My Wolf

Chapter 21

Τις επόμενες μέρες δεν έγινε τίποτα σημαντικό. Δεν είχαν νόημα πια. Ετοίμασα και τις βαλίτσες μου. Αυτό ήταν...

Έφτασε λοιπόν και η μέρα που θα πρέπει να φύγω, όπως και η μέρα της αποφοίτησης. Είμαι τόσο χαρούμενη που έχω επιτέλους αυτό το δίπλωμα, το καταραμένο δίπλωμα που ήθελα τόσο καιρό. Όπως όλοι άλλωστε.

Έφυγα μαζί με τον μπαμπά γιατί θα έπρεπε να φύγω νωρίς το πρωί για το αεροδρόμιο και η σκέψη του να πάω σε πάρτι...ούτε να το σκέφτομαι βασικά. Άσε που δεν έχω και όρεξη για ξεσάλωμα.

Πήγαμε σπίτι λοιπόν, φάγαμε και μετά ο μπαμπάς πήγε για ύπνο. Εγώ μιας που βαριόμουν είπα να πάω μια βόλτα κάπου στην γειτονιά.

Συνάντησα την Άννα. Πήγαινε βιαστικά με μια τσάντα στο λεωφορείο. Μα τι θέλει εδώ; Νόμιζα πως θα πήγαιναι σε κάνα πάρτι. Την χαιρέτησα αλλά δεν μου έδωσε σημασία.

Καθόμουν σε ένα παγκάκι με τα πόδια πάνω του και έβαλα τέρμα την μουσική στα ακουστικά μου. Μου έρχονται τόσες σκέψεις και αναμνήσεις στο μυαλό...θέλω να δακρύσω, χωρίς λόγο. Νιώθω τόσο στεναχωρημένη και απογοητευμένη για αυτά που έγιναν αλλά ταυτόχρονα το χαρούμενη και ανανεωμένη που θα τελειώσουν όλα. Με τα από καμιά δυό ώρες πάω σπίτι.

▪️▫️▪️▫️▪️▫️▪️

Έξω έχει βραδιάσει. Και κάθομαι στο δωμάτιο περιμένοντας το αύριο. Μόνη, βυθισμένη στην μοναξιά που τώρα πια κυριαρχεί το σώμα μου(πως τα λέω) μέχρι την στιγμή που εμάς θόρυβος ακούγεται από το παράθυρο. Τέλεια τώρα θα αποτελειωθώ.

-Έμμα... μου λέει ο Τζον που έχει μπει πια στο δωμάτιο.

-Γειά Τζον, ψέλλισα.

Κοίταξε τις βαλίτσες μου, και το σχεδόν άδειο από αντικείμενα δωμάτιο μου. Έχω να τον δω τόσο καιρό...

-Φεύγεις λοιπόν; ε; με ρωτάει με ένα χαμόγελο προσπαθώντας να κρύψει την θλίψη του.

-Αύριο το χάραμα. του απαντάω και βλέπω πως κάτι κρύβει στο
χέρι του.
Τι κρατάς;;

-Αα ναι, ξέρω πώς τα γενέθλια σου είναι αυτές τις μέρες, σου πήρα ένα δωράκι.

-Ευχαριστώ πολύ. του λέω βλέποντας πως είναι ονειροπαγίδα.

-Απο παλιά έβλεπα εφιάλτες πριν γίνω λύκος και η μητέρα μου εδώ αυτό. Σκέφτηκα μήπως σε βοηθήσει με τους δικούς σου.

Μου έκανε ένα νεύμα και πήγε να φύγει αλλά εγώ ασυνείδητα τον φώναξα πίσω.

-Τζον...;

Αυτός με πλησίασε και με αγκάλιασε.

-Μην φύγεις σε παρακαλώ... μου ψιθύρισε στο αυτί.

-Μόνο φίλοι Τζον. του είπα και απομακρύνθηκα.

-Σωστά, μόνο φίλοι, είπε.

Σε μια στιγμή αμηχανίας αρχίζω να τσαλακώνω την άκρη της μπλούζας μου. Τότε ο Τζον ήρθε κοντά μου και με έπιασε από το χέρι που κρατούσα ακόμα την ονειροπαγίδα. Το έστρεψε προς το παράθυρο και τον σκοτεινό ουρανό. Το φεγγάρι τεριαζε απόλυτα στον κύκλου που είχε στην μέση. Ήταν μαγευτικό.

-Για να με θυμάσαι. είπε και ύστερα έφυγε.

Ενάς λυγμός ανέβηκε στο λαιμό μου και αρκετά δάκρυα μαζεύτηκαν στα μάτια μου. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Το μόνο που ακούγεται είναι τα τζιτζίκια και οι δείκτες του ρολογιού που μου υπενθύμιζουν πόσο αργά περνάει η ώρα. Με πέρνει ο ύπνος...

Ξαφνικά ακούω να χτυπάει κάποιος την πόρτα και πετάγομαι από το κρεβάτι. Αμάν ξημέρωσε, θα χάσω την πτήση.

-Αγαπούλα μου είσαι έτοιμη;; με ρωτά μπαμπάς.

-Ναι, μισό λεπτό ακόμα. λέω καθώς βάζω γρήγορα ένα παντελόνι.

Όταν κοιμάσαι τελικά ο χρόνος πάει πολύ πιο γρήγορα...

Μπαίνω στο αμάξι και ο μπαμπάς φορτώνει τις δύο βαλίτσες μου. Ύστερα μπαίνει και αυτός και ξεκινάμε για το αεροδρόμιο.

Καθώς φεύγαμε είδα την Φιλ στο παράθυρο του σπιτιού του, ήταν ευχαριστημένος. Ελπίζω να κάνω το σωστό. Και όχι δεν το κάνω μόνο για αυτόν, αλλά για την περιοχή. Είναι επικίνδυνο να κυκλοφορεί έτσι ένας λυκάνθρωπος.

Με τα από μιάμιση ώρα περίπου φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Μπήκα μεσα με τον πατέρα μου, που με βοήθησε με την μία βαλίτσα.

- Νομίζω πρέπει να συνεχίσω μόνη μου τώρα μπαμπά. του λέω μόλις φτάνουμε στην πύλη.

-Θα μου λείψει να μην σε έχω στο σπίτι. μου λέει.

Τον αγκάλιασα και αποχαιρετηθήκαμε.

-Να προσέχεις! μου φωνάζει και γυρνάω και τον χαιρετώ.

Μετά από λίγες ανακοινώσεις για την πτήση μου και τα λοιπά μπήκα επιτέλους στο αεροπλάνο. Αυτό ήταν, τώρα δεν υπάρχει επιστροφή.

Απογειωθήκαμε με λίγες αναταράξεις αλλά αυτό δεν με πείραξε. Άκουγα μουσική όλη την ώρα και κοίταγα το δώρο του Τζον.

Μήπως το μετάνιωσα;; Είναι όμως ήδη αργά...

Ελπίζω να σας αρέσει αυτό το κεφάλαιο. Λέτε όντως να μετάνιωσε η Έμμα και θέλει να γυρίσει;; Τι θα απογινει ο Τζον χωρίς αυτήν;;

Σι για νεξτ ταϊμ!!❤️❤️