

Η πισίνα είναι γεμάτη, ενώ μπύρες, φώτα και μουσική είναι παντού.

Ο Ντάνιελ με πλησίασε, και χορεύαμε μαζί. Με κοίταζε με αυτά τα χαρακτηριστικά του μάτια, και τον κοίταζα και εγώ. Αυθόρμητα τον φίλησα. Θυμήθηκα όλες τις ερωτικές αναμνήσεις μας. Συνεχίσαμε να χορεύουμε και να φιλιόμαστε. Κάποια στιγμή, γυρνάω το κεφάλι μου προς την Άννα και την είδα να με κοιτάει θυμωμέ- να. Τι την νοιάζει αυτήν; Μπορεί να μισούσε για κάποιο λόγο που δεν ξέρω, τον Ντάνιελ. Αλλά, καταρχάς δεν την αφορά και ο Τζον δεν είναι καν εδώ.

Το πάρτι κράτησε μέχρι το μεσημέρι. Μετά ο καθένας θα πήγε σπίτι του.

Η υπόλοιπη μέρα μου πέρασε ομαλά. Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Το πήρα απόφαση. Αύριο θα το κάνω, αύριο θα του το πω.