Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Five

Pov Noah
In de dagen die volgden bleef ik terug keren naar het bos. Ik ging op onderzoek uit, maar ondanks mijn bedenkingen op wat Skye had gezegd, hield ik me aan die regels. Ik vermaakte me prima, ik had het gezellig met Skye en leerde haar steeds beter kennen, alleen... Ik kon de gedachte aan het meisje met de rode mantel maar niet loslaten. Ik was dan ook enorm verrukt toen ze weer opdook in het bos vlakbij het pad.

Ik liep naar haar toe voor zo ver als ik kon, bang dat ik van het pad af zou raken, maar opgelucht dat ik het meisje weer zag. Ze draaide zich geschrokken om toen ik per ongeluk op een takje ging staan. Alweer had ze enkel de rode mantel om zich heen geslagen en kostte het mij flinke moeite om mijn ogen op haar gezicht te richten.

"Hey." zei ik tegen haar. Het meisje schudde mismoedig haar hoofd. "Wat moet je?" vroeg ze bits. "Weet ik niet, ik wilde je gewoon even zien, denk ik." Antwoordde ik schoorvoetend. Ze zuchtte. "Zeg maar gerust dat je mijn lichaam wilde zien, of niet dan?" Snauwde ze. Ik slikte en schudde mijn hoofd. "Nou eh..." mompelde ik. "Ik eh..." Een zucht rolde over haar lippen.

"Wat denk je wel niet dat ik ben? Een of andere hoer die hier in het bos haar brood probeert te verdienen? Je bent echt enorm sneu weet je dat?" Beet ze me toe. Geschrokken schudde ik mijn hoofd. "Nee! Nee, dat dacht ik niet, ik was gewoon... Ik weet niet, ik moest je gewoon nog eens zien." Het meisje snoof geërgerd en draaide zich om. Met ferme passen beende ze weg, terug het bos in.

"Wacht! Waar ga je heen?" riep ik haar na. Ze draaide zich om en haar blauwe ogen leken dwars door mijn ziel te prikken. "Je hebt me gezien toch? Dan wens ik dat je mij nu met rust laat." met die woorden verdween ze weer het bos in. Weer zo'n vreemde ontmoeting. Nog steeds enigszins verward besloot ik maar weer terug te gaan naar het huis van mijn tante.

"Was je al weer klaar met het bos?" Vroeg mijn tante met een lachje. Ik knikte afwezig. "Skye is aardbeien aan het plukken in de tuin, misschien kan je haar helpen?" Vroeg mijn tante. "Dan kan ik straks jam maken voor in de winter." Ik knikte. "Prima."

"Pak maar een schaar en een mandje, dan kan je de steeltjes doorknippen en de aardbeien in het mandje doen." Zei Skye toen ik de tuindeur dicht deed. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Ze kon me toch niet zien? "Ik mankeer niks aan mijn oren hoor, ga nou maar beginnen met die aardbeien, anders zijn we over een jaar nog bezig." Oh. Met een licht beschaamd gevoel pakte ik een schaar en een mandje en ging naast Skye zitten om de aardbeien te plukken.

"Zeg... Uh... Hoe weet je nou dat die aardbeien rijp zijn? Niet lullig bedoeld, maar je bent blind..." mompelde ik. "Dat voel ik." Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. "Dat vóél je?" Skye knikte. "De rijpe aardbeien stralen een andere energie uit dan diegene die nog groen zijn." Een zachte "Oh" verliet mijn mond terwijl ik met mijn schaar richting nog een aardbei ging.

"Niet die!" Riep Skye waardoor ik de schaar bijna liet vallen. "Die is nog niet rijp!" "Huh? Maar?..." Skye schudde haar hoofd. "Draai haar eens om." Zuchtte ze. Ik deed wat ze vroeg en zag dat de achterkant inderdaad nog een beetje groen was. "Zie je?" Vroeg Skye, ze klonk net alsof ze een kind van drie iets wilde uitleggen. "Ja nou zie ik het." Zei ik beschaamd terwijl ik verder ging met de andere aardbeien.

"Huh? Deze aardbeien zijn wit?" Mompelde ik verward. "Ja, die smaken naar ananas." Zei Skye zonder op te kijken. Ze plukte er eentje. "Hier, proef maar." Ik pakte de aardbei van haar aan, waardoor mijn vingertoppen die van haar lichtjes raakten. Een tinteling schoot door mij heen en er verscheen een licht blosje op Skyes wangen.

"Uh... Dankje." Mompelde ik. Ik verwachtte half dat de aardbei gewoon nog niet rijp was en dat Skye een grapje maakte, maar toen ik de aardbei in mijn mond stak bleek ie wel degelijk naar ananas te smaken. "Huh? Maar..." "Ik zei het toch?" Lachte Skye. "Het is een speciaal ras, ik ben alleen de naam even vergeten."

"Skye, Noah! Komen jullie binnen? Het eten is klaar!" Hoorde ik mijn tante roepen. "Kom," zei Skye, "als je niet opschiet dan eet Elisa die lasagne zelf op!" Ik lachte en liep samen met Skye weer naar binnen.

Na het eten wilde ik nog even het bos in om te wandelen, want daar was ik vanmiddag niet echt aan toe gekomen. "Wacht, dan ga ik even met je mee. Het bos kan gevaarlijk zijn als het donker is." Zei Skye. Ik knikte. "Prima, maar is het dan niet onveilig voor jou? Aangezien jij, nou ja, blind bent?" Skye schudde haar hoofd. "Ik ken dit bos beter dan wie dan ook, en nou opschieten anders kunnen we net zo goed niet gaan."

A/n

Wordcount: 863

Confusion: Meh

Cute stuff: Een beetje

Aantal doden: Geen

Inspiratie van de schrijfster: nog groter dan de Mount Everest

Dit was het tweede hoofdstuk, een geweldige dag nog toegewenst!

Xx Lanah