KS#2: Three Pieces (COMPLETED)✔

KABANATA XXIII

"It feels good to see you once again."

KABANATA XXIII

TINITIGAN ko siya at sa malamang bloodshot ang kanyang mga mata ay hindi na ako tumingin pa. Umiwas na lamang ako.

"I was waiting for you to come here. Now that I've heard you came home. I have no hesistations to got here." aniya. Nanlaki ang mga mata ko.

"Please talk to me, baby." wika niyang nagsusumamo. I keep myself quite. Bahala siyang mag-isip ng kung anu-ano diyan.

"Please..." hindi ko pa rin siya pinakinggan. Naramdaman ko ang pagtayo niya at paglapit sa pwesto ko. Kumalabog ang puso ko.

No! Huwag kang lumapit!

Pero hindi ko ginawang sabihin iyon sa kanya. Parang ayaw magsalita ng bibig ko ngayon.

Naramdaman kong tumabi siya sa akin. Hindi ako gumalaw. Narinig kong nagsalita si Brews.

"Mama, kain ako raisin bread." aniya. Hindi ko alam kung bibigyan ko ba si Brews ng paborito niyang tinapay.

Tumayo si Sancho at agad naman akong tumingala para tingnan kung saan siya pupunta. Lumapit siya sa mga basket na nasa itaas. Nandoon lahat ng mga tinapay namin!

May nakuha siyang tinapay. Binuksan niya ito. Nakita ko kung paano lumapit si Brews sa kanya. Napasinghap ako nang tinanggap ni Brews ang tinapay at saka namang kumuha ulit si Sancho at kinagat ito.

Napalunok ako. Manang-mana talaga si Brews kay Sancho.

"Hindi ka ba talaga magsasalita?" aniya. Nang tumingin na siya sa gawi ko ay agad akong umiwas. Kung pwede nga lang na itakbo ko palabas si Brews para umalis kaming dalawa, ginawa ko na. Pero nanghihina ang katawan ko ngayon.

Dahil ba ito kay Sancho? Nanghihina ako nang dahil sa kanya? Bakit naman ako manghihina?

"Son, go to your Lola," ngumiti si Brews sa kanya. Sa bigla ko ay hindi ko nakitang lumapit na pala si Sancho sa akin.

"P-Papa," tumawa si Sancho na para bang masayang-masaya siya nang tinawag siyang papa ni Brews.

"That's right son, now go to your Lola." aniya. Sumunod naman si Brews at tatayo na sana ako nang hinigit ni Sancho ang kamay ko.

Nahigit ko ang aking hininga nang naramadaman ko ang init at marahan niyang mga kamay sa akin. Napalingon ako sa gawi niya. Nakatingin siya sa akin at nagsusumamo ang mga mata nito.

I sighed. Namiss ko talaga si Sancho. Iyong pabango niya. Iyong mga mata niya. Lahat ata na miss ko sa kanya.

"Please, talk to me." I sighed. Dahan-dahan akong umupo sa tabi niya. Naramdaman ko naman ang paglapit niya sa akin. Bigla ay napaatras ako

"Alright, you don't want me to be near to you," aniya. Dumistansya siya sa akin.

Kumunot naman ang nuo ko. Bakit ganyan siya kung umasta? Di ba dapat siyang magalit sa akin? Di ba dapat niyang kunin si Brews sa akin? He has the chance awhile ago. Pero bakit nandito siya? Bakit nandito siya at gustong kausapin ako?

"Baby, for once speak for me. I really miss you." aniya. Natigilan ako. Bakit... Bakit niya ako mami-miss?

"Pwede bang tigilan mo na ito, Sancho? Pwede bang umalis ka na?" sa wakas nagsalita na rin ako. Umiwas siya nang tingin.