DeNEme veya SoHbet

İNTİHAR

                    Bir videoya rastladım,  bir genç kız, daha 16 sında. Bir mesaj göndermiş nişanlısına, sonrasında da hayatına son vermiş. Çok üzüldüm. Yorumlamışlar "cahil" diye. "Keşke okusaydı" falan diyorlardı. "Filmler bozdu kızları, aşk için kendilerinden geçtiler" diyorlardı. Peki ya onu anladık, cahildi, aşıktı, yalnızlığın içine terk edilmişti, ya yüksek eğitim gören, işinde gücünde insanların 3 -5 günlük tatille başedemeyip intihardan bahsetmesine ne demeli. "Sıkılıyorlarmış", "ne yapsınlarmış", "boşluktalarmış", "kitap oku oku nereye kadarmış" ,"keşke tatil olmasaymış" falan filan "kendilerini öldürecekleri varmış" Bu mu yani, insanı hayata bağlayan şeyler bunlar mı? Birini iş, diğerini eş midir hayatta tutan. Bunca güzellkler varken, yaşamak için bunca sebep varken nedir bu ölüm sevdası? Yaşamak, sadece nefes almak bile şükür sebebiyken şeytana uyduklarını anlamazlar mı? "İnsanin aklı çoğaldıkça can sıkıntısı artarmış" diyor Dostayevski. Öyledir ve de doğrudur, insanlardan kaçarlar bilgileri arttıkça kendinibeğenmişlik içinde kavrulurken yalnız kalışlarının tek suçlusu olarak çevrelerindeki insanları görürler. Oğuz Atay bunlar için söylemiştir her halde "yalnızlığına iyi bak, onda kaç kişinin emeği var" diye.  Ama bundan kurtulmanın yolu intihar etmek değildir. Korktuğun sıkıldığın şeyden kaçmak için kendini ebedi cehenneme mahkum mu edeceksin?

Değer mi?
"Derdim yüreğimde, eller ne bilsin" diyor ya Aşık Veysel. O bu yüzden intihar etti mi görmeyen gözlerine rağmen? Allahından koptu mu? Hiç isyan etti mi? Ya sen ne yapıyorsun, elinde bunca imkan varken, yaşamak, insanlığa faydalı olacak bunca bilgin varken, nedendir bu kendini ortadan kaldırma sevdası. Nedir bu razı olamama. Nedir bu kendini bir şey zann etmeler? Evet öyle "ben bu dünyaya layık değilim derler, ben bunları hak etmiyorum derler ve kendilerini bu dünyaya yakıştırmazlar ve kıyarlar kendi canlarına, o dünyada onları daha iyi  şeyler beklermiş gibi, kendi elleriyle kendilerini cezalandırırlar.

Bu dünyayı beğenmeyene o dünya cennet mi? Ne demiş atalarımız  "Ali aşından da olurla Veli aşından da" beğenmemezliğin en güzel cevabıdır bu.  Kimseden razı değilsin, bakalım biz senden razı mıyız derler? 

      Yalnızlık çekicidir, içine düştükten sonra çıkmak istemezsin. Kendi kendinle konuşursun tartışmadan. Ne söylersen o da dinler seni "evet" der her sözüne. içinde besledikçe de bir çığ gibi büyür. Yalnızlığın önce arkadaşın olur, sonra seni  beğenmez, küçük gelirsin ona. O bile" özgür olmak" ister istediği kafaya girmek, istediği kişiyi kendine mecbur bırakmak için. Zamanla "konuşamaz" hale gelirsin "onunla." Çevrendekiler "geçer" diyorlar ,"sabret" diyorlar. "Neden sıkılıyorsun bir dost bul" derler kendine. Anlamazlar ki yalnızlar, içindeki dostlarının bile onları terk etdiğini düşünürler, umutsuzluğun pençesinde boğulurken. "Zaman her şeyin iliacı" derler öyleyse Oguz Atay kelimeleriyle dersek, fazlası intihara girmez mi? diye algılarlar söylediklerini ve bir cesaret gelir, içlerindeki katili harekete geçirir ve ... her gün yapacağı eylemi bir gün daha geciktirirken kendini rahatlatır. Fridrich Nietzche bunun üzerine böyle söylüyor "İntiharı düşünmek güçlü avunma aracıdır: Bu düşünce sayesinde bazı kötü geceleri atlatmak mümkündür"
İntiharı çözüm olarak düşünen biri, yalnız ve umutsuz düşüncelerini eline geçiren intihar duygusu, kafasında dönüp dolaşırken, inancını hatırlasa, her şeyin çözleceğini biliyor mu acaba? Sadece dua etse, iyileşeceğinden haberi var mı? Allahın ismini zikretmek bile kalbindeki o şeytani duyguların kaybolmasına, içindeki katilin onu terk etmesine neden olacağını biliyor mu acaba?

Allah hiçbir kulunu yalnız bırakmaz , yeter ki hatırlayarak ona sığındığını dile getirsin.

P.S. BU yazıyı yazdıktan sonra şehrimde 3 genç ve de oğlunun intiharına dayanamayan bir anne daha intihar etti. Ne oluyor insanlara neden böyle zayıf düştüler. Bizim halkımız güçlüydü, hani her zorluğa dayanırdı..ne oldu bize ?