Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Twenty-four

Pov Noah
Scarlett lag bewegingloos op de grond en ik werd helemaal gek vanbinnen. Ik wilde de bewaker die haar had neergeschoten wel wurgen, maar mijn goede verstand zei dat ik dat niet moest doen. Dan zou ik namelijk alleen maar meer problemen veroorzaken en dat was niet de bedoeling.

Scarlett transformeerde weer naar haar mensengedaante, wat een teken was dat haar wolf geen energie meer had. Ik sloeg haar kenmerkende rode mantel om haar heen en tilde haar voorzichtig op. Haar hart klopte nog maar heel zwakjes en ze ademde nauwelijks. Ik wilde met haar het packhuis van Alpha Josh uitgaan, maar ik bleef toch stilstaan toen Josh me riep.

"Wat moet je nog Josh? Ze wil je niet, dat weet je." Josh gromde. "Ze is van mij, blijf van haar af!" Ik schudde mijn hoofd. "Je bent haar niet waard, kijk nou wat je haar het aangedaan." Met die woorden liep ik door het packhuis naar de uitgang.

Josh gromde nog iets naar me, maar ik luisterde niet meer. Buiten de poort transformeerde ik naar mijn wolf, Caleb was nog steeds geblokkeerd. Ik tilde Scarlett voorzichtig op mijn rug en draafde door het bos naar het huis van tante Elisa.

Het duurde me veel te lang, het leek wel drie uur geduurd te hebben om bij mijn tante te komen. Ze was in de voortuin aan het werk, en ze schrok zich een ongeluk toen ze mij aan zag komen met Scarlett op mijn rug.

"Ze moet naar de packdokter, leg haar voorzichtig in mijn auto, dan rij ik er zo snel als ik kan heen!" Ik deed wat ze vroeg en transformeerde naar mijn mensenvorm. Ik kleedde me snel aan en ging op de bijrijdersstoel zitten.

Elisa stapte in en ik had mijn gordel nog niet eens om of we reden al met hoge snelheid over de bospaden. In nog geen vier minuten stonden we voor een groot, wit gebouw. We stapten uit en ik droeg Scarlett naar binnen. Ze ademde beverig en haar hartslag was nog trager en zwakker dan toen we in de auto stapten.

"Hierheen." riep Elisa en ze liep voor me uit naar de spoedeisende hulp. De dokters kwamen van alle kanten aangesneld en namen haar zonder pardon van me over. Ik werd meteen de kamer uitgeduwd en ik kreeg te horen dat ik "maar even op de gang moest wachten".

Het duurde eeuwig en het was al donker buiten toen een van de dokters naar buiten kwam. "Ze moet verplaatst worden naar een andere kamer, we kunnen hier op de spoedeisende hulp niks meer voor de alpha doen. We houden haar in een kunstmatig coma, om te voorkomen dat ze pijn lijdt."

Ik knikte dat ik het begreep, maar eigenlijk snapte ik er helemaal niks van.

Wolven heelde toch veel sneller dan mensen? Blijkbaar zag de dokter de verwarring in mijn ogen, want hij begon al uit te leggen wat er aan de hand was.

"Ze is neergeschoten met een zilveren kogel gedrenkt in vergif. Als de kogel dwars door haar heen was gegaan, had ze er niet veel last van gehad. Maar we hebben de kogel operatief moeten verwijderen, waardoor ze haar wolf misschien wel definitief kwijt is. Daarom geneest ze veel langzamer."

Ik staarde hem met open mond aan. Ze kan haar wolf toch niet kwijt raken door een stukje zilver?

Elisa sleurde me mee naar de kamer waar ze Scarlett zouden laten verblijven.

"Ik zie dat je er helemaal niks van snapt?" Merkte ze op. Ik knikte schaapachtig.

"Geen enkele wolf kan tegen zilver. Hoe langer je er mee in contact bent, hoe meer energie je wolf verliest. Als je verwond wordt met zilver helen die wonden nog langzamer dan de wonden bij een normaal mens."

Ik knikte dat ik het begreep en ging op de stoel naast Scarletts bed zitten. Tante Elisa zei dat ze wat te eten voor ons ging halen en liet mij vervolgens bij Scarlett achter. Haar hele bovenlichaam was in verband gewikkeld en haar gezicht was vertrokken in een pijnlijke grimas.

Dit was mijn schuld. Als ik niet had gezegd dat ze er naar toe moest, was dit alles niet gebeurd. Ik voelde me zo schuldig. Ik wilde haar beschermen, maar ik had gefaald.

Tante Elisa kwam weer terug in de kamer en even later zaten we beiden zwijgend op ons smakeloze ziekenhuiseten te kauwen. Ik wilde wat zeggen, maar ik wist niet wat. Dat het mijn schuld was? Dat het me speet? Daar werd Scarlett toch niet beter van. Dus besloot ik maar dat het beter was als ik niks zei.

Elisa en ik besloten dat we om de beurt bij Scarlett zouden blijven. Vannacht was het dus mijn beurt, en Elisa zou naar Thomas, Vanessa en Skye gaan om het slechte nieuws te vertellen.

Als Scarlett er erg slecht aan toe zou zijn, moest de eerste opvolger in de bloedlijn de Alpha worden tot ze weer hersteld was. In dit geval was dat Thomas.

Elisa verliet de kamer en ik bleef alleen met Scarlett achter. De uitdrukking op haar gezicht was iets meer ontspannen dan eerst. Ik streek een pluk haar uit haar gezicht en aaide over haar hand.

Ze zag er heel klein en kwetsbaar uit, zo omringd door die vaalwitte ziekenhuisdekens. Een zucht rolde over mijn lippen en ik ging wat comfortabeler op mijn stoel zitten. Dit zou nog een lange nacht worden.

A/n

Wordcount: 901

- - -

Het is weer woensdag, dus weer een update.

Ik ben niet in de mood om nog iets te schrijven dus ja.

Tot volgende week I guess.