TEK TANEM (TAMAMLANDI)

~FİNAL~

Ağlıyordum. Veremediğim karara ağlıyordum. Kimseden utanmadan hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Allah'ım ben ne yapacaktım şimdi? Bebeğimi mi seçecektim, sevdiğim kadını mı? Ben Mehlika'nın kaybını kaldıramazdım ki. Ama bebeğimizi seçmezsem de Mehlika beni asla affetmezdi. Kızımız bizi bırakıp giderse, Mehlika delirirdi.

"Beyefendi lütfen cevap verin."

"Anne. Anneyi kurtarın." Deyip tekrar aynı yere çöktüm.

Ben onsuz yaşayamazdım. Ben Mehlika olmadan toparlayamazdım. Onu kaybedemezdim.

Dizimi kendime çekip kafamı dizlerime yasladım. İç çeke çeke, hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Kimseden haberim yoktu.

Tek farkında olduğum şey göz yaşlarım ve kalbimdeki acıydı. Ben diğer yarımı kaybedemezdim.

Kimse bana dokunmuyordu. Dokunmasınlarda zaten. Her an kriz geçirecekmiş gibi hissediyorum. Ellerim tir tir titriyordu.

"Fırat."

Amcamın sesini duydum. Babamın yerine koymaya çalıştığım adamın.

"Amca." Dedim küçük bir oğlan çocuğu gibi.

Amcam yanıma oturarak yaşlı kollarıyla beni sarmaladı.

"Korkma oğlum. Mehlika bizi bırakmayacak." Dedi.

"Bebeğimiz." Dedim hıçkırarak.

Derler ya kız gibi ağlıyor diye, ben şuan tam da kız gibi ağlıyordum.

"Bebeğinizi Rabbim yanına alacak. Cennette buluşursunuz." Dedi.

"Amca ben bunları kaldıramıyorum."

Amcam başımdan öptü. Küçük bir çocuğu susturmaya çalışıyormuş gibi sırtımı sıvazladı.

"Sen neleri atlatmadın oğlum. Elbet bunlar da geçecek."

Mehlika'nın gülen yüzü gözlerimin önünden gitmiyordu.

"Amca ben nefes alamıyorum." Dedim. O kadar zor nefes alıyordum ki. Ciğerlerim çok fazla ağrıyordu.

"Sakin ol oğlum. Sabret, karına biraz sonra kavuşacaksın."

Mehlika'ma kavuşacaktım ama ya bebeğimiz ne olacaktı? Kızımız. Dogmadan bile çok sevdiğim kızımız.

"Baba."

Oğlum. Enes'in sesi. Şaşırmıç ve hatta korkmuştu. Etrafta olan hiçbir şeyi anlayamıyordu. 3 yaşında bir çocuk ne anlardı ki zaten.

"Baba, annem nelde? Ben kolktum." Demesiyle göz yaşlarım daha şiddetli akmaya başladı.

Amcamdan uzaklaşarak Enes'i kollarımın arasına aldım.

"Baba şen neden ağlıyolsun?" Derken minik parmaklarıyla yanaklarımı silmeye çalıştı.

"Helkes ağlıyol." Dedi. Doğruydu. Etrafımdaki herkes ağlıyordu.

Enes'e tek kelime etmedim, edemedim.

Biraz sonra doktor kapıdan çıktı. Korkuyla ona baktım. Hepimize tek tek baktı.

"Maalesef." Dedi. O ne demekti ya!? Ne maalesefi!?

"Karım iyi mi?" Diye sordum umutla.

"Özür dileriz. Anneyi kurtaramadık."

"Ne demek anneyi kurtaramadık!? Size anneyi seçtiğimizi söylemiştik!"

Bunu diyen ben değildim. Kim dedi onu da bilmiyorum.