"မိုးမခ..."
"မောင်.."
စိမ်းစိုနေသောမြက်ခင်းပြင်ပေါ်ရှိဖြူဖွေးနေသောခြေတံလေးနှင့်အတူမိုးမခ မင်းခန့်မောင်ဆီသို့လှမ်းလာသည်။
ထိုအချိန်ပတ်ဝန်းကျင်ရှိအရာများအားလုံးရပ်တန့်သွားသကဲ့သို့နှစ်ဦးတည်းသာအကြင်နာအကြည့်များနောက်နွေးထွေးစွာဖက်ထားကြသည်။
"လွမ်းနေခဲ့တာ...."
"တူတူပါပဲ...."
ကြင်နာစွာဖက်ထားမှုနောက်နှစ်ပေါင်းများစွာမထိတွေ့ခဲ့ရသောအနမ်းများပါ ပါလာလေသည်။
ပိုးသားကဲ့သို့နူးညံ့သောမိုးမခ၏နှုတ်ခမ်းသားများကိုမင်းခန့်မောင်နက်ရှိုင်းစွာစုပ်ယူနေသည်။
မိုးမခ၏တုံ့ပြန်လိုက်သောဆွဲဆောင်မှုရှိသည့်အနမ်းများကလည်းမင်းခန့်မောင်အားတစ်ဖန်မိန်းမောစေသည်။
"ကိုတို့အစကပြန်စရအောင်...."
"Omm..."
ထို့နောက်မိုးမခလက်လေးအားတွဲကာမြက်ခင်းပြင်ပေါ်မှဆင်း၍အဝေးတစ်နေရာသို့နှစ်ယောက်သားထွက်ပြေးခဲ့ကြသည်။
အဝေးဆုံးထိမလွှတ်တမ်းကိုင်ထားသည့်လက်များအားကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားပြီးပြေးလာခဲ့ကြသည်။
လေဆန်ရာဘက်သို့မိုးမခနှင့်မင်းခန့်မောင်တို့နှစ်ယောက်ပြေးလာကြသည်။
လမ်းမကြီးတစ်ခုပေါ်အရောက်တွင်အဝေးမှလာသောအရှိန်မထိန်းနိုင်သောကားတစ်စီးနှင့်အရှိန်ဖြင့်ပြေးလာသောသူတို့နှစ်ယောက်နှင့်ထိပ်တိုက်တွေ့တော့သည်။
နှစ်ယောက်လုံး၏နောက်ဆုံးထွက်သက်သည်လမ်းပေါ်တွင်ကျနေသောသွေးများနှင့်ကားမှထွက်လာသောဓာတ်ငွေ့များနှင့်သာရောကာလုံးထွေးသွားသည်။
နောက်ဆုံးထိလက်မလျှော့ပဲလက်တွဲမဖြုတ်ခဲ့ကြတဲ့အရမ်းချစ်ကြတဲ့ချစ်သူနှစ်ဦးသည်အသီးသီးလက်များသွယ်ယှက်ထားလျက်နှင့်ပင်အဆုံးသတ်သွားကြသည်။
"အားးးးးးးးးးး.....!!!!!!!! မိုးမခ...!!!"
အိပ်ရာပေါ်တွင်ချွေးစေးများနှင့်ငယ်သံပါအောင်အော်ပြီးမင်းခန့်မောင်ထထိုင်လိုက်သည်။
BINABASA MO ANG
Past and Future
Romanceသံယောဇဉ်တစ်ခုက ငါ့ရင်ထဲ အမြစ်တွယ်နေခဲ့ပြီ... အခုချိန်ထိ ငါတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အတိတ်ကအရာတွေကို ပြန်လိုချင်နေမိတုန်း.....
