Beauty and The Beast

CHAPTER 12

Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko habang pinagmamasdan ang mga tauhan ko. Nasa harap nila ako habang sila ay nakayuko sa harap ko. Ramdam ko ang kanilang lungkot dahil sa nangyari.

I looked up and shut my eyes. Pinipigilan kong mag break down sa harap nila. I am their alpha, in situations like this they need my authority and strength. Ilang minuto kaming lahat na tahimik at nagpapakiramdaman.

I don't know what to say.

Nahihiya ako sa nasasakupan ko. They known me as a responsible leader. Kahit gaano pa kabigat ang problemang ibigay sa akin ay kaya kong lutasin sa kahit na anong paraan.

I'm  strong and powerful. I can protect them inside this territory pero ibang usapan na kapag nasa labas ka.

Like what happened to my mate.

I feel so helpless and worthless. Nandoon na sana ako. Pinairal ko pa ang galit ko. Ni hindi ko man lang napansing nahihirapan siya!

Nawalan ako ng sasabihin sa kanila.

Every pack members had a connection to each other, including their alpha and luna. In my case right now, I felt their sorrow and my heart broke at the sight. Their heads down low, para silang pinagbagsakan ng langit at lupa. Their face is so sad.

Alam kong hindi lang ako ang nasasaktan. Alam kong hindi lang ang puso ko ang nadudurog.

Sa kabila ng lahat masaya ako. Masaya ako dahil tinanggap nila si Kaylee kahit hindi namin ito ka-uri. Minahal nila ito sa kabila ng lahat at kahit sa maikling panahon.

Pero nagkulang ako.

Hindi ko siya binantayan ng maigi kaya nawala siya sa amin. Nawala siya sa akin.

"I'm sorry..." I bowed my head in shame. Alpha's never bow. They always held their heads high. But here I am. Bowing my head infront of my members.  I heard gasps, and then murmurs decided to speak.

I cleared my throat, the murmurs died down. "It's unusual to an alpha bowing head. But I'm not bowing because I'm submitting.  I'm bowing because of shame and guilt."

My heart broke, when I remembered the situation of my love.

"Your Luna is in a comma. " I declared.

Everyone in the hall didn't dare to make a noise. I heard the cricket. Ilang segundo lang ang unti unti ko na namang naramdaman ang kanilang kalungkutan.

My members is sad and lost.

They need a luna to guide them. They need their mother.

I closed my eyes and silently prayed to the moon goddes.

"Please don't let us stay like this. My people need their luna. I need my luna."

=-=-=-=

5 hours earlier...

"Save her." The doctor looked at his alpha, shocked he nodded. Hindi niya inaasahan na ito ang bubungad sa kanila sa pag uwi nito.

Dala nga nito ang Luna, pero halos wala namang buhay.

His heart broke at the sight of his alpha. Nakasandal ito sa pader habang nakasubsub ang mukha nito sa dalawang kamay.

He saw a scratch in his arms. Siguro ay natamo nito sa pakikipaglaban. Bilib na talaga siya sa kanyang alpha. Napakalakas nito.

Pumasok na siya sa emergency room at inasikaso ang nagaagaw buhay nilang luna.

A couple of hours later. Lumabas siyang puno ng pawis. Hinubad niya ang face mask at hinarap ang kanyang alpha na dali daling lumapit sa kanya pagkakita nito sa kanya.

He wiped the sweat on his forehead, and nervously answered the questioning eyes of his alpha.

"Alpha," lumunok muna siya bago nagpatuloy. "She's in a state of comma."

Nakita niya kung paano nanlumo ang matigas na alpha. Napaupo ito at parang nawawala sa sariling napasabunot sa buhok.

Sa takot niya, bigla itong nagwala.

Nagsisigaw ito at pinaghahagis ang mga nakahilirang upuan sa harap ng emergency room.

Napabuntong hininga nalang siya at tumawag ng nurse. May itinurok sila sa alpha para kumalma ito at makatulog.

Sa sitwasyon nito ngayon, his alpha needs lots of sleep because the following days will be streesing him out.

=-=-=-=-=

She looked at her back. Pareha parin ang nakikita niya. She then looked left and right. Walang pinagkaiba.

Nasaan ba siya?

She's in a middle of nowhere. Puro's nakikita niya lang ay mga maliliit na ilaw na nagmimistulang butuin at ang tanawing kulay abo na may halong itim at puti.

She cannot describe the place. Napakakumplikado pero napakaganda dito.

She never seen a place like this before.  Nasa outer space ba siya?

Is it supposed to be dark and stary??

May stars nga, hindi naman dark. Nasa kawalan nga siya, naghahalong kulay ng gray, white, and dark lang naman ang nakikita niya.

Is she in the moon?

Hahahaha!!!

Napaka naman ng imagination niya.

She started walking, pero parang hindi siya nauusad. Tumakbo siya. Pero nasa same place parin siya where she's standing a few minutes ago.

What's happening?

Suddenly, a loud light coming from nowhere hit her eyes. Tinakpan niya ang mata at ilang segundo pa ay unti unting nawala ang liwanag.

She removed her hands and adjust her eyes from the surroundings. Nang nakapag adjust na siya at napanganga siya sa nakita.

There's a lady infront of her, nakangiti ito sa kanya. Lumapit ito at hinawakan ang kamay niya. Hindi siya nakagalaw sa sobrang gulat. Amazement, confusion, and curiosity consumed her being.

"Finally dear Kaylee, I get to see you personally." Ngumiti sa kanya ang magandang dilag.

"W-ho are you?" Namamangha at hindi parin makapaniwalang tanong niya dito.

Ngumiti ito sa kanya ng mas malapad. "You and I are one." Nagtagbo ang kilay niya. She don't get it!

"Hindi mo pa maiintindihan sa ngayon but sooner or later, unti unting babalik ang alaala mo."

Magsasalita pa sana siya nang nagsalita uli ito.

"It doesn't matter what you are Kaylee," she smiled and brushes her cheeks. "What matters is what's inside your heart." Kinuha nito ang kanyang kamay at dinala sa dibdib niya.

"Just remember this Kylee, the werewolve's lives is in your hands."

At unti unti itong nawala sa paningin niya kasabay ng panlalabo ng kanyang mata.

Maniniwala na sana siya. Pero paano niya ito paniniwalaan kung parang nakikipag usap lang siya sa salamin?!

That lady has her features perfectly! Walang labis, walang kulang!

Kamukha niya ang babaeng iyon!

=-=-=-=

Dedicated to:jasmine0580

Para sayo itong update na ito mahal na reyna😂😂 Hahahaha