DeNEme veya SoHbet

KüsME

Küsmek sessiz eylemidir insanların, bazen ilgisizliğe, bazen sevgisizliğe, bazen de saygısızlığa. Çekip gitmez, kendini hatırlatırcasına, sessiz sessiz durar yanında küstüğünün. İnsan sevdiğine küser. Sevgi saygı, ilgi umduğuna. Bir an önce telafisini bekler ilgisizliğin, sevgisizliğin, saygısızlığın.

Konuşmak gelmez içinden küstüğü ile. Ama kalbi de susmaz durmadan konuşur. Bazen kendini doldururken "iyi yaptım küstüm" diye, bazen de doğru yapmadığını söyler. Affetmek için gün sayarlar, aff dilenmesini beklerken süre uzadıkça kendilerinin ne kadar haklı olduğunu düşünürler. Ve zaman uzadıkça düşmanlığa çevrilir küskünlük. O yüzdendir "bir Müslüman bir Müslümana 3 günden fazla küs kalmaz" derler.

Bazıları vardır hep küser, küsmek için bahane arar, karşısındakinin ağzına bakarlar bir yanlış yapsın diye. Hep birilerinin özür dilemesini beklerler. Anlamak, anlayış kelimeleri yokdur onların lügatında. Özür dilendiği zaman da affetmezler, düşmanca tavır takınırken, dillerinin ayarını da kaçırırlar, koparırlar kayışları, yakarlar gemileri. Öyle tavır takınırlar, öyle laflar söylerler ki sanki bir daha biraraya gelmeyecekler. Oysa "Onları kaybetmemek için bazen anlayışlı davranırız, ama az geçmir yine aynı şey oluyor. Neden mi? Çünkü onlar başkalarının sevgilerinin, saygılarının hesabını kitabını yaparken kendilerinin bundan ne kadar yoksun olduklarını unutmuşlar . Samimiyetlerini kaybederken düşmanlık zafer kazanmış oturmuş kalplerinin orta yerine.

Mevlana böyle yerde demiş "küsmek ve darılmak için bahane aramak yerine sevmek ve sevilmek için çareler arayın"diye.

Bazıları da vardır "ben küsmem" derler. Biliyor musunuz, asıl onlar küserler, gönülleri yavaş yavaş çatlarken farkettirmemeye çalışırlar karşısındakına, "belki bilmeden yaptı, bilmeden söyledi" diye anlayışlı davranırken o anlayışı suiistimal eden insanlar onu ne kadar hayal kırıklığına uğrattıklarını ona ne kadar zarar verdiklerini düşünmezler, zamanla güvenlerini kaybederler insanlara: Gücenmezler, sevgilerini kaybederler: Küsmezler insanlara. Öyle, insan umduğuna küsermiş ya .

"Umma ki küsmeyesin" derler küsenlere. Umacak kimseleri olmadığı zamanda da İnsanlar sevgisizleşir, samimiyetsiz sofralarda buluşulur, yalan gülücükler atılır birbirlerinin suratlarına, yalancı ortamlar, yalancı duygusallıklar yaşanır. O yüzden en ufak sohbetler iynelemeleri misafir eder. Lafla birbirlerini ezerler, aşağılarlar. Ve de küskünlüğün kalktığı masaya düşmanlık oturur. Sevginin olmadığı yerde samimiyet, samimiyetin olmadığı yerde dostluk, dostluğun olmadığı yerde de insanlık olmaz. İnsanlığın olmadığı yerde düşmanlık kurulur baş köşeye.

BEN : BEK.Ay.