My Wolf

Chapter 25 - Για ξαναπές το τελευταίο

  Ανοίγω ξανά σιγά σιγά τα μάτια μου αλλα νιώθω όλο μου το σώμα μουδιασμένο από τον πόνο, παρόλα αυτά μπόρεσα και περιεργαστηκα τον χώρο στον οποίο βρισκόμουν. Είμουν πάνω σε ένα κρεβάτι, σε ένα δωμάτιο κοριτσίστικο ενώ το δεξί μου χέρι μου το κρατούσε ο Τζον τον οποίο είχε πάρει ο ύπνος.

Μοιάζει με το δωμάτιο της Άννας. Εκείνη την στιγμή βλέπω την Άννα να μπαίνει μέσα και να λέει
"Ξύπνησες! Πάλι καλά, μας τρόμαξες ξέρεις"

Στο άκουσμα της φωνής της ξύπνησε και ο Τζον.
"Αγάπη μου είσαι καλά!" Είπε εκείνος και αμέσως σηκώθηκε και με αγκάλιασε προσεκτικά για να μην με πονέσει. Έτσι και αλλιώς πόνεσε αλλά αυτό δεν είχε σημασία ποια. Το μόνο που με νοιάζει είναι πως είμαι εδώ, ζωντανή μαζί με αυτόν...Και την Άννα..?

"Άννα? Τι - τι και πως και γιατί?" λέω μπερδεμένη. Πολλή μπέρδεμα έχει πέσει τελευταία.

"Άστα αυτά τώρα, θα τα πούμε σε λίγο. Πρέπει να πάρεις δυνάμεις." λέει και μου δίνει ένα πιάτο με κοτόπουλο και πατάτες τηγανητές.

Δεν λέω μαρεσει το κρέας αλλά περίμενα να μου φέρει ξέρω γω μια σούπα ή κάτι τέτοιο. Η πείνα όμως ήταν απερίγραπτη οπότε το έφαγα.

Μετά από ώρα ήμουν μόνη στο δωμάτιο και ένιωθα ήδη καλύτερα. Από το παράθυρο μπορούσα ποια να δω τον ήλιο  να ανατέλλει. Ακόμα δεν έχω καταλάβει καλά τι έχει γίνει. "Π-πως γιατί ποτέ και πως και γι-για ποιο λόγο?" Κάθε φορά που προσπαθώ να βγάλω νόημα μπερδεύω τα λόγια μου.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πάω στον καθρέφτη. Σηκώνω την μπλούζα μου για να δω το τραύμα από την σφαίρα που με πέτυχε χτες βράδυ. Μα όταν το κάνω αντιλαμβάνομαι πως δεν υπάρχει τίποτα εκεί, μονάχα γρατσουνιές. Ξαφνικά δεν νιώθω καλά. Άρχισα να ακούω ήχους από πολύ μακριά και να μην μπορώ να διαχειριστώ την δύναμη μου. Τρομοκρατημένη σκέφτηκα ένα πράγμα που μπορεί να μου συμβαίνει. Αμέσως κοίταξα τα μάτια μου στον καθρέφτη. Είχαν μια περίεργη λάμψη, κάτι διαφορετικό που δεν μπορώ να περιγράψω. Σαν τα μάτια του μοναδικού λυκάνθρωπου που ξέρω.

"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" φωνάζω και ο Τζον μπαίνει στο δωμάτιο τρέχοντας.

"Έμμα, έχουμε πολλά να πούμε..." μου λέει και κάθομαι πάλι στο κρεβάτι όπου αρχίζει να μου λέει την ιστορία από την αρχή.

......

Αν κατάλαβα καλα η Άννα, η φίλη μου η Άννα  ήταν τόσο καιρό λυκάνθρωπος και μου το έκρυβε, ο μπαμπάς της Βικυς ήθελε να τους  σκοτώσει όλους αυτούς του ίδιους της και το βράδυ όπου χτύπησα ο Τζον θα με έσωζε μόνο αν πίεζε την πληγή μου με τα λυκίσια(αν υπάρχει τέτοια λέξη😅) νύχια του πράγμα όμως που θα με μετέτρεπε σε ......ΛΥΚΆΝΘΡΩΠΟ!

"Κατάλαβες?" με ρωτάει αλλα εγώ έχω μείνει με ανοιχτό το στόμα.

"...ΤΙ?" μετά από λίγο παίρνω μπρος.

"Είσαι σαν και εμένα τώρα Έμμα" Είπε και τον κοίταξα.

Τότε κατάλαβα ότι τίποτα στην ζωή μου δεν θα είναι το ίδιο αλλα τουλάχιστον ξέρω ότι θα το περάσω με τον άνθρωπο που αγαπώ.

Το επόμενο κεφάλαιο θα είναι το τελευταίο.😢
*Άρχισα να βάζω τίτλους στα κεφάλαια btw.