Please Fight, Samantha (Montecillo Series #1)

EPILOGUE

The Last Page

Ilang beses kong tinitigan ang diary na hawak ko. Siguro sa iba nakakatawa at napaka-lame netong ginawa ko.

I write every single detail of their story.

A weak smile formed in my lips.

Hanggang dito ko nalang isinulat ang kanilang storya.

"Aren't you done, daddy?" Nagrereklamong buntong sa akin ng anak ko. "What's that?"

Mabilis na napabuhat siya sa akin at umupo sa hita ko.

Tahimik na tinignan ng anak ko ang gawa ko. Bahagya siyang napanguso at nilingon ako.

"Daddy, they are really meant for each other. I know they are now happy." I smiled at her. Sinara ko ang pinagsusulatan ko at hinalikan ko sa noo ang anak ko.

"You don't know how much they love each other. Your Tito Wadensel is very attached to your Tita Sam, Alexa." Nakangiting sabi ko sa kanya habang hinahaplos ang mahabang buhok niya.

Wadensel. I sighed.

It's been eight years.

After Samantha died, Wadensel suffered from anxiety and depression. He can't eat and always having an hallucination. Minsan nagsasalita siya mag-isa at bukambibig si Sam. Depress na depress siya noong panahong 'yon at hindi na halos kumain kahit na anong pilit naming gawin sa kanya. He keeps on pushing us away and always shouting.

Hanggang sa biglang bumigay ang katawan niya sa sobrang pagdamdam sa pagkawala ni Sam. Wala kaming magawa. Pati magulang niya. We did everything but he also died.

That is after a month na nawala si Samantha at sumunod siya.

"D-Dad..." Nabalik ako sa katinuan ko ng makita kong namumutla ang anak ko.

"Alexa, what's wrong baby?" I asked. Hindi siya halos makapagsalita at parang may dinadamdam siya.

"Zeijan whe...What happened?" Natarantang lumapit sa amin si Lara ng makita niyang namumutla ang anak namin.

Mabilis na binuhat ko ang anak ko. Malakas ang kabog ng dibdib ko. Bigla kong naalala ang kapatid ko sa anak ko. Lahat ng pinagdaanan niyang sakit noon ay bumabalik sa akin.

"Zeijan, anong nangyayari kay Alexa?" Kinakabahang tanong ni Lara pagkarating namin ng kotse. Kinuha niya mula sa akin si Alexa at siya na ang bumuhat sa kanya.

Bigla akong kinabahan ng makita kong hinang-hina siya na nakaupo sa hita ni Lara. Ayokong mag-isip ng hindi maganda pero nagkakutob ako sa kalagayan ng anak ko.

May history ng cancer ang pamilya namin. But it's a rare case.

"I-I don't know, Lara. I-I don't know." Nangingining na nalasabunot ako sa buhok ko. Naramdaman kong may humawak na maliit na malamig na kamay sa kamay ko.

"D-Dad...M-Mom... I'm fine." Nanghihinang sabi niya. Napamura ako at mabilis na pinaandar ang sasakyan ko. Kinuha ko ang kamay ng anak ko at hinalikan ko 'yon.

"I love you, anak." Paulit-ulit na nagdasal ako sa utak ko hanggang sa makarating kami ng hospital.

Hinawakan ko ang kamay ni Lara at binuhat ang anak namin papunta sa family doctor namin.

After doing some tests ay pinagmasdan ko si Alexa na bumabalik na sa dati niyang kulay. Limang oras na kaming naghihintay sa resulta at hindi ko maipaliwanag ang kabang nararamdaman ko ngayon.

Napatingin ako kay Lara na naalimpungatan sa pagkakahiga ng ulo niya sa hita ko. Marahang hinaplos ko ang buhok niya at hinalikan sa noo.

Pareho kaming nagkatitigan na parang nag-uusap sa mga mata.

"She will be fine, diba?" Hindi nakatakas sa akin ang sakit ng boses ng asawa ko. Sumikip ang dibdib ko at hindi ako nakasagot sa kanya at tumango nalang.

Maya-maya lang ay pumasok ang doktor at agad kaming napatayo na dalawa. Humigpit ang kapit ng kamay niya sa akin. Tumingin ako sa kanya at hinalikan ko siya sa noo para mabawasan ang kaba niya. Pero parang nadoble ang kabang nararamdaman ko ng magsalita na ang doktor.

"We already have the resulf of the test." Tumigil siya at ibinigay ang papel na hawak niya. Nagkatinginan kami ni Lara kung sino ang kukuha pero kinuha ko nalang din 'yon.

Mas lalong kumabog ang dibdib ko sa nakita ko. Narinig ko din ang pagsinghap ng asawa ko sa tabi ko at nabitawan ang kamay ko ng bigla siyang napahikbi. Hindi ko siya magawang aluin dahil sa gulat at takot na nararamdaman ko.

"Your daugher is a positive in Accute Myelogenous Leukemia. We need to do some of the possible treatment for her before it will become into worst situation." Napaupo ako at napasapo ako sa ulo ko.

After saying "Please Fight, Samantha" then there will be this scenario again.

My daughter. Fuck. Kailangan bang maranasan ng mga taong mahal ko ang ganyang sakit?

I can't lose my daughter. I'll do everthing for her.

I'll do everything for you my little Alexa. Please fight, my baby.

THE END.