KS#2: Three Pieces (COMPLETED)✔

KABANATA XIX

KABANATA XIX

MATAPOS ang pag-uusap namin ni papa isang salita lang ang nakatatak sa utak ko. Hindi ko akalain na ganoon pala ang nangyari noon. Kung sa ganoon, hindi pala totoong mabait ang mga Montemayor. Mga tuso sila na kung umasta ay parang sa kanila ang mundo.

Iniisip ko ang nakaraan, kung bakit kami naaksidente nila papa. I thought everything is clear to me. Pero mas lalo akong naguguluhan dahil sa mga nalalaman ko.

Telling the whole story and truth are the hardest thing but when you will know that, you can tell is not easy to decipher the whole thing.

Just like me today, I can't sleep properly because of the situation. Knowing the past without my whole knowledge, it is not easy. I lost some of my memories. How can I understand it? How can I prove that my father is telling the truth? I want to know more. I am thirsty of the truth and yearning of the past.

Why can't I even remember my childhood days? Why can't I even remember Sancho as my dearly friend?

I want to know more and more.

Pagkaumaga ay umalis sina mama at papa papuntang Gensan. Tatlong araw sila roon. Si Gorgon naman ay papuntang Davao at tuloy-tuloy na ang kanyang trabaho roon bilang isang Vice Manager ng kompanya. I am happy right now. Kahit hindi naman kami ganoon ka hirap at mayaman atleast we are working ourselves to have a better life.

I currently cooking our breakfast with Brews. Nakaprepare na ang kanyang milk tapos ang raisin bread niya. Mamayang hapon ay kakausapin ko si Daryl Casta. Siya lang ang may maraming koneksyon. Isasama ko si Brews pero magiging maingat na ako baka magtagpo na naman ang landas namin ni Sancho.

Lalo ko tuloy pinagsisisihan na malaman ang katotohanan. Iyong mas nagutom ako sa mga sagot na hanggang ngayon ay hindi ko alam ang mga sagot sa tanong ko. Parang may kulang kasi ang sinabi ni papa sa akin. Parang may hindi siya nabanggit. Aalamin ko iyon at sa maagang panahon.

"Brews, kumain ka ng marami ha? Dapat maging big ka na." sabi ko. Tumango siya at ngumiti sa akin.

"Yes, mama. Kasi ako fight mga bad person para sa iyo" aniya. Napatango ako at ngumiti nang sobrang tamis.

"Gusto mo na bang magschool?" tanong ko sa kanya. Agad naman siyang umiling.

Kumunot naman ang nuo ko roon.
"Gusto ko sama sa iyo mama sa work. Fight big boys for you mama." aniya. Napabuntong hininga ako.

"Nak, bata ka pa sa ganyan. Sa ngayon, ako muna ang magpa-fight sa mga bad people okay? Kasi baby pa kita," saka ko pinisil ang kanyang matambok na pisngi. Tumawa naman siya. Napangiti na lamang ako at parang may humaplos sa puso ko.

Seeing my son laugh or even smile at me makes myself gain more pride and proud living in the world. Hindi ko man maibigay sa kanya ang kompletong pamilya atleast napapasaya ko siya kahit ako lang. Dahil balang araw, maghahanap o hahanapin niya ang kanyang ama.

Hahanapin niya ang kulang sa buhay niya. Susunod doon ay ang madaming tanong. Alam kong hindi ko iyon masasagot sa ngayon pero sana balang araw ay maisasagot ko na iyon.

"Ma, punta tayo roon," tinuro ni Brews ang mahabang garden ni mama. Napangiti ako nang naalala ko na may rabbit pala si Gorgon sa likod ng bahay.

"Halika anak, dalian mo riyan dahil may ipakilala ako sa'yo." agad siyang tumango at niligpit ang kanyang pinagkainan. Ako naman ay nilagay ang mga plato sa lababo. Napapangiti ako sa munting lakad ng anak ko.

"Ma, ubos na pala ang raisin bread ko. Pabili po." aniya. Tumango ako at pinisil na naman ang kanyang pisngi. Ang cute kasi ng anak ko.

Pero sa murang edad niya ay alam kong matanggad na siya. Akalain mong malapit na niyang mapantayan ang aking dibdib? Hindi naman kasi matangkad. Kung itatabi ako kay Sancho ay parang may inaalagaan siyang batang elementarya. Kaya naiilang ako kapag kasama ko si Sancho.