DeNEme veya SoHbet

gerçek mutluluk

Hiç fark ettin m i ? Bir şeyi almayı çok istersin ya. Örneğin bir araba, bir mobilya, ya bir elbise,ya da bir  ayakkabı, her neyse çok istersin, çok uğraşırsın, sonunda alırsın. Aldığın an,  ona sahip olduğun an biter her şey. 

Onu elde  etmek için ne kadar çabaladığını düşünürsün, bütün yaptıklrın sana ne kadar anlamsız gelir değil mi? Hazzının bir  kaç dakika  bile sürmediği o şeye sahip olmak için ne kadar çaba sarfettiğine yanarsın bu kez de. Tabii ki bunları içinde yaşarsın, dışarıya belli edersen, çevrendekiler de anlar, bu da seni ne kadar rezil duruma sokar değil mi? Şayet dürüst olursan -tabii ki önce kendine-  bir daha böyle maddi değeri olan, gereği olmadığı halde sadece beğendiğin için seni uykularından eden o maddi şeyler için aynı çabayı göstermezsin bir daha  reklamda dediği gibi "olmasa da olur" dersin. Ve kendine itiraf ettiğin  o an, hayatının değiştiği andır. 

         Hiç  olmadı mı arzularından vazgeçenler çevrende, isteklerini erteleyenler. İyi ki yapmamışım,  iyi ki olmamış demediler mi? Onlara sor,  ya da tüm bunları yapıp, sonra  pişman olanlara. "Hangi hissi geçirdin,  istediğine sahip olduktan sonra sandığın gibi o hissi o hazzı yaşadın mı?" diye sor. Eminim geçireceklerini zannettikleri hissi yaşamamışardır. 

      Mutluluk hissi bir şeye sahip olmakla değil,  sahip olduğunu paylaşmakla meydana çıkar. Vermektir  mutluluk. Sevmektir mutluluk, kendinden bir şey feda edebilmektir. Paylaşmakla kazanılan mutlulığun hazzını uzun zaman unutamazsın. O yüzden severiz sevmeyi. Kendimizden hisslerimizi birilerine feda ediyoruz. Onun için sevdiğimizi kaybetmekten korkarız. Ve farkındaysan kaybetmekten korktuğumuz şeyleri severiz. Zor olanı severiz. Aslında vermeyi severiz, almayı değil,  paylaşmayı severiz  ve sevmeyi severiz.    

Hasret çekmeyi,  özlemeyi, beklemeyi  severiz ve bunları  özlerken,  beklerken kavuşamamaktan korkarız,  severken sevilememekten,  hasret çekerken  hatırlanamamaktan korkarız. Belki de korkmayı severiz ....

ben:BEK.AY.